Alle inzendingen over spraak

jij sluierde macht langs slankranke vingers transparante voiles dwarrelden sierlijke pracht je lach sprak zacht de meest verleidelijke kleuren subliem waren hun universele flitsen in je ogen te bespeuren tegen de donkere sterrennacht lichtte blond zacht op een volmaakte wij ging in vereniging de schepping voorbij…

een hele plukse dame uit heer hugo's waard sprak de schoone kunsten niet interessant te zwaar waar om niet goed van te worden geef mij maar kunstel precies als borstel mijn borsten zijn zo opgeknapt sinds ik borstel en niet plukkel het gaat nu goed met haar zo ziet men maar liever lekker kunstelen dan amechtig stuntelen met geprangd…

ik zag je aan zo’n godverlaten toog er groeide vriendschap die wat glazen duurde ik sprak terwijl jij onbewogen tuurde bedeesd vernam wat mij zoal bewoog je stelde mij totaal op m’n gemak voor even nam ik afscheid van de aarde maar toen mijn blik je glazen ziel ontwaarde bestelde ik … een nieuwe fles cognac…

We spraken in het zwijgen met woorden geen klanken of weergalmingen met woorden geschreven op papier die evengoed met andere woorden gewist konden worden vergeten met woorden worden toen sloot je het verhaal zoals bleek je papier was op vereeuwigde woorden worden gehoord het verhaal op papier verteld maar de woorden klinken in mijn…

met kunst en vliegwerk hielden we jou in leven tot je uitgemergeld je laatste adem uitblies zonder kracht je kon niet meer lopen niet meer praten je ogen zagen zonder zicht flarden uit het verleden spraken zonder inhoud, zonder bericht je handen lagen stil huid om skelet we hebben je laten leven dood in je bed rust zacht…

Dertig seconden voor je hart stilviel Sprak je, dacht je, en waar sterf je nu, Waar zwerft Het onomschrijfbare dat je nu bent? Welke agonie leeft nu stom In je dode tong en lip? Je wil ons horen, Je wil ons zien. Ik neem je bijna koude hand.…

Met droeve ogen keek hij naar mij Ik keek terug en zag het verdriet op zijn gezicht Met droeve ogen hield hij me vast Ik omarmde ook hem en voelde de zwakte in zijn ziel Met droeve ogen sprak hij tegen mij Ik antwoordde en hoorde de trilling in zijn stem Met droeve ogen Hij sloot zijn ogen, liet z'n hoofd hangen en zweeg.…

holst van de nacht in het droge gras langs de rivier achter manshoog riet niemand die het ziet bij zonneblaker blauwe letters de zomertijd klein gezet arial black lekker vet een vreemdeling zeker op de fiets misschien verloor spraak gehoor een moederland via zijn apparaat bij halve maan…

Y Deed geen oog dicht vannacht fantaseerde dat je hier was Echt enkel maar aan jou gedacht Met je mond dicht bij mijn lippen ogen spraken al zoveel Samen heel erg opgewonden harten bonkten in de keel Vingers tergend, langzaam plagend, expres niet te vlug hebben het voor jou geschreven dat gedichtje, op je rug.…

het waren geen vingers die schreven maar tekens die leefden gebeiteld in steen spraken zij over jaren verhaalden intens het bestaan in komen en gaan van mensen en machten voorspoed en rampzalige krachten eeuwen hebben zij getrotseerd om hun historie kenbaar te maken maar de taal was het spreken verleerd tot de steen van rosetta…

Mijn handen werden bloemen toen ik je vond Ze sierden je bleke haar de bloedrode papavers Ach hoe mooi klonken de snaren van het riet toen ik sprak van liefde van zoete regen heldere wolken Vanuit je hart de diepte van hete lippen was er fluistering tomeloos verlangen : vul mijn wereld met je kus zing al je tijd in mijn armen…

rozen die spraken zonneschijn gelezen ze dronken de regenboog niets bleef onbesproken wolken werden gevangen veilig verborgen binnenin de regen kleurde oranje sterren lachten zilverachtig harten die smolten openden ramen van de ziel om de schoonheid te absorberen geborgen in 'n zee van goud ©LadyLove…

hoe is de tussenstand, vroeg zij toen hij de kamer binnensloop om tussentijds te innen ik weet dat je verloren hebt sprak hij, als ik de keren tel dat je het lopen liet verlies genomen hebt of teruggegaan naar af zoals ik zie niet tot het uiterste je best gedaan of opgekomen bent voor wat je dierbaar was ik vind je dus een loser maar…

