Alle inzendingen over schalk

dat ik na mijn bezoek aan de bieb even op mijn tuinstoel neerzeeg het was een regelrechte uitnodiging van moedertje natuur die lente zong in mijn fluistering was het aantrekkingskracht dat ik mijn broekspijpen oprolde en mijn witte benen de kans gaf al een klein beetje te bruinen wie zal het zeggen in jouw voorbij lopen zag ik een schalkse…

Zij trekt het licht als een mantel aan zo gracieus en met een vanzelfsprekendheid van het ‘s morgens opstaan met een grandeur gevangen in verlegenheid onbekend met de glans van het ritueel laat ze niets van de verbeelding heel Elke stap straalt verstrooiend zicht op de gestolde beweging die haar deinen schalks verlicht vergeten of ze kwam…

Men houdt er van een wijntje en een trijntje van uilenspiegel in het schemerduister Van kattekwaad tot erger dan een geintje en wisselt confidenties in gefluister Maar ieder waant zich erfgenaam van reintje die nobel schalks vernedert in het bos Die cantecleer en tibeert houdt aan 't lijntje zo'n hypocriete schelm in…

Jij kleine slaper met je stille ogen De lente is je vriend Sprankelend zijn je dromen Jij wilde vogel met je schalkse lach Onstuimig in je zomer Krachtig in je vleugelslag Jij mooi mensenkind met je eigen lied Helder in de herfst Zoekend naar je eigen stem Jij lieve, kleine engel Als sterren in de winter Meedragend in mijn hand…

het fysieke van je lach ademt een intense aantrekkingskracht in het ontbloten van je tanden en het openen van de handen schuilt plezier dat twinkelt in je ogen het hoofd wat schalks gebogen het is een invitatie van gevoel dat samen richting aan emoties geeft om in buitensporigheden het nieuwe te ontdekken in geven en vooral beleven…

de wind van vroeger blies met bolle wangen uit een rond gezicht nu waait ze lieflijk langs jouw handen dwarrelt speels en ongericht net als het licht dat sterretjes vonkte uit ondeugende ogen jeugdig ongeremd nu laat je schalks en ongetemd je lichten schijnen jij kon kraaien van plezier een octaafje hoger dan de kinderen van…

kaats de zon weerbarst haar stralen laat me maar mijn bruin gaan halen in het ultra violet ja op mijn eigen bed ik zag je tussen wolken met schaduwen de hele straat bevolken je nam de mensen in warmte met je mee kou en wind volgden gedwee maar nu de lente komt en jij weer schalks lijkt te kijken naar het blauw dat niet zal wijken…

kunnen 't engelgezicht van wie zij beminnen maar ik die niet schilder wat moet ik beginnen In lied in muziek klinken tonen van liefde die 't luisterend oor van beminden bekoren maar ik die niet speel kan mij niet laten horen Anderen zijn er die fijn kunnen spreken en schalks…

Schalks water was er net zo diep als dorst die ik begeerde en ik zwom er naar je toe met houten klompen aan ik zonk alleen mijn hart dat steeds van jou was en niet achter wilde blijven zoog zich barstensvol met licht dat jij in overgave schonk zo helder dat het eenmaal klopte nog waarna het zou verschijnen als een witte orchidee die stilaan…

Verstrengel uw lendenen met de mijne en laat me uw angsten smoren met kussen fel als voorjaarsregen Daar staat ge, het groen van uw ogen, niet langer schalks nu buigt zich en verzacht en zegt me dat het goed is .....…

Opa knikt schalks over zijn bril.…

gaat domweg om doen leven kies eens in hippietijd spetters maatjes volle pond niet zwetsen lach om los te gaan vrij in liefde vrede komt er aan eenzaam op zolder gelaten ontwaken hoor treden op trappen die kraken wat oh wie komt daar aangeslopen nimf bloot in voor verbond zonder naam vingers op lippen kerstballen cyclaam dotterblom schalks…

Nooit was zij zo dichtbij, zo tastbaar aanwezig want zij danst en lacht schalks. Ze zucht verliefde meisjeszuchten. Het witte doek ben ik naakt gestreken, geen kreukel verleden op zoek naar bestaansrecht. Jij warmt je voeten aan het lijf in de kamer maar praat met de spiegel Het doet er niet toe.…

Via listig standvastig schijnen wil een schalkse blik nog wel eens schwitchen maar maria is nu in de trein gestapt we hebben niet innig eerder cool afscheid van elkaar genomen. De trein versnelt smooth zonder handrem.…

Niemand zag hem zitten daar, En de schalk riep: zoek mij maar! Waar zou toch die jongen wezen? Vroeg mama. 'k Heb al overal gekeken, Zei papa. Maar de kleine kleuter riep Onophoudelijk: piep, piep! Maatje zocht in alle hoeken Naar de guit. Pa zei: wat doet nu zo'n kleuter Er toch uit? Jan riep lachend: ha, ha, ha!…

ik zie je ogen donkeren maar hun geheimen lichten op in het schalks wegkijken je lach gaat mee naar een niet voor mij weggelegd perspectief in de verte van de tijd nog heb ik jouw hand en vingers vast voel je hart pulseren met vitale warme kracht maar onnavolgbaar zweef je uit mij weg in een lichtend spoor van mystieke onaantastbaarheid…

ieder in vorm en kleur kruipen over de aarde of groeien langstelig met geur naar de zon brengen hun schoonheid met passie en flair nooit is het toeval bijen en wind zijn niet ver ook jij hebt je opschik en zwier is het jouw zelfexpressie of trek jij alle ogen van hier je lacht heel koket is het in warmte delen of verleid je heel schalks…

