Alle inzendingen over schater

Grote golven overspoelen Geestelijk geloof Het is oorlog in mijn hoofd Door, en door, en door Oorverdovend rot gehoor Zwermen stemmen zweven Ruziënd, roekeloos, radeloos Dolend door mijn hoofd Stemmen sissen 's avonds laat Je gaat verliezen, veel te vaak Schaterende, schorre schreeuwen Beslissen stilletjes 's nachts Smachtend naar verwachte…

kamer horen zingen zuchten tussen twee zinnen steeds weer je vol verwachting aankijken overgevoelig worden, overwonnen zoals het licht zoekt en vindt verovert over tepels en teder, rozen zich dan laaft aan ruimte verbeelding de zee en het seizoen waar ik van houd, wil ik je plagen op het strand met kleine vingers en schaterende…

'n Dag zonder lach Is 'n dag zonder doel 'n Dag zonder schater Is 'n dag zonder gevoel 'n Dag zonder verhaal Is 'n dag zonder leven 'n Dag zonder droom Is 'n dag zonder beleven Maar 'n dag mét jou Is 'n dag zonder kou Mét een glimlach maar ook geschater Bij jou voel ik me als een vis in het water ...…

het is nog licht aan het einde van de dag en het heen en weer waaien van je schateren drijft verder weg in kleine bootjes uitgestald op het vernis van zomeraccenten de lijn van oost naar west kom je morgen terug, roep ik om zo de zee te vergroten en mijn armen in omhelzing tot waar zal je gaan, fluister ik met nevelbloemen…

o een eeuwigheid van wachten ligt in mijn verschiet te schateren terwijl wij goedertierenheid plachten lijkt de persoon te verwateren de ontkende kant van mijn geest gaat een eenzame weg terug de ongewaardeerde vergezichten overtuigen hem vlug...…

Weet je wat ik doe je in een doosje zo'n doosje met van binnen iets als watten en de buitenkant ja de buitenkant even denken de kleur van de schater een beetje fel en de tint van de lach zacht en warm en dan een doekje erbij voor het geval dat je weet maar nooit toch ik bedoel maar in de regen lopen houdt ogen niet droog en het…

en zie daar zijn we weer tezamen om de afstand af te leggen met een steeds zwijgzamere verbeelding misschien zullen we weer vertrekken en verder leven achter het gebarsten raam van de stamboom het schateren hebben we immers achtergelaten in kinderlijven, geen kus meer die nog vruchten schudt uit het koele water dat tussen ogen…

Hij is als ieder ander en toch meer dan heel gewoon dat is te horen in zijn rappe woord de schaterende lach ook te zien wanneer fluffige uren staren naar een trage start van vroeger dag schapen worden graag geteld hoewel hij zich in maanlicht liever door de nacht laat voeren hij staat voor waarde houdt van puur kan moddersmoelen…

Zo brengt ze, de milde natuur, vreugde nevens bittere nood ; het schaterend nest bij 't zwijgend graf, opbloeiend leven naast de dood.…

Haar schater klonk in schichtigheid van hert (een godheid glijdt er af, teloor, voorbij). Het ziet haar lijf, de ziel kan er niet bij. Heur haar streelt thans haar naakte schouders daar waar handen ijlen naar zijn handen maar het komt niet aan. Een hese klacht vertakt zich in de snedigheid van zijn gebaar. Bliksemschicht. Weelde.…

brabbelkletsen lachen schateren krabbelen schuifelen kruipen omgekeerde boekjes lezen blokken die nooit passen gekletter van speelgoed alles buiten de box twee armpjes uitgestrekt tien vingertjes gespreid verwachting en herkenning liefde warmte vrolijkheid stralende oogjes soms vol tranen de zonneschijn van een kind dit zonnetje…

het stoeien schateren en ravotten is al lang voorbij wat rest is netjes handen thuis blijf af dat is van mij elkaar lichtjes raken drie kussen in de lucht gaat in een zucht wij zoeken geen contact meer in woord en oogopslag dat is te dichtbij die ervaring hebben wij zelfs nooit geleerd ook in eigen kring is privacy een bastion…

Sterk was ze en iedere dag vierde zij ons leven of misschien wel onbewust haar even geleende tijd wanhoop en verdriet werden verborgen achter vorige eeuw rimpels en haar lach verloren in iets wat een vakantie leek raakte al jaren haar ogen niet meer ze kon letters laten dansen net buiten de lijnen van moeten geluid zomaar laten schateren…

Het is om je rot te schateren van meligheid hoe men de poëziepen hanteert en hoe hun flutversjes worden geadoreerd, terwijl het absurde niemandalletjes zijn. Blij verlaat ik deze dronken poespas met ronduit chic gedoe van niets, ik eet nog liever gras dan iets van zoiets.…

ze floten schaterend de ondertoon als boventonen klonken luid de witgestreepten in hun blauwe luchten Schiphol deed geen reet aan al die laatste zuchten toen de Boeiing ze aan flarden sneed ze wolkten dansend langs de hemel vlaagden zwevend zwart in gras en kwetterden steeds luider in het dimmen van het gas hun vrienden stonden zachtjes…

zwegen terwijl zij de vlucht naar vrijheid proefde werd het zweven haar haast onmogelijk gemaakt vlinderend van kleur naar kleur penseelde zij reeds gevlogen dagen in haar zelf gekozen eenzaamheid ver voorbij de laatste ets pende zij haar weg terug knipoogde bekoorlijk naar de regenboog die kleurrijk haar toekomst schilderde, schaterend…

Bliksemende orgelmuziek vormt de achtergrond voor een ondergronds paar schaterende botten Met z'n hand al aan de afgebladerde deurknop blijkt hij ineens net te diep doorgedrongen in die betonnen tuin Opnieuw stelt hij zichzelf die bezwete vraag wilt durft en doet hij het wel?…

Pot de knorren, jak de schobben fluit de flieren, haspelstoet, pamp de slampers, jas de klavers, piep de horle en kauw zoet Wassewis je wissewasjes wapper oelen en waai pier warrehar de hele makmik lach je schaters en zwaai zwier Heim je pappen, wiek je klappen foezel konkels en blaas toet baad een pootje, neem een ootje rijd eens spook…

Stroomopwaarts strijdend met een kracht die zijn weerga echt niet kent dansen golven meer dan gewenst Variété die je pakt en bezighoudt Slechts met moeders toestemming genieten zij een mooi vak Het podium dat meermaals swingt Een zaal die schaterend zijn wangen veegt met een tijd die glimlacht Ziet bar, bestelt een pint voor zijn vrouw…

neem mij mee jouw wereld in naar geweldige feesten en partijen omringt door liefdevolle mensen kom hier mijn lief, laten we vrijen geef de zorgen maar aan morgen en geniet van deze dag schaterend van heuvels afrollen wat we niet over hebben voor 'n lach laat mij je lieven iedere dag een stukje meer totdat we zweven van puur geluk…

Door eigen krachten word ik aangedreven En vrienden zeilen schaterend voorbij. Het is in hartje winter volop mei. We schaatsen op een vloer van porselein En slaan de dagen stuk om aan het end Te stoppen bij de koek- en zopietent Waar zure melk en bitterkoekjes zijn. ---------------------------------- uit: 'Rook zonder vuur', 1998.…

ruime vleugels draagt de boomvrucht omlijst door vreugde; het dauwgeritsel van het vroege uur waarin ik mijn handen vind om elk gebaar van liefde te beantwoorden en dat de dag sterker maakt met zachte binnenstem waarom, mijn vriend wil ik weten van het zijn, aanvaardt de rivier haar gemurmel het kind dat zo helder zingt in het schaterend…

Schaterend schieten, stapelgek geworden proppen blokkades in de achtbaan van vaten. Scharlakenrood vloeiend eau de vie, stollend op het moment suprême. Pijn en angst vervagen in de tijd. Het beest dat niets ontziet, heelt alle wonden, van vlees en verdriet. Vogels in de morgen. Huilend van geluk en hartzeer, naast haar.…

Een schaterende lach. Waar ben je? Waar ben je? In die kamer, op die dag. Moeder ziek op bed, met uitgestrekte armen haar zoon verwelkomend.…

Lachend liepen ze voorbij, spraken over 't verlies schaterend om hetgeen verdween zo triest en zo intens gemeen. Ze lachten, lagen dubbel terwijl hij daar lag op straat maakten zich vrolijk omdat vrienden bleven trappen, bleven slaan.…

Mijn gouden dagen Zijn naar grauw verschoven Grijze muizen knaagden De kleuren van mijn roze bril Waardoor ik Altijd zomer zag Oplichtend Witte muren vol Blauwe regen en Schaterend geel de Straten in zag stromen. Toeters en bellen Goudgerande hoeden en Bontgekleurde slingers overal.…

De aanleiding is soms een bagatel, soms een slachtoffer die zijn vinger klem zet tussen de deur, een opmerking of zo maar iets, maar meestal iets met schaterende gevolgen. Heerlijk toch?…

Ik hoorde je wel maar luisterde alleen naar wat je niet zei Jij riep meer kan het niet zijn schaterend Ik geloofde je als je door me heen keek liefdevol Ik voelde je verlangen zelfs als je er niet was hartstochtelijk Ik las tussen de regels door als de woorden uit bleven hoopvol Ik zag het niet maar voelde het glazen plafond…

Klasjes kinderen rennen uit school parapluutjes werpen schaduwen over zon en regen en over het aureool van het verleden, door hun praatjes bewegen de hemelen en wordt alles gewist, boort hun schater duizenden kleine gaatjes als een zegen die in plassen aan het asfalt zweeft de moraal van schaamte in een geveinsd boetelicht, kleeft…

zwijgend sluit ze het venster naar opstandige gedachten de levendige geest heeft haar ingehaald die ene laatste bocht, onoverzichtelijk wijst nog niet de route haar tijd ademt komende en gaande maanden sprakeloos knikt zij ja tegen de muur daar waar haar leven de laatste grens heeft getekend wit, maar ook levendig schateren…