Alle inzendingen over ruimte

Een man uit het Vlaamse Hoboken Kreeg gratis een cursus niet-roken Dat kwam hem goed uit Hij heeft naar verluidt Daarvan best wel veel opgestoken.…

de wereld voelt als ingedikt vervlakt de rijke smaak het resultaat nogal verpieterd de tijd oogt ingekrompen tot vale tinten uitgebleekt en onomkeerbaar afgesleten maar in de kleine ruimte die ons gelukkig rest voelt alles nog als vriendschap…

En als ik Je niet direct hoor, wil Je me dan toch het vertrouwen en de ruimte geven dan komt alles goed, want ik geloof bovenal in Jouw liefde.…

Hier kan ik ademhalen met diepe teugen ademhalen Hier kan ik beelden drinken uit het blauw uit het groen Hier spreken aarde en lucht water en vuur wel duizend talen Hier staan struik en boom boom en struik in boezelaar en boezeroen Hier kan ik ademhalen.…

De hoogleraar in natuurwetenschappen rust even na zijn vernuftig onderzoek bidt tot God: U milde heerser en liefdevolle Vader over hetgeen bestaat en leeft veroorlooft mij nietig mensenkind steeds meer te bevinden hoe de ons omringende dingen en krachten in het verste verleden door Geesteshanden werden gewrocht _ heden nog werken maar…

Daar kan hij heel wat minder mensen kwetsen en ongehinderd in de ruimte zwetsen.…

Weidse leegte boven me voor – achter – links - rechts vreet me op zuigt me leeg angst overheerst een boom zonder wortels de stam zweeft als de meeuw op het strand voor hij landt zich nestelt een bolletje veren op het zand kop in de wind staat hij stil roerloos verankerd zo licht zonder wortels ik schrijd de ruimte in wandelende…

De ruimte is krap in twee dimensies.…

De gehele ruimte die nooit door is te vliegen doordringt dit erbarmelijk dolend getierelier. Krankzinnige heiligen hun eenzaamste kindertijdse kippedrift die volhoudt, ongemalied en ongesierd. Ongenaakbaar volmaakt als de populierenoverpissing voor het wicht dat ik tot lief hief op mijn manier.…

waarom dacht ik dat de bomen tot de hemel groeiden ze groeien ja maar naar hun hemel de rest is niet verteld is er nog ruimte voor een eigen bos in ons voorgekauwde leven ik wil kinderen vertellen over harmonie met de natuur en duurzaamheid uit een nieuw verworven zicht waar iedereen zijn eigen bomen plant met liefde op een…

Géén ruimte in mijn hoofd, ik oog toch normaal ik weet het begin niet te vinden, het is weg weet niet meer waar ik de dingen leg mijn verstand is zoek, is aan de haal mijn echte ik is verdwenen, waar zou het toch zijn ik wil het weer terug, het doet mij zo pijn, toen kreeg ik visite van een lieve vriendin kreeg hoop en zag in het leven weer…

lichtverval verdampt de trede tot de ruimte of vult zich met mist, daarin een gebroken stem, die zich niets meer kan herinneren alleen een blik oplicht als onbegonnen werk. Er kleven beelden in haar hand, een album van de geest, de foto’s van weleer verwaaien in een wind die de gevallen bladeren leest.…

tenminste als men de voortekens leest ontdaan door de lege ruimten van de tijd nog onwetend waar de reis eindigt of begint, de toekomst diep verborgen in zijn binnenste rolt de mens zijn eigen loper uit.…

