Netgedichten

netgedicht (nr. 49.931):

Mist in ruimte

Gedempte stemmen die
zij wilde doen herklinken
dooierloos ei uit
kristal verpopte vlinder
gedroomde aanzet tot
een nieuw begin in een
aarzelende kus in een zin
de lippen stijf gesloten
verdooft het denken.

lichtverval verdampt
de trede
tot de ruimte of vult zich
met mist, daarin een gebroken
stem, die zich
niets meer kan herinneren
alleen een blik oplicht
als onbegonnen werk.

Er kleven beelden
in haar hand, een
album van de geest, de foto’s
van weleer verwaaien in
een wind die de gevallen
bladeren leest.

Ze schuift het boek opzij
klapt het dicht
het is stil zegt zij,
ik knik
het is hier stil en vrij.