Alle inzendingen over ruist

riet ruist langs de kant blond boven donker water dat onrustig klotst…

een wandeling in de zomer met de zon in je haar zoele warme wind die ruist door bomen zal het er nog van komen dit jaar ?…

Ik weet nog moeder vroeger als ik de slaap niet vatten kon omdat de regen aan de ramen ruiste de avond door de kamer liep dat jij kwam zitten bij mij en zacht een liedje zong totdat de slaap begon te knagen aan mijn ogen en dat heel traag een droom uit klanken steeg die ik nu nog kan horen wanneer de regen ruist en jij weer bij mij zit…

Soms ruist de zeewind mee.…

ik weet nog moeder vroeger als ik de slaap niet vatten kon omdat de regen aan de ramen ruiste de avond door de kamer liep dat jij kwam zitten bij mij en zacht een liedje zong totdat de slaap begon te knagen aan mijn ogen en dat heel traag een droom uit klanken steeg die ik nu nog kan horen wanneer de regen ruist en het mij lijkt of jij…

San Marco ruist in de bladeren weer een concerto 4 maart 2020…

zacht zuchtend, de wind zomersterven ruist vredig stilte tot stormen hergeboorte wemelt rond afgevallen bladeren…

De wind ruist door de bomen Als ik wandel door de graven Een ijzige kilte omkleeft mij Vele lichamen zijn hier begraven Geslachten die mij zijn voorgegaan Liggen hier in een serene stilte Het leven hebben zij doorgegeven Nu begraven in een zwarte kilte De wind ruist door de bomen Als ik wandel in het verleden Op de stenen lees ik hun namen…

Het schemert, en Waar 'k peinzend langs de golven ga En peinzend naar hun ruisen hoor, Ruist al hun vloed mij schuimend na En wist mijn spoor. Het schemert, en Waar 'k wijkend het getij beleef, Ruist het getijde op mij aan En wist wat 'k in mijn hart beschreef - Wat 'k heb gedaan.…

De zee ruist, bruist. Golven spatten uiteen, bedekken mijn gezicht. De zilte smaak, van tranen, van water. Herinneren mij later, van wat eens was geweest.…

Tussen de oude kale eiken ruist het en ook deze keer komt de herfst op tijd omdat het Herfstkind goed heeft geluisterd…

Wees willig ruist zij met beleid En laat uw tenen gewillig snoeien Beknotten voordat uw schoonheid In volle pracht begint te bloeien…

de herfst ruist in hoge sparren fluistert over het late gras rimpelt het koude donkere water een gebroken spiegel in de rode ochtendzon .…

Als ik hoor hoe de wind ruist door de populieren zou ik jou mee willen nemen naar de oever om samen te luisteren naar het lied dat zij zingen zien hoe zij zich bewegen…

buiten ruist regen mijn binnengevoel warmer kaarsen scheppen sfeer waar ik zachte woorden zing vertellen ogen liefde…

op deze plek dit stukje aarde ruist het gras niet langs mijn enkels er grazen vette koeien ik ben de zon de zon die in veelkleurige dampen wordt gesmoord…

te snel gegaan de dag deed meer beloven de stilte ruist en schuurt verlangen tot een diepe pijn de hunkering naar samen zal morgen nog veel erger zijn…

te snel gegaan de dag deed meer beloven stilte ruist en schuurt verlangen tot een diepe pijn hunkering naar samen zal morgen erger zijn…

zijn te snel gegaan de dag deed meer beloven de stilte ruist en schuurt verlangen tot een diepe pijn de hunkering naar samen zal morgen erger zijn…

over mijn hand kabbelt gedempt een mild gefluister de middag in al zijn luister ruist als oeverriet ik vang het melklicht door mijn venster de koffie geurt dit uur is door geluk verdiept…

Er ruist door dennebomen een geur van mooie dromen samen zijn, kaarsen aan schoonheid en gloed doet het hart zo goed kindje in de kribbe om te aanbidden met zang en tamboerijn…

in haar slaap ruist de wind de donker vastgebonden dromen gemaakt in dode dagen over zodat ze vanonder een kleurrijk deken in open ongedwongen verhaal zou kunnen opstaan…

Nieuws ruist tot in ons hemd.…

De eoolse harp ruist in de nacht, Ruist op de toon der treurgezangen; Aandoenlijk als de weke klacht Van 't hartje, dat van liefde smacht, Of breekt van onvervuld verlangen.…

mens spreekt taal breekt vogel zingt boom zwijgt mens breekt taal spreekt tak valt vogel vliegt boom ruist…

Toen trof mij haar gloeiende blikstraal, En de wateren ruisten weer. O ware ik toch verdronken In de bitterzilten vloed! In liefdetranen, hoe brak ook, Te smoren, is honingzoet.…

er klinkt zowaar een zegen in de naam die hij draagt van het Latijnse benedicere : hij die het goede (bene) spreekt (dicere) over iets of iemand en ‘s werelds lief en leed er ruist nog hoop in de naam die hij koos…

slechts een uil nestelt hier nog binnen gewijde muren ruist in de geur van gedoofde kaarsen nog een vrome psalm schuilt de toren tussen stokoude bomen in lome vergetelheid…

beluister me, belees me zoals de wind ruist door het fijne blad bespied me, beleer me als al mijn fouten aan het licht bedenk me, bedroom me wanneer de avonden zacht achterom bedrink me, bespreek me ook als er niets meer is…

In de verte achter een horizon van traag licht Ruist het lachen van een kind langs rijpend fruit In de boomgaard waar de rups de appel mijdt En sterft om een vlinder te mogen zijn…