Alle inzendingen over ruimte OR zwart OR stilte

De stille ruimte Waar zonder mensen Geen warmte te vinden is De stille ruimte Waar zonder muziek De stilte de vloeren bekleed De stille ruimte Waar zonder meubels De echo je angstvallig toespreekt Maar als ik in de stille ruimte De lichten weer ontsteek me nestel op mijn fijnste plekje en het me weer even eigen maak Dan voel ik me…

Prachtige kleuren in ruimte, rust en stilte steeds weer ander zicht.…

stil eens hoor ik daar de stilte hoor ik de stilte die ons ontstolen is die ons de ruimte gaf om te bezinnen hoor ik de stilte ronddolen de stilte van ooit uit den beginne die ik nu mis hoor ik die stilte op zoek naar een plek waar ze zich kan verholen of droom ik haar slechts voor ons te kunnen winnen door simpel opnieuw te beginnen…

Het verdriet van de liefde, in eenzaamheid en in stilte. Koesterend de vrijheid middels het niet dwingbare. Zoekend naar antwoorden op onmogelijk beantwoordbare vragen. De controle remt het onverwachte. Het onverwachte geeft plotselinge ruimte. Het verlangen daarna maakt strijdbaar en maakt het moeilijkste te dragen.…

eindelijk benoem je de stilte in woorden die tekenen voor verdriet jouw ruimte was zijn gebied Laat de regen je schoonwassen weer verrassen zonder grenzen met eigen wensen jouw gebied geeft geen ruimte aan zijn verdriet…

Tracht altijd in het leven voor anderen iets te zijn, dan breng je in je omgeving beslist veel zonneschijn! Het zijn soms kleine dingen, die maken 't leven goed: een woord, een stille glimlach, een hartelijke groet! Mijn ziele heeft naar 't grote gehunkerd en gehaakt, maar 'k werd in 't leven meestal door 't kleine blij gemaakt!…

Woorden lijken te breken, op de barricades van terreur, lijken te verdwijnen, in de vuurmonden van semi-automatische geweren. Woorden dreigen te vervallen, tot een allesvernietigende kracht, klaar om de aarde verschroeid te maken, onbruikbaar voor verder leven. Waarom? Had Hij aan Zijn Vader gevraagd? maar Die had enkel gezwegen, slechts…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

geen vorm en geen kader geen begin en geen einde geen zwart en geen wit geen goed en geen slecht geen waken en geen slapen geen geven en geen ontvangen fluisterend deze regels dromend drijvend op de gewichtsloze stilte denk ik aan de naamloze gedachten die wapperen in de wind loze wereld het ontstaan moet nog worden bedacht in het…

Hij ruimt het uit zijn kracht gegroeide en maakt het zwart.…

breek de tijd in nieuwe uren die langer dan een lichtjaar duren in de gesloten ruimte van het zwart heelal waarin ik klinkend zingen zal…

ruimte vol leegte verdriet in alle hoeken de stilte nabij leegte met begrip gevoel tussen de oren op weg naar binnen in stilte vreugde de ontdekking van de roos herboren krachten…

Als je zwart wit denkt is er geen ruimte voor iets anders. Als er geen ruimte is, voor iets anders houdt praten op. Als praten ophoudt wordt het stil. Als het stil wordt ben je alleen. Als je alleen bent ga je praten met jezelf. Als je praat met jezelf heb je altijd gelijk.…

stilte spitst de oren woorden eenvoudig als gras zinnen die de zon bewegen tekens een waterdichte regenjas taal draagt poëzie op handen naar de onbegrensde ruimte van de ziel stilte spitst de oren…

Deze stilte is geen gewone stilte, deze stilte is een doodse stilte nu jij in een ander bed ligt zou ik je een verzoenend ontbijtje moeten brengen met een lepeltje liefde maar ik doe het niet lig veel te lekker in mijn eigen boze sopje gaar te koken eindelijk ruimte waarom moet ik altijd de eerste zijn hé, ik hoor je lopen, kom je…naar…