Daar midden, geurend en fleurend in, uw schoonheid, de schalke, de blonde: Och neen, ‘t geluk lag niet ver, mijn kind, toch hebben we ‘t niet gevonden. De zoetgekruide wijn, hij laat in de beker bittere droesem, en telkens laat die herinnering meer bitterheid in mijn boezem.…

Kleine schalkse ruiter, tussen pen en podium huilde je angst en hartenpijn, wars van glitterglam, de eeuwigheid in. En waar je nu bent, verhef nogmaals het wondermooie Mia (jouw muze toch?) tot tijdloze hymne, hier al onsterfelijk en weet, lieve Vos, niet alleen Elvis blijft bestaan, maar jij ook. Jij ook.…

Een schalkse vorm: het Elftal of Onzijn elf regels lang: eerst drie maal drie, dan twee aan 't brein van doctorandus P. ontsproten 't patroon per drietal schuift als 't ware mee de woorden worden in een mal gegoten; Zo halverwege volgt de ommekeer Vrouwelijk en mannelijk rijm zijn echtgenoten de vrouw als Dame en de man als Heer Roos…

En om me ook wat van dat goud te geven Speelt blij de zon op m’n aangezicht even, Dan met schalkse klownknijpen, speelt de zon Over m’n beeltnislege medaljon.…

iedereen doet het weleens” verkondigt hij dan sterk maar de VRT gaat door het lint trekt conclusies ongehoord de kippen halen het gezwind en De Pauw gaat over boord Bart wordt verweten als mooiprater een vrouwenzot en flierefluiter maar...vergeet vooral niet tevens is hij een geweldige tv-maker en bovendien mijn favoriete… schalkse…

lippen prevel Tot zijn duikerklokkig oog Het bolsegment priemend uit de kom Dat afgezonderd in een nopend noumenon Ik seuterig bij zijn voornaam noem Als enigst teken van vertoog Daar loert het fletse fantoomsujet De ploert afwachtend in zijn abandon En knerpend over de kiezels Bang opgebonjourd De vrienden die mij later schalks…

Je trilt je lijf in bloemen en je geurt snakkend licht Honingzoet meng je smachten met schalks zoemende bijenzang. Je plengende liefdesdaad lest mijn diepste dorst. Ik sta op en schrijf de dag een illusie van verse zinnen.…

haar schalkse ogen dwaalden steeds vaker langs de sprookjeskant ongeziene feeën en kabouters liepen daar gewoon hand in hand in een overkoepelende dimensie scheen de zon zijn twee halo’s er waren mensen maar hun aanwezigheid was op gasten niveau zij domineerden niet maar schouwden toe met bewondering hoe alles ging leken…

Wanneer de zoete nacht verdwijnt, De zon in 't Oosten gloort, En heel de buurt opnieuw verschijnt En snapt aan deur en poort, Dan schenkt mijn liefste op markt en straat Haar minnaar blik noch groet: De schalke zegt, dat ze om de praat Gelijk de nachtbloem doet.…

Bij deze tere, toch besliste wijs, zit de vogel, schalks of waardig bezongen door lovende, kunstminnende tongen, op zijn sterke tak, verlangt naar de reis. Luid roepend en luchtig zwartgrijs zweeft in lange lijnen, wijde wrongen over boomtoppen, spits, opeengedrongen, van het bergwoud, zoekt geduldig en wijs.…

Een schalkse vent deed eensklaps zijn entree. Een riem wou hij d'r steken onder 't hart: in één teug wist de snaak d'r glas te legen. 'Een geintje,' zei hij. 'Waarom kijk je zwart?' Ze zei: 'Ik voel me al zo diep gezonken en nu kom jij. Het zit me extra tegen. Je hebt m'n glas vergif net leeggedronken.'…

Zij eten het vuur dat ontvlamt uit de oogopslag van de morgenstond en weten van geen ophouden Als de vrouwen in het veld de zaden schalks uit hun schoot werpen ontspruiten nieuwe liefdes Luierend in de bomen zweren de mannen een te dure eed alsof zij bereid zijn om voor het geringste te sterven In hun naïviteit drinken zij de dag vaarwel…

Op uw lippen bestierf eensklaps het schalkse woord En hoe wij aan elkander dachten We wisten 't, maar wij gingen voort. Weet gij nog wel, hoe ik toen vermeten Mij op uw lippen nederboog? Gij beefdet voor mijn kus. Toen zag ik Een traan, die glinsterde in uw oog. Er volgde op deze zonnestralen Een lange nacht.…