Alle inzendingen over smoor

dronken van verliefdheid wil ik wakker worden aan de verkeerde kant van een vreemd bed weer en opnieuw wil ik ze weten en voelen van passie van de vlinders in hoofd hart en lendenen naakt en onopgemaakt de vlam van de drift die nuchter het verstand met het hart verslaat weer wil ik het zijn zo dronken en smoor weer de liefde voelen…

Smoor haar in mij. Straks klikt hij weg dan is het stil en spoel ik weg met hem. --------------------------------------- uit: 'Entre deux mers', 1997.…

' Ze hebben knap de smoor in, in Den Haag En Wilders wilde gisteren al nokken Want Rutte zat hem zó vet op te fokken Dus al met al een heel gedonderjaag Ook heibel Gerrit, in de atmosfeer?' ' Nou Sas, 't blijft voorlopig klotenweer.' ------------------------------------------- Het NOS journaal gaat op de schop.…

Geen betere plek om het getier van een oproerig geheugen te smoren dan de keuken waar het licht neutraal naar binnen valt en ieder ding zich door een jarenlange dagelijkse sleur hanteren laat zonder oud zeer te wekken zolang ik me maar niet herinner hoe jij hier na die eerste nacht gestaan hebt als een tussen potten en pannen verdwaalde boom…

De beiaardier kent de kunst, om de zuiverheid te horen en alle oneffenheden in de kiem te smoren. De liefde voor het instrument, is meer waard dan zijn eigen pigment. Hij speelt de noten zonder na te denken, of aandacht aan de omgeving te schenken. Hij beroert iedereen. Als de klokken spelen, klopt het hart van elkeen.…

Ultieme poging om te scoren en anders laat ik het hierbij voorgoed, let nu dus op en wil me horen en weet dat jij me soms ook leven doet door niet mijn pogingen te smoren... dus, lieve lezer: hartelijk gegroet!…

Dwingend dringend zijn haar bekken verkrampte benen die verwurgen trekken Zweet tussen geplette borsten waarop ik steun half geopende natte lippen smoren mijn gekreun Gelijk in het ritme van de Bolero Parende ongeremd tijdloos geil ineen Zweet laat zilte druppels druipen Langs billen borsten de beslagen ruiten Emotieloos koud klinkt haar…

De zee ik heb 'r lief het ebben en de vloed nat zand onder m'n voeten Er is geen enkel moeten alleen de branding en de koele stroom En uit de zee verrijst m'n droom: een vrouw,meermin half vis Ik word verliefd word smoor hals-over-kop Ik weet sinds kort wat het is: geen enkel aquarium van groot formaat voor handen Is m'n…

schrijf haar jouw allermooiste verzen met goud zonlicht oh zo puur dwalend door onontgonnen wouden samen opgaan in moeder natuur laat verbanden nimmer smoren opdat jullie schakel haar immer zal bekoren voedt haar met licht beschilderde in muziek gedoopte novellen blijf haar ieder jaargetij vertellen middels wolken, regen, een…

Verstrengel uw lendenen met de mijne en laat me uw angsten smoren met kussen fel als voorjaarsregen Daar staat ge, het groen van uw ogen, niet langer schalks nu buigt zich en verzacht en zegt me dat het goed is .....…

hij voelt zich niet thuis in zijn huis waar stilte pijn doet aan zijn oren hij zou zo graag weer stemmen horen een kinderlach, het leefgedruis zijn lijf is oud, zijn hart bevroren maar buiten hoort hij het geruis van verse sneeuw en windgesuis hij wil niet langer binnen smoren hij gaat de bergen in en zingt weemoedig echoot zijn gezang…

lezen Ik heb er altijd van genoten En las de juf een keertje voor Dan was de klas een en al oor En werd de dag fijn afgesloten Één iemand kon een schaduw leggen Over de dag op weg naar huis Hij joeg mij grijnzend angsten aan Ik durfde niets ervan te zeggen Bennie hing aan een klimrekbuis Zo rood als een kalkoense haan Zijn smoor…

Uitdrukking van woorden, eenvoud in een zin Leidt al meer dan dichtende complexiteit Tot het hoogste, een wisselwerkend gewin Onbezorgde kreten smoren elk verwijt Wat betoogt hij nog in wazige gedichten?…

In het zwartste git van de nacht raken gesproken zinnen zoek ijlend wil ik dromen ontsluiten nogmaals in een roes verdrinken Jouw ogen zet ik uit mijn hoofd vlij ze voor even naast mij neer smoor jouw blikken met mijn kussen sloop immer voortrazende hoop De angst om wéér te verliezen verdringt elke rede van denken het licht van de opkomende…

