Alle inzendingen over schuiven

Jij maakt je los begroet elke dag wanneer de nacht niet meer wacht duister dimt licht in naakte uren schaduwen schuiven ooit gedroomd hand in hand waar passen stappen drukken in ongelijke korrels zie om, nee, kijk nu goed daar ligt toen het past nog net…

trekken donkere strepen in het licht van de volle maan schimmen zonder vorm rusten op de dode tak van de heksenboom zitten zij te wachten op hen die angst verloochenen ontkennen dat zij er zijn willen niet de waarheid zien dat ook zij, in de naaste toekomst als schaduwen aan het nachtelijk firmament sliertig door het maanlicht zullen schuiven…

heden schuiven nachten voor de zon verstijven gordijnen tot mummies bleekt euvel licht tot vale hapering verteren magen het dagelijks brood verwateren straatstenen tot knarsen onder haastige zolen van onbestemde spoed volgzaam zwijgen vogels, zaaien ochtenden in blijvende herinnering en wordt het stil rond de oren…

laten we onder het dikke ijs van Antartica schuiven vanaf het Koningin Maud-gebergte onder kilometers ijs kijk je uit over diepe fjorden en een uitgestrekte eilandenarchipel je kunt er ook zeilen!…

mijn voeten zijn aan het ontsporen het rechte pad is te gebaand ze doen alsof ze niet meer bij me horen hun stappen zijn niet meer meegaand ze aarden in verschillende tijden één loopt achter de ander voor heden wringt zich tussen beiden maar dan gaat de snelheid weer teloor ik wil vooruit laat ze niet schuiven hun scheve…

ik hou zo van machines, zegt ze, van die grote bouwmachines maar het mooist vind ik de klokken waarop de schafttijd aangegeven staat dat al die mannen dan op opgelegde tijden hun werk ter zijde schuiven naar koffie en hun boterhammen grijpen en in volle gelukzaligheid gaan zitten wachten tot zij weer verder mogen, na nog een laatste sjekkie…

mijn ogen zijn blind zoals de steen waarop het afscheid staat van een blij gedicht mijn oren zijn doof zoals de duinen van een zongezeilde zee, het troostend gezang te donker en waar ik ook heenga, mijn handen schuiven nooit de zwaluwen dichterbij, gestapeld langs ruiten lieg maar niet, dat is de reden waarom ik deze bladzijde voor…

Zeer christelijk geloof Genepen gezichten Wat meer menselijkheid Zullen zij niet voor zwichten Met oordelen Staan zij vóóraan in de rij Dat zoiets van de bijbel niet mag Schuiven zij maar terzij Homo's, bloot en korte rokken Doet de gezichten gelijk weer mokken Rode wangen, knietjes tegen elkaar "Een broedende blik" Ach, laat ze maar…

beuk die altijd in zijn schaduw stond groeit in het licht de ruimte dicht en fluistert in het duister naar de afgehouwen stam: “Ik mis je zo, je zuchten en je kreunen, je steun ook in mijn rug” maar hij hoort niets meer terug, geen tak ziet hij meer wuiven alleen de grote paddestoel op de afgehouwen stam lijkt een klein stukje op te schuiven…

zijn het enkel en alleen nog woorden waarmee ik jou als vijand weg kan zetten, jij monster dat mij gluiperig belaagt zodat ik in de kantlijn van het leven mijzelf als makkelijke prooi terzij zou laten schuiven of hou ik je nog op een afstand om vooralsnog zelf te bepalen hoe schoonheid zich beschrijven laat door oog en oor te sturen…

. ---- Nadat Balkenende vier keer aan mocht schuiven, is Nederland niet uitgenodigd voor de komende bijeenkomst van de 20 belangrijkste industrielanden.…

In een wankele kamer zonder plafond gilt een vrouw het uit urenlang Haar winterreis door diepe duisternis ongekende kou in een vergeten continent In deze gesloten wereld onthullen de beelden op het scherm haar ingekerfde angsten Zelfportret in de spiegel zoveel woorden om niets te zeggen alleen maar drijven Woordeloos schuiven…

Het leven van prins Friso in gevaar Dus voor de nieuwsgier tijd om aan te schuiven En alles ook rond Mabel af te kluiven  Tenslotte zitten we bij Boulevard Kan RTL de ranzigheid nu staken En zelf in een kunstmatig coma raken.…

geen vorst vandaag de winterkoning zingt zijn lof op vroege lente, luidkeels stapt de morgen deze wereld in het gras draagt speels wat tere madelieven voorzichtig wit in breekbaar groen er schuiven auto’s langs ze snellen vol bravoure het donker uit geen ruit met ijs slechts ramengrijs met vuile strepen volledig in gewone doen…