Ik snak naar stilte in mijn denken, ik verlang naar rust. Ik smacht naar kalmte in mijn gewoel, ik verlang de kust. Die mooie plek waar zand en zee zich scheiden, daar waar uitzicht is, waar ik mijn sores van me af laat glijden, daar waar ruimte is. Het lijkt wel alsof ruimte mijn drukte sust, ruimte keert drukte in vrede en rust.…

Ach was er nog wat stilte over van voor de tijd van nooit meer stil waarin je altijd zocht naar harder, sneller maar er toch ruimte was voor het ontbreken van ieder geluid nu vermijd je sneller juist het harde maar de rust van de stilte is voorgoed verdrongen door permanent gesuis…

Zwarte leegte, koud en stil... Wat kan ik zeggen als spreken niet wil? Koude stilte, leeg en zwart... Als ik zwijg, dan schreeuwt mijn hart...…

waar ik kijk naar de kisten die veel te vaak en zo frequent door steegjes en straten gaan verduistert ons een grote wolk alle dagen zoals de nachten zijn die wij het liefst verjagen willen met het zaad van vierend leven waar de ruimte van de afstand zich met zwarte sluiers behangt voor processies van een afscheid zouden wij liefst met…

Te midden van geraas, getier, Getoeter, geklets en gekrakeel Vormt er zich in mijn brein Een aandachtige ruimte, Die uiting geeft aan mijn Schreeuwende behoefte Aan stilte…

Niet de macht moet ons beheersen maar de ruimte om vrij te leven. Ook bij de Zwarte Zee!…

sterren doven uit ik sta in het duister en zie de wereld voor me er is geen armlengte of het altijd gedroomde, geen groet of zoen roert de wind er is volkomen stilte niets bestaat mompel ik hardop, ook niet de huizen die uit het zwarte vallen, dakloos en ondoorkruist zelfs geen ramen met groot gemis ik schrik van mijn eigen…

Randen raken wat ongezien blijft buiten het kader vindt licht altijd tegenlicht onzichtbare vertakkingen reiken vreemd verder alles is hier hoog en laag tesaam dichtbij en onaantastbaar de dood verkruimelt even traag als leven groeien doet Onbegrensd staat het zwart in de ijle stilte slaakt een kreet onhoorbaar ver de ruimte in waar…

tussen al die ruimte binnen steen verandert het gezicht van mijn geborgenheid de weg is zoek, langs veel te brede zomen er is geen pad dat veilig is wel is er mijn keel mijn hart en wijde oren en een stem die stilte schreeuwt mijn roep in angst de ruimte geeuwt en alle deuren sluiten…

het zingend lied blijft in de stilte hangen bij de grote ruimte van geschreven gezangen die men in de wereld klinken ziet tegen de lome luchten van vervuld verdriet…

ik heb jouw sterren niet geteld zij stralen weergaloze pracht jij bent mijn firmament natuurlijk fonkel jij minder bij het zwarte gat verschiet je plots van kleur als een nova de ruimte scheurt in jouw perspectieven kun je eindeloos dwalen zacht vibreert het verre heelal zijn eerste scheppingsverhalen als jij op de zonnewind zeilt…

Waar de gedachten stroom verstomt hoor ik de stilte van verwondering Ik hoor de tijd van niet Zijn. Zo'n niet bestaan dat ruimte even grenzeloos als overbrugbaar maken kan hier en daar tegelijk. Twee werelden waartussen zinderende stilte als in de diepste droom.…

Het was oorverdovend stil tijdens de storm, geen beweging werd waargenomen, geen geluid eveneens. Het was oorverdovend stil tijdens je heengaan, niets bewoog nog, niemand sprak het was oorverdovend stil.…

zoveel stilte om van te houden als je vleugels krijgt je gehoord aangeraakt voelt zoveel stilte om te doorbreken als de bedreiging binnenin aanzwelt monddood maakt zoveel stilte om te aanvaarden als er niets is om mee te denken om van te houden…

Voor het eerst buiten het nu omarm ik de bomen van het bos dat ik zie omarm ik de stroming van het water dat zij drinken het water van het stille ven dat hen tot aan de voeten staat het donkere water dat hen tijdloos rimpelloos weerspiegelt de bomen dragen het bos de stilte in en het bos luistert geeft hun stilte weer in de ruimte…