Als zij tegen je spreekt wordt er welgevallig gepreekt Een preek die vertelt wat je wil horen Niet met verboden die je geluk in de kiem smoren En toch klinkt het als een heilig gebod waarbij je schikt in je onherroepelijke lot Maar dat lot is als het paradijs Haar woorden maken je zo wijs Wat zij zegt, is de liefde in eigen persoon Op een onvoorstelbare…

nu de herfst lijkt te smoren in onkundigheid is het gloren van de nieuwe zon verdwenen in de trage dimensie van mijn vlijt hoe het boek ook schreeuwt zich wil laat lezen dwars door het doffe kaft is mijn vlucht langs dode vogels iets wat ik nooit had bedacht het hart, de pionier van mijn reis de ingezetene van het verdorven vlees blijkt…

Hete klonters stromen in mijn bloed Ik ben gevaarlijker dan jij vermoedt Was 't niet dat 't zou wegen op 't gemoed, Ik zou dat vuur smoren met jouw bloed.…

nooit is echt teveel gezegd ooit heb ik er één omgelegd die met zijn tang zijn vrouw het behang op joeg op de vlucht na een echt gevecht het leek alsof ze daarbij vloog zo snel ging die dame omhoog ik dacht die schat vliegt in een zwart gat terwijl ze me op piepdun draad bedroog later kreeg ik echt de smoor in het bleek familie hangmatspin…

De beiaardier kent de kunst, om de zuiverheid te aanhoren en alle oneffenheden in de kiem te smoren. Hij speelt de noten zonder na te denken, of aandacht aan de omgeving te schenken.…

In haar hoofd zijn duizend gedachten, Die haar de mond smoren. Ze is de beste vriend, Voor ieder die haar nodig heeft. Ze werkt samen met haarzelf, Terwijl ze naar haar doel streeft. Ze laten haar totaal vallen, Ze kan het niet helpen. En ze doet nog zo haar best, Om de innerlijke wond te stelpen.…

Hawn sexy movy star uit Hollywood en ik zei tegen Ab zonder dak die in de etalage niet toevallig mee las opgekalefaterd second age first class Jos wat ben je toch nog steeds ongelooflijk vrouwblind mafkees brulde hij - wedden die scheet schuift al op naar d'r third age Blies die klojo hoog van de toren fotobiografisch kreeg ik thuis de smoor…

zeggen maar de dwaasheid die men hoorde was niet voor de Poes -die wist dat hier een dwaalspoor werd betreden naar een slot dat werd omstreden sinds de Rommeldamse muren hen betoverden in mist en er hun noodlot overhandigden dat voor hen had beslist Maar ach- als Joost het nu eens wist dan kon ik rustig verder leven zonder gruzels die in smoren…

alle voetstappen smoren terstond een bord verzoekt niet te betreden in het broekland van zompige grond met roestbruine aderen doorsneden pluizige pluimen deinen op de maat wuiven zinloze gedachten voorbij een lepelaar die op stelten staat wakend in vlagen van dagdromerij hier eindigt het land, is wat ik je zeg nu kan niemand nog ergens…

Alles wat geweest is heeft mijn tijd beweend, het scherpste bit verminderde mijn greep achter wapperende manen en in de beugels van de onbedwingbare veulens van vermetelheid, aangelijnd in strak gelid, gaf ik ze de sporen van tegenstrijdigheid, ruimte om te smoren in een tijdstraf van ruimhartigheid bestijg ik opnieuw de beugels…

zonder dat het me zorgen baarde De zintuigen gescherpt ervoer ik de natuur in haar waarde Zo hard in haar schoonheid leek ze mijn aanwezigheid te bewenen Welkom was de wens In haar evenwichtigheid te mogen delen Helaas met de wil van de mens Met begrip probeerde ik mijn ego te strelen Ik luister nog steeds naar haar smeekbeden, zo intens We smoren…

En 'k weet dat duizend zijn die naast me dragen door te dichte smoren lijk al te volle teilen melk hun pijn. Ga niet terug: gij zult de weg niet vinden. Gisteren, morgen, en eenzelfde klacht. De mist-klok zingt onzichtbaar-manend in de dag-witte nacht.…

Ik zal u toebehoren: Mijn droefenis die zoveel Leeds weerstond, Mijn fel verlangen dat geen angst kon smoren, Mijn sterke trots die gij toch overwont. En samen zullen we ons die vree bereiden Die nu het leven nimmer voor ons heeft En die wij anderen zo diep benijdden.…

Ze smoren ze nog liever. Met een zoen.…

hoop en geluk verschenen rode rozen zien bloeien in een wereld vol zonneschijn waar kinderen angstloos opgroeien in hun eigen vertrouwde domein het lichaam met warmte overspoeld door smeulend vuur in mijn hart dit fraais nooit eerder gevoeld omdat het leven mij heeft gehard als een kaars laat ik mij ontbranden om nooit meer te hoeven smoren…

Doorzichtig als 't kristal is 't menselijk gemoed; 't Verberg' hetgeen 't besluit voor 't grijpen van de handen; De zonstraal dringt door 't glas dier ondoortastbre wanden Voor hem die de oogleên slechts aan 't daglicht open doet; Ga, stervling, waan in 't hart uw diepst geheim te smoren, Gij sluit die boezem nooit voor '…