Alle inzendingen over schater

Als frustraties vast gaan vriezen en er geen zicht is op dooi wordt het wel een lange winter laat de lente zich niet lonken om over de zomer maar te zwijgen en de herfst die speelt geen rol Wie de dooi inzet van ´t lijden voelt meer liefde van de zijnen laat de lente lief lachend toe in de zomer wordt het schateren en de herfst schokt hikkend…

Maar voor ze alweer schaterend wegholt flapt ze DE vraag eruit die me pal in mijn hart treft mijn hersenen dooreenschudt: 'Wie ben jij eigenlijk?' Ik worstel er nog steeds mee: 'Ja, wie ben ik eigenlijk?'…

De mens te laten lachen om je ongemakken; te laten schateren om je ongewone keus. Wat is er mooier op deze wereld dan te doen denken dat je Pias August wilt zijn De mensen te laten lachen om je domheid; terwijl het eigenlijk hun eigen leven zijn. Wat is er mooier op deze wereld dan het leed iets op te mogen beuren?…

Lachend kom je op me afgerend valt in mijn wijd gespreide armen schaterend laat jij je verwarmen met kleine kusjes wordt je verwend Mollige handjes bollen mijn wangen ik knuffel je wiegend tegen me aan streel je haren voor da’k je laat gaan en plagend naroep: "ik ga je vangen!…

Jij mist m'n lach m'n verdriet m'n humeur en gezeur Jij mist m'n woorden m'n stem m'n liefhebben zonder rem Jij mist m'n schater m'n glimlach m'n knipoog en "goede" gedrag Jij mist m'n verhalen m'n gedichten m'n gefluister en ogen die oplichten Besef je nu wat je mist ??…

schaterlach Want lachen is een diep sociaal–emotioneel beleven Dat lachen voor je lol, die pret Dat doe je beslist niet zo maar even Een glimlach om de mond was al een uiting van zijn innerlijke pret Maar deze zonder argumentatie in een schaterlach te veranderen Zo zonder verder psychologisch zicht Was wat hem betreft Nog veel te vroeg in schater…

Witte pluimen, lange hals, Schaterende kwebbel en hun beet niet mals. Waken als de besten raken nooit in nesten, want ze vallen op tijd aan, op uw kuit, of iets meer bovenaan. Kijk altijd in hun ogen, draai je nooit om, want ze zijn niet dom. Uw achterwerk en benen, dat is hen, een aanval lenen.…

waterlelies, komen de natte snoeten van nieuwsgierige kikkers tussen het groene blad de begeleiding kwaken je bruist muziek in elke beweging danst het kabbelende water als een volleerd ballerina moeiteloos tot een spetterend ballet druppels swingen in het rond kleine parelende blikvangers die je vrolijkheid terugkaatsen je echoot je schater…

lichaam wees lief voor mij wees bedding voor dit vreemd getwijnde leven wuif naar mij met armen vol schaterende bloemen zodat ik je zonder schroom een bondgenoot kan noemen bolster mijn stoutste dromen in vliezen van handgeschept papier zodat ze spelevaren tot in de bomen als ik de zonnewende vier en haal eindelijk eens de ploeg door…

Néère, naakt en blank, moet schateren en rillen, Aan de oever, telkenkeer dat zij met sneeuwen voet breekt door het broos kristal van de vertrouwde vloed, Terwijl, niet ver van daar, Satyr haar jeugd bespiedt.…

op een steen gebeiteld het noodlot al in kinderhanden die nog geen zwaarte kennen, zoals het morgenlicht dat in alle eenvoud een schaduw tekent de dood wordt een dialoog met loerende ogen kruipt omhoog langs wind en werkelijke dagen dagen die jou schoonheid leenden immer met de glimlach van jouw blijspel ik hoor je nog 'the end' schateren…

zie de tijd, kind het zijn dochters en zonen klimmend stuifmeel en steentjes over het water gekeild die omhoog schieten als ballonnen, landen op blauwe en gele zonnehoedjes, schaterend op wangen nat jij bent zo mooi in mijn handen volkomen in een bron die niet liegt zie de tijd ook hij streelt het onkruid in te smalle straten waar een jongetje…

je laat me lachend grijpen naar mijn toetsenbord knopjes ratelen in razend tempo mijn verrukking terug af en toe nog net te vingervlug omdat ik me weer jubelend in je woorden stort ondeugend antwoord ik vol enthousiasme schaterend kan ik je pretlichtjes haast staren met heel je zijn ben je mijn hart binnen gevaren nadat ik ben gevallen voor…

water herkenningspunten minimum aan regels resulteert in ruime vrijheid waarin de hofnar clowneske gebaren kruidt kolder besmuikt de onderbuikgevoelens te lijf gaat lol trapt broeken kruist met luiers verknipt tot maskers starend naar pretogen kijkend als in een lachspiegel vergelijkend smileys dobberend op zee koppen van golven die schaterend…

Ik sta bij een uitsnede van donker water en later ben ik bij de boten met zeilen wit zo licht als opgeluchte stemmen en tussen de schaterende meeuwen weleens opgetogen. Maar in de ring die ik kreeg sta ik scheef naast een datum. En ik zie hem in de verte gaan, met een zon. Slordig herhaald in het raam. Hij noemde me Bloem.…

een zoen zomaar een zoen neergebogen zoals zomers die in gondels varen met voeten in het water en prentkaarten verleiden, groenblauw langs houten palen en langzame lagunes soms wil ik een zoen zomaar een zoen traag en stil zoals oude uren over bruggetjes heen oneindig jong in ogen die tussen duiven op het plein schuiven en schateren…

