Alle inzendingen over smart

Ik kan niet anders dan mijzelf belijden, Wanneer ik spreek, spreek ik mijzelve uit, Dan zoek ik soms, zo heimlijk mijn verblijden En smart te zingen, dat de oningewijden Niets horen dan een lieflijk geluid... Ik kan niet anders dan mijzelf belijden, Ik spreek mijzelf in al mijn liederen uit.…

Eerst 't passiespel: uit doop in de oceaan Zag je mijn zonneheros zeg'nend gaan, Een heerser over lucht en land en water; Dan voor wat zilv'ren sterren deed zijn hater Hem op bebloede bergen ondergaan; En wit van smart en eerbied stond de maan; En 't donderorgel speelde Stabat Mater.…

Geef je verdriet maar een plaats, een plekje waar het kan blijven, door in een rustig moment al wat je smart te beschrijven. Lees en herlees ze dan maar, die onverwerkte gedachten en geef de jaren de tijd jouw diepe wond te verzachten. Geef je verdriet maar een plaats.…

teer rood aangelopen krijsend ging je te keer ik pakte je op, mijn hart ging open pasgeboren, je leven nu al bijna afgelopen je groeide op onder mijn tedere zorgen in mijn huis, tot die bijzondere morgen ik je met andere ogen bezag je werd 18 die dag je nam mijn juwelen en mijn liefhebbend hart brak het zorgeloos; vol pijn en onpeilbare smart…

Hij ziet ons aan; wij doen, als zien we hem niet; En de een kijkt steels naar de and're, of hij hem ziet, En de ander antwoordt met niet-merken-laten: We horen 't, als hij zwijgt hoe we eenmaal zaten, Net zo, maar anders; en verwond'ring schiet IJl door ons heen, hoe mensen ooit 't verdriet Om dood van liefde eerst, dan van smart vergaten…

nooit kan sterven, wat eens diep, Diep uit tijdeloze afgrond van mijn Wezen Naar 't golvend vlak van 't schijn-Ik is gerezen, Maar 't zinkt naar de oorsprong, waar het heilig sliep, Tot verre^herrinering het wakker riep Naar schomm'lende balans van hoop en vrezen: Dus vind ik 't, als 'k van 't leven ben genezen, Dat wereldschijn uit smart…

had een klein, lief hart het was geschonden in het verleden en zij herleefde met hem mee hoezeer hij had geleden na vele volle jaren veel drank, ‘vrienden’ en aftershave viel eenzaamheid niet meer te ontkennen tot leegte pijnlijk overbleef en toen zij is vertrokken vol schuld maar vastberaden wenste hij haar het laagste toe om zijn smart…

kromming van mijn hengel glijdt zonder rust mijn blik de lijnen af verwacht een wonder, wellicht een engel het snoer trilt en de wind blaast straf Ook Jezus was een vissersman een voet op het water, een hand in het zand dat het vaak mislukken kan wist Hij van het verlaten strand Waar ter wereld Hij ook viste op schepsels vol van pijn en smart…

Ik stopte en keek achter mij en zag mijn levensloop, in tijden van geluk en vreugd van diepe smart en hoop. Maar als ik goed het spoor bekeek, zag ik langs heel de baan, daar waar het juist het moeilijkst was, maar één paar stappen gaan. Ik zei toen: "God", waarom dan toch?…

yn hertstochtme fan ûnwil yn mingeling fan wédom en seine seach ik dyn takomst skûmbekjend lâns komme Oersetting/Vertaling : gebroken jouw kleuren die op sterven liggen in dromen van teerheid o,dat gewetenloze licht in droomzoet treuren onrust in bevende droefenis banden verbroken in hartstocht van onwil in mengeling van smart…

kil en kammen breken vale stilte flakkerend weg als ’t morgenlicht de stroom afzet En aan drie glazen rode edelsteen hangen leergelooide handen - door strijd verleerd - met zich alleen opgevist in lange nachten struikelen zij in nieuw morgen na een val in diepe schachten Drie blauwe boten stom en vast gedauwd in sterrenhagel gezouten smart…

Ik ga mijn leven in orgieën door Van vol muziek en vreugden onuitspreeklijk, Daar 'k ál smart in losbándigheid verloor, Want dít lijf en mijn trots zijn onverbreeklijk; Wijl achter me aan een óp-zich-drommend koor, Heel 't schone lijf bewegend wild en weeklijk, Luid-feestende optocht, danst en ik dans voor - O, mijn los-voetigheid is…

Ik kan niet anders dan mijzelf belijden; Wanneer ik spreek, spreek ik mijzelve uit, Dan zoek ik soms, zo heimlijk mijn verblijden En smart te zingen, dat de oningewijden Niets horen dan een liefelijk geluid... Ik kan niet anders dan mijzelf belijden, Ik spreek mijzelf in al mijn liedren uit.…

Jaargetijde, een verstrengeling van oudzijn en smart onuitwisbare herinnering, inkepingen van het hart. vallend de droge bladeren..goud de rand.…

Wij hebben 't bloed gezógen; een lách heeft onze smart gekoeld; - maar w' hebben in de wond gevoeld 't geraamte van ons logen... Aldus, van 't zinken wél bewust in 't drab van onze' onzaal'ge lust, met jammrig-nutloze armen, gaan we door 't misten onzer jeugd, - barmhartig om ons koele vreugd en lieflijk-wrang erbarmen.…