Het Graf sprak eens het Roosje aan: - Wat moet er met de dauw gedaan, Waarvan uw blaadjes blinken? - - En gij, hernam het Roosje toen, Wat wilt gij met de doden doen, Die in uw diepte zinken? - Het Roosje zei: - Ik zal te nacht De dauw, die mij de morgen bracht, Tot honigdruppels menglen! - - En ik, lief Roosje!…

Voor een hart dat ik brak toen ik niet meer over onze liefde sprak. Voor een hart dat breekt telkens als mijn mond zich verspreekt. Voor een hart dat dwarrelt, zoekt en vindt ... een hart van een volwassen man, een hart van een beschadigd kind. Voor een hart, waarvan ik houd een hart dat ergens op mij voortbouwt ...…

ons stilzwijgen was gegroeid tot een taal die wij moeiteloos spraken nooit luidruchtig maar wel gedecideerd met ogen en gebaar kleine nuances werden onderstreept met vingers en handen zelden werden dingen uitgepraat woorden hebben wij nooit gehad door jouw verscheiden is ons stilzwijgen verbroken wij waren helaas nog niet uitgesproken…

En waar hij weer kan vinden wat de droom sprak toen ze met haar overwonnen tranen zijn dode lichaam een volgende ontmoeting beloofde.…

Tijdens een winterstille februarinacht verbleef ik in de liefdesdroom van jouw door tederheid ontwikkelde oase je sprak over genegenheid alsof je de nevel uit een zoete droom beschreef ik voorvoelde dat mijn hersenschimmen soms verdwaalden ergens boven jouw graf omringde de mistdroom de hortensia alles wat de liefde aan stilte…

Vroeger liep je koddig En je sprak een eigen taal Tegenwoordig vlieg je zonder vleugels Maar in een kast van staal Van oost naar west reis je Door het luchtruim of op de grond De techniek brengt je overal Een vreemde taal komt uit je mond Vroeger liep je Geen zeven sloten tegelijk Tegenwoordig vlieg je En ik zwaai als je naar beneden…

Er ligt een intellectueel eigendom op een eiland van pijn met mensen die hun eigen letters zijn geworden en ver over de zee praten papegaaien over heimwee toen alles nog gelukkig was en meubels in de kamers spraken jij bent onbereikbaar voor mij je zit, je staat op je spreekt, je slaapt je hebt een mening maar je blijft onbereikbaar…

Bij een festijn schijnt het normaal te zijn, om in de stemming te komen, middels een zaligmakend pilletje, bij een festijn, waarbij men normaal al van de voorpret geniet, is nu alleen maar sprake van immens verdriet, voor hen die achter blijven!…

Zij spraken op het wad met de bootjes achter zich in ondiep water en de zon naar het Westen toe haar kracht verliezend valt in stijgend water. Over wat er gesproken werd op het intussen ondergelopen wad?…

'Hier is,' zo sprak Jantjes vader, 'iets onwenselijks gebeurd. Kijk, die knul wou toch niet deugen, dus daarover niet getreurd. Maar ik lijd als ondernemer door de streken van dat joch lelijke imagoschade: wie koopt straks mijn pruimen nog?'…

we kwamen los van de woelige jaren onze volle koppen maakten we leeg we bewerkten de waarheid en lieten dingen weg we keken niet meer onder het grote kleed de meedogenloze tijd penseelde onze poreuze huid we spraken zacht in onze laatste dagen…

Denkend aan Holland in de jaren negentig denk ik aan Lubbers maar vooral aan zijn vrouw Ria Zij die bewees te kunnen delen in de verlangens van haar man Ruud Van 'die' vrouw Beatrix tot het dagelijks "vrouwen-billen-knijpen" "all over the world" Maar Ria sprak telkenmale "Als ik maar niets te kort kom" waarop Ruud de whisky…

Nooit zag of sprak ik een tijdreiziger, misschien zijn dit wel de saaiste decennia ooit, en gewoon niet de moeite waard om naar terug te keren, dat is eigenlijk het enige dat dat kan verklaren.…

geen pijn zo zou ik het niet willen noemen maar dat lege gevoel dat wat was en dat wat soms nu al wordt gemist lege straten schone luchten volop in – en uit kunnen zuchten liefst zonder hoesten want dan is er echt sprake van wee het ongestoord rusten schichtig winkelen eens in de week