Te midden van geraas, getier, Getoeter, geklets en gekrakeel Vormt er zich in mijn brein Een aandachtige ruimte, Die uiting geeft aan mijn Schreeuwende behoefte Aan stilte…

laat ik mij ooit nog door hekken bekeren of laat ik kaders wijken, omarm ik hier lucht zoals ik toen loze orde in ongewis liet verkeren een eindeloos moment onderwierp aan tijdige tucht…

lichtverval verdampt de trede tot de ruimte of vult zich met mist, daarin een gebroken stem, in een tegendraads bestaan een blik die oplicht een glimp van herkenning als onbegonnen werk. er kleven beelden in haar hand, een album van de geest, de foto’s van weleer verwaaien in een wind die de gevallen bladeren leest.…

het bos heeft mij verlaten ik boom in stilte door na het ontluiken onder struiken groeiden wij naar ongekende ruimte om later toch te fluisteren met kruinen samen te luisteren naar de wind regen loogde grond en storm velde de reuzen waar ik bescherming vond nog wortel ik maar aan de rand zie ik de wei en open lucht het bos…

Als hongerige herfstvlinders dwarrelden we om de ander met handen en voeten veroverden we elkaar het zoet en zilt smaakt naar samen kom in m’n hart en in m’n hoofd er is ruimte voor twee…

De natuur ruimt vetzakken op Ik kan er niet mee zitten Ze deden toch al niks dan vreten, zuipen, pitten en van de zorgtoeslag een baaltje shag per dag Verlost van deze plaag kunnen de premies omlaag Het nettoloon omhoog Er komen flatjes vrij We krijgen een fitte maatschappij Nu niet huichelachtig doen met ja-maartjes of fatsoen Vetzakken…

Mensen, die de wereld onleefbaar maken, verlangen naar de ruimte. Biologen en dichters, weten nu al bijna zeker, dat dat niet verstandig is.…

al die ruimte in mijn handen het was miljoenen jaren onderweg dichter bij de ruimte kom ik niet op de gele label lees ik: 1,2 gram…

's Avonds is de rivier een theater het water draagt de muziek naar onze oren, de romantiek van een saxofoon, ondergaande zon fonkelend in de wijn en de kerk rozig een en al zachte genade Toeristen doen klikklak alsof niet zij maar wij de figuranten zijn de stad een bordkartonnen decor: attractiepark Paris l'amour jongelui op de kaden…

belevenissen met mij deelt zodat ik niet hoef te gissen Want als ik beetje bij beetje jou laat gaan sta jij volop in je leven Ben ik zo trots op jou en zal ik al mijn kennis geven Omdat ik eindeloos veel van je hou ik sla je gade jij gaat je eigen pad en kan ik het enigszins raden in mijn gedachten daar waar jij zat dus geef ik je ruimte…

Als ik je beetje bij beetje laat gaan Blijf dan met je beide benen op de grond staan Je hebt je al bewezen Door jezelf te wezen Ook raak je mensen in hun hart Want ze wachten op je met smart Als ik je beetje bij beetje laat gaan Beloof je dat je voortaan Dat je jezelf altijd zal blijven Je het kwaad zal mijden En dat je je belevenissen…

stilte spitst de oren woorden eenvoudig als gras zinnen die de zon bewegen tekens een waterdichte regenjas taal draagt poëzie op handen naar de onbegrensde ruimte van de ziel stilte spitst de oren…

Mij aanpassen Daar ben ik Altijd Goed in geweest Ik geef De ander De vrijheid De ruimte En pas Me daar Bij aan Nu aan het leren Zelf ook vrijheid en ruimte In te nemen…

de ruimte om mij heen vraagt alleen alleen maar vragen vragen in de ruimte ruimte om vragen de dag en nacht slapen op m`n schoot met haar hoofd waar wat speeksel uit loopt wat is de dood in een zomer waar genoeg licht leeft…

Laat me los Houd me niet langer tegen Laat me vrij Geef me de ruimte Ruimte om te leven Om te vertrouwen op mijzelf Om te ontdekken wie ik ben en wat ik wil zijn…

als ze weg zijn heb ik de ruimte zegt ze als ze weg zijn heb ik de stilte zegt ze zacht als ze weg zijn zal de stilte de ruimte vullen zegt ze wijs…

In de ruimte Heeft u nog de ruimte.…