Midden in smarten, In haar nacht van pijnen, In doodnachture liet zij voor mij schijnen Haar liefde en haar berusting, wat mij 't meest Kon steunen als zij ging - waar ik niet gaan mocht! - meest Lichtend nàschijnen. 'k Wil enkel haar! Gun mij toch deze stond Van gans alleen zijn, Gans met hàar te zamen!…

Maar 't is nog tijd: weer voel ik 't harte zwellen, dat als een feestklok luidt, met volle klank, en 't heerlijk lied van bede én hulde én dank, uit vrije borst mij naar de lippen wellen, als 't leven zelf, éénklank van smarte en vreugd, - diepgolvende uiting van dees wondre jeugd!…

Van verre slingert een koude zon mij slechts stralen naast ‘t gezicht Als een veraf gelegen luchtballon schenkt ze schaduwen van ’t licht Ik ril en tracht warmte te voelen doch koude kruipt mij in het hart En donkere zon, zonder gevoel en met stralen slechts uit pure smart Warmte, zou zij dienen te bieden zoals dit een eerlijke zon betaamt…

Blijven zij alleen in smart? Kan men wel die pijn bevatten? Nee, waar mensen kunnen strijden Zodat naasten minder lijden, Moeten wij die helden eren. Moet ons het lot van hun dierbaren deren. Altijd lof voor hun heldenmoed, Die hen kostte hun eigen bloed Om de kwade vloed te keren. mei 1947…

Zo ver bij mij vandaan Maar heel diep in mijn hart In die warmte blijf je altijd staan En wacht ik telkens met heel veel smart Ondanks de regelmatige misverstanden Kunnen we niet zonder elkaar En polijsten we de grove randen En voelen ons weer een spannend paar Onze liefde is van grote waarde Ook al zijn we elkaars partners niet Zonder…

Donker was het onder een hoge den duisternis heerste altijd in haar hart Ze was van zichzelf geheel geen fan onder de den schreide zij haar smart Kilte heerste rond de kring om haar koude voelde ze en de eenzaamheid Op haar ziel bloedde een open blaar van het meisje wat zich vaker snijdt Somber woonde in haar moede ziel verslagenheid beheerste…

Er komt ruimte in het hart, dat vast zat van ernstige smart. Onverwacht, dat je dacht: ik heb dit ooit gewenst. Je lacht. Je zwijgt, je berust, je blijft stil. Het was jouw wil.…

o Gij, die morgen om mijn laatste bed gebogen, u voor het raadsel van dees ziele hebt vereênd: uw zucht trilt door een ijlt die gij vol wisheid meent en mijn gebrek aan smart vervult gij met meedogen.…

Wij hebben 't bloed gezógen; een lách heeft onze smart gekoeld; - maar w' hebben in de wond gevoeld 't geraamte van ons logen... Aldus, van 't zinken wél bewust in 't drab van onze' onzaal'ge lust, met jammrig-nutloze armen, gaan we door 't misten onzer jeugd, - barmhartig om ons koele vreugd en lieflijk-wrang erbarmen.…

Voor hen die door vreugd en vele smarten zichzelf nimmer vergaten. Op weg naar de toekomst. Op weg naar het geluk. Op weg naar een morgen die heelt tot een eenheid uit een stuk. Op weg naar reflectie over doen en laten; onbevreesd niet te vergeten wat voor hen velen vergaten.…

zit er warmpjes bij, voelt zich gezond vertrouwd de mediterraan in een eeltige palm plooien beken eigenheid, put helder water van genegenheid, voedt genot uit gezond verstand, Er loopt een vuurtje over mijn hand het verzamelt het zout der aarde diepste oase van het kloppend hart dringt door tot beide kamers van de ziel, voelt de smart…

weenden zij tranen voor mij Al hun tranen spatten op haar ruiten ritmisch trommelend, het is voorbij Grachten die lonkten in het duister edoch de wind hield mij aan de wal Zei: Iemand wacht op je, dus luister Sta toch niet toe dat zij je leven stal De maan lachte en sterren straalden ja, ik lachte door mijn tranen heen ’t Was of ze mijn smart…

komt nadert mij met liefdevolle aandacht wie lezen kan en wil 't zingend hart in vreugd en smart dat schone druppels vangen mag och zie de sombere bossen waarom de ranke bomen zwiepen de vijver bedekt met mos en waterlelies in koele gouden dagen van juichend welbehagen de stille ongerepte plekken dat mij rukt uit bange overheersing…

Voor haar zachte ogen is Dood gekomen En heeft gesproken wat niemand weet, Maar over haar smarte-ogen gleed Glimlach van vreê.... Ver weg van leed Lei Hij haar voort langs vredestromen.…

Gelijk een vrouw, die weerkeerde over zee Naar 't vaderland, en zich verkwijnen voelt, Wijl slopend gif haar traag door de aadren woelt - Ga waar zij wil, haar smarten neemt zij mee! - Draag ik de pijn, waar vaak mijn zang op doelt, Diep in mijn borst en 't rooft mij vreugde en vrêe.…