Klasjes kinderen rennen uit school parapluutjes werpen schaduwen over zon en regen en het aureool van het verleden, door hun praatjes de hemelen te bewegen wordt alles gewist, boort hun schater duizenden kleine gaatjes als een zegen die in plassen aan het asfalt kleeft, zweeft moraal van schaamte in een veinsend boetelicht over werelds…

Opeens is jouw leven veranderd van de ene op de andere dag Opeens zijn interesses en blikvelden een stuk minder breed Opeens is het schateren omgetoverd in een cynische lach Opeens bewegingsloos terwijl je voorheen altijd alles zelf deed Opeens word je met medicijnen en slangen bestookt Opeens doe je niets meer terwijl je dat vroeger wel…

liefdevol naast mijn vermoorde onschuld lang geleden al gekrompen toen ze bekeken opgenomen blind met open ogen doorgegeven werd je zit nu lachend bovenop de ladenkast voeten steunend op een stoel werpt langs mijn blik die nog naar binnen ziet onze oude ruzies buiten door het raam dat gulzig weer geopend is ik smijt me in je armen we schateren…

Dus ik heb een vriendin, waar ik mee lach en soms schater, Soms een beetje verdrietig ben en denk dan later Lieve meid je weet dat ik jou bedoel, Weet dat ik heel erg veel vriendschap voor je koester en voel. Je vriendin op afstand.…

Een hand vol sneeuw, je schaterende lach. Voel me als een klein meisje, het maakt me lichtelijk van slag. Warme adem glijdt langs m’n lippen, langzaam kom je dichterbij. Ondeugend kijk je in m’n ogen, je koude neus tegen die van mij! Lachend in de sneeuw, met de maan die sterren verlicht.…

Vervloekt onomwonden de schrijnende onrust in de vruchtloze morgenstonden of bij de schater van een ironische maan, als wat geen vorm of toon had gevonden, z’n eigen weg zal zoeken, ver bij hem vandaan, komen beide seksen, dicht bij hem te staan, dan wordt geluk hem niet ontnomen, dat is de ware poëzie uit één stuk.…

Liefde, ruzie, dood, ziekte, vreugde, positieve spanning, negatieve spanning, uitdaging, tederheid, creatief omgaan met geld, huilen, lachen, schateren, samen intens kunnen genieten met koken maar ook je leven vergooien door drugs en drank... De drie jaar pakken ze me niet meer af. Ik mis de tijd soms.......…

ja we gaan en verdwenen allebei in het grijs - ‘t spoor bracht ons samen - lieve ogen warmden winter kou verdween koffie met geklets glimmende koontjes - een schater lachte ons toe - de verlate kok bakte wat moois en lekkers van het vers gesneden vlees en net gevangen vis - blikken wisselden met woorden - tevreden tikte de…

Vervloekt onomwonden onrust in de baarmoeder van de morgenstonden of bij de schater van een ironische maan, als geen vorm of toon kon vinden, een ander pad moest zoeken, ver bij zichzelf vandaan, dan komen beide seksen dichter bij hem staan,wordt geluk hem niet ontnomen, dat is poëzie uit één stuk.…

hoofd dat mijn beenderas bevat voor later spreek met een mond vol aarde van het leven ik voel de zon en ja, ik blijf nog even mijn ogen tranen maar ook dat is water woorden bewogen door de wind - dat staat er in elke beendervel volop geschreven - vormen de liefste zin aan mij gegeven zolang mijn schedelmond nog praat - ik schater mij schuimend…

Ik word met zachte hand weggeleid; ‘ komt U morgen maar kijken op de zelfde tijd het is kerngezond, heeft alle zintuigen open, het heeft uw trekken om de schaterende mond.’ Het zwaait me uit voordat ik weg kan lopen, in deze broeikas is ze nog wel even, dus rest me nog wat tijd het een naam te geven.…

Ik kan luisteren naar de merel in de heg die ik vorig jaar nog een lied van Mozart wou leren, maar toen ik hem eens grondig wou laten studeren kende hij zijn les al, en vloog schaterend weg. Want ik heb zo in wroeging en spijt zitten zwelgen, dat dat onkruid nauwelijks meer was te verdelgen en wie mij liefheeft, kon ervan meegenieten.…

Terwijl er schitters in haar ogen kropen, ontstak ze in een schaterende lach. Rondom het kraambed klonk een diepe zucht, de bange spanning was op slag verdwenen, gelijk met de verkrampte kromme tenen. Ze lachten allen mee, heel opgelucht. En met die leuke kuiltjes in haar wangen liet ieder zich in vreugde door haar vangen.…

hooghartig is je blik je schaterlach is snerpend echo's rollen van de trap schaters sterven lachend af daal maar naar de hellepoort ik open hem voordat de stank je smoort en werp een blik in het woeste vuur zij krijsen hard venijn en koude spot om de lange duur herkenbaar zijn ze nog als tijdloos smeulend wangedrocht hun…