Ik hurk tegen een hoge muur wijzers in mijn hoofd schuiven naar twaalf Ik ben er, ben er niet Rook, reis, rustplaats volle maan Zoemend, zes, zestien keer kom ik binnen waterspiegelingen Rammelend behang Ik druk duim voor duim een stempel op de dagen Winden waaien voorbij alles is blauw ja, alles scherp blauw en roze in de…

soms uren, soms dagenlang wacht ik om de stilte te bereiken en al die tijd schuiven wolken over mijn vingers naar de zoutmond van de zee ik tracht haar woorden te begrijpen hoe ze kruipen en kolken over mijn lichaam stormen tot bedaren willen brengen maanstromend, innerlijk…

stille dagen, aarzelen door de zwangere zomer velen hebben ons al verlaten naar verre nieuwe oorden fonkelende nachten waar sterren schuiven wetend dat Orion dra de avondhemel siert deuren van najaarsdagen zal ontgrendelen met eendere troosteloze uren en een huiverend klagen stilte niet te verdragen dagen niet te vertragen en zomers…

Laat Hare Majesteit Koningin Maxima Maar schuiven Maar sjezen Maar verschuiven Zij, Maxima Verschuift de traditionele wereld Van de bankbiljetten en munten Naar die van de digitale wereld DE DIGITALE EURO Omdat ze zo inclusief is verschuift ze ook die van het traditionele Koningshuis Bij abdicatie van haar man Zijne Majesteit…

De vogels zullen fluiten ook al kort de dag en schuiven wolken voor de zon en is er wee en ach. Bedenk dat heel klein bestaan een druppel is in d'oceaan, een komen en een gaan.…

op hoge stelten door het donker wachten tot de zon doorbreekt de wolken uit elkander schuiven en zelfs het roodste rood verbleekt al bij het allereerste straaltje gooi je je kop in je kippennek schud je al je veren los en opent zelfvoldaan je bek het geluid zit verborgen in de diepte tot jij het naar buiten zwaait onrustig ga je weer zitten…

onder 't zongebleekte scherm bij de vruchten van zijn teelt ligt hij gapend in de berm wachtend op zijn clienteel vingerkotend wordt geteld hoeveel schapen hij moet scheren wijl de krekels in het veld zonder zorgen concerteren kralen schuiven af en aan distelbossen moet hij maaien langs de huisbaas moet hij gaan en opnieuw het land inzaaien…

En populieren schuiven in een rij gezien vanaf het dravend boerenpaard dat lenteluchten ruikt in natte klei en ranke merries van de binnenwaard.…

Geef je verlegen niet onverholen bloot laat haar sluiks een voetje schuiven nonchalant een kootje kluiven verbijsterd rusten in je schoot Schenk haar krullen, laat haar lokken waarachter ze een blozen schuilt en slechts een oogopslag verruilt voor `t vergelijken van twee sokken Plooi haar lippen nipt zo een avondsarong valt als balein…

Mijn dagboek is volgeklad Morgen is een open einde Op de trein volg ik de stroomdraden De dunne boog neerwaarts Ze zingen onbestemd eentonig Sneeuwvlokken smelten op het raam Shaduwvlakken schuiven over het gelaat Een donkere woede zet me klem Snoert de strop om de strot Tilt me op Laat me los Tot ik oplos in een luchtbel Alles gaat…

De vogels zullen fluiten, ook al kort de dag en schuiven wolken voor de zon en is er wee en ach, bedenk dat heel dit klein bestaan een druppel is in d'oceaan, een komen en gaan...…

De mensen schuiven stil op fietsen door de lanen, een enkele meeuw er boven. In dorre blaren rent een merel. Hij luistert, telkens, de blaren maken leven. De wind, een oude wind van toen de mensen die nu dood zijn leefden, spreidt breed, aanvaardt al wat hij aanraakt.…

penselen zijn geknakt de verf is verhard in het linnen zit de rot maar je geeft niet op nog heb jij het mes waarmee je ongerechtigheden weg gaat schuiven lijnen naar jouw zin kan buigen met een licht palet heb je het donkeren stilgezet om de werkelijkheid weer leefbaar te maken de strop is van je nek je kunt nu ademhalen geld en…

Wolken jagen, wolken drijven naar de lage einder toe, dreigend schuiven ze voorbij, schijnbaar van het torsen moe. Dra kunnen zij het niet meer dragen, lossen ze de regenvloed, zware druppels storten neder, zwaar, loodzwaar als mijn gemoed. Iets onheilspellends lijkt op handen.…

het prestigieuze hoogbouwsilhouet schrijnt aan de heldere hemel koud en kaal priemen glas en staal gevoelloos in het blauw aan hun voeten is het is zoeken naar gezelligheid van kleine stegen de buurt heeft eigen tijd en leven als de eetcafés vol schuiven met hongerige lijven weet dan dat de torens zielloos achterblijven het schrijnen…

zodra hij opendoet zijn handen geurend nog naar pasgesneden ui en knoflook, lippen naar mijn lievelingswijn uitnodigend een vorstelijk gebaar maakt zo mag hij voor heel even nog zijn schort aanhouden om de laatste druppel zweet snel aan de theedoek af te wissen om kort daarna het kostelijk gerecht de oven in te schuiven bij mij te komen…