Alle inzendingen over schaamte OR perspectief OR Andrew

een storm van feitenrelaas, die van roerend mee eens de kraters van acne, open deur, zonnevlekken maskeren, Men Moet. breukvlakken ter ziele het zilte vuur uit de ruimte, waaier van herwonnen puin achtergelaten in geboorte, dichtgegroeid na verloop de geopende muren van huisraad op straat een uitgetreden naaktheid ten toon…

Ik schaam me zo, voor mijn haren. Waar vroeger haren groeiden, waar ze horen, groeien nu schaamharen, in mijn neus en uit mijn oren.…

Ze trekt haar jurk op tot haar gezicht en houdt het -- beschaamd verborgen.…

avond komt het meanderen van wanen zang van verloren tranen het eerste maanlicht mild in beschaving van het verlangen naar eenvoud van de dood u brengt het dichtbij uw bruin verdorde gras deprimerende schaamte door u heb ik mijn kompas verloren.…

Is het zonde dat er mensen om mij geven Waardering voor mijn zijn Niet langer angst en beven De schoonheid van mijn brein Is het erg te worden begrepen Terwijl de uitleg niet bestaat Geen vertrouwen in iemands strepen Omdat het nergens op slaat Er is niemand gevonden die boven mij staat Want ik houd niemand klein Iedereen is even belangrijk…

Bloeien de rozen zonder blikken of blozen van kleur verschoten.…

kun je even het stil afvlakken de avond verpakken in geheugenverlies ik raapte mijn tranen van de grond en plakte ze op mijn wangen zodat niemand ze meer kon vangen zodat niemand ze meer vond doe maar snel, doe maar gauw voordat de ochtend op me valt voordat ik mezelf bedelven zal morgen…

Het is slechts kapot, maar niemand heeft iets gezegd -- dat is het erge.…

Schaamte is bang zijn voor iets gewoons van jezelf -- dat nog geheim is.…

Mijn kin steunt op mijn hand Rodin’s vereeuwigd beeld is elke dag te zien maar ogen zien dan niets het brein tast in de nacht actief als het niet weet de voorhoofdrimpels zijn na jaren diep gegroefd en kennis schaamt zich rot…

voor eeuwig met elkaar verklonken jong mens je wordt er niet goed van zo vroeg over je graf heen de boel te vernaggelen niet alleen de nagel van je eigen doodskist te willen zijn…

Psoriasis is de naam een ziekte waar ik mij voor schaam mensen zitten je aan te staren wat heb jij nou daar tussen je haren schilfers ze zitten overal eigenlijk moet je zeggen het interesseert mij geen bal lichttherapie het is een wonder mijn huid is weer een stuk gezonder ik voel mij weer schoon, ik mag er weer zijn maar als het terug…

Ik geniet in schijnbare schaamte, Ik lach alsof het niet mag, Mij onbewust van haar gevoelens.…

laat ieder met zijn eigen schaamte…

Oceanen vol liefde, kunnen haat, niet wegspoelen.…

mag ik je ongeschonden raken waar ogen en haken zijn ingestudeerd het kind heeft geleerd om netjes te leven geen geheim bloot te geven ingeprent is de schaamte die dat gevoel onderdrukt zij breekt jouw vrijheid onthoudt je geluk ga van jezelf weer houden ik wil je zo raken dat wij alle ogen en haken achter ons laten…

Een koud gevoel dat zich in de menselijke ziel verborgen houdt Een gevoel van walging, van argwaan en van zelfhaat Een koud gevoel dat zich verbergt in de schaduw van eer, trots en glorie Een gevoel dat onzichtbaar wil zijn, maar dat niet is Een koud gevoel van onmacht, dat de macht over de meester neemt Een gevoel dat ontstaat, wanneer…

in de stilte hurk jij neer en wacht tot het rode avondlicht zich langs de hemel spreidt ik zie de beklemming op je gelaat en hoe de blos je wangen verlaat…

Als ik denk aan de mannen, vrouwen en kinderen in oorlogstijd, dan is er een gevoel  van schaamte. Ik heb de mogelijkheid  om me rot te voelen in vrede en in een welvaartstijd. Ik heb meer dan genoeg  te eten, warmte en een dak boven mijn hoofd.  Ik kan slapen zonder de reële angst dat iemand mij van het leven berooft.…

Zij staart in de spiegel een puist ontsiert haar gelaat frustraties maken zich meester van het nog jonge puberbrein Onzekerheid krijgt macht zij twijfelt en vraagt zich af 'Ben ik wel goed genoeg?' stilte is het antwoord Een beugel bedekt haar tanden nog een halfjaar te gaan dan kan zij eindelijk eens ontspannen weer lachend in het…

het lijkt wel een zoo de duif onder tafel labrador links zwarte kat op rechts terras de gulden haan zij sloft en slentert voorbij reumatiek gebogen het kipling-aapje als eeuwige jeugd aan haar bejaarde tas…

voorbij onbekommerd heb je nog gezomerd met plezier en zorgenvrij een klein stukje oneffenheid deed jou toen nog niet struikelen je zocht er in negeren liever het ruime van de buitenkant na een lichte hint ben jij toch in het ziekenhuis beland optimistisch als altijd maar de strijd blijkt zwaarder dan je dacht er is een perspectief…

reikt de hemel nog ver als mijn ziel even wordt gekend door de glans van reflectie of zie ik slechts mijn ego in vermeende perfectie ik word gewaar van mijn gevoel daar vertelt de stilte wat ik bedoel…

De nacht staat ver onder de zon toch treurt ook zij niet om zichzelf het fundament van de berg bedekt de stroom die haar langzaam slijt de vogel leerde de honger overwinnen oneindig blauw versterkt een sterrenleger in de borst sterft de denkers droom verdiept het inzicht via omwegen is de zachtzinnige glimlach geluk…

Een schermpartij van gedachten steekt – noch slaap overvalt – me middelen tot poeders vergeefs. Koud stoffig licht, speldenprik tot hersenziek geplaagd. Barstensvol als een berg, keten me niet vast dat ze graven enkel om de banden rondom te verwijderen steeds dieper tot het kernpunt kookt. Een spook zwerft in mijn binnenste…

ik ben de schepper niet als ik de golven zie in perspectief met hoge luchten en mijn kleinheid me doet vluchten met zand in mijn hand als verbondenheid met strand aarde en het uitgestrekte groene land het donkere blauw van eenzaamheid en stilte mij trekt naar het verre heelal waar het woord verstomt licht gevangen zit in gaten…

ben ik dat maar meestendeels niet het is een verblindend beeld dat opduikt in het verschiet al strijken mijn ogen de glans van een traan en voedt mijn glimlach, nu en dan, jouw zieltogend bestaan ik ren soms zomaar weg om het eigen hart te ervaren en vraag mezelf dan af waar voel ik het nu kloppen valt er in de verte nog perspectief…

Hij vond 'n fotorolletje, maar waar? En wat had dat uiteindelijk bewezen Wanneer daaruit al iets viel af te lezen? Men twijfelde zo vaak aan Ronald Naar 't Is dikwijls uitgevlooid en nagerekend Tot iets wat nu totaal niets meer betekent…

De wereld draait door met verbittering over verloren perspectief.…

Het maakt je nederig En dankbaar Als je beseft Waar je nu staat Dat het bij dingen Echt belangrijk In ons leven Niet om geld of status gaat Het geeft Voldoening Om te voelen Hoe geluk ontspringt Uit vaak iets kleins Hoe makkelijk dingen, Van weinig waarde Bijdragen Tot iets unieks en heel erg fijns Het doet je landen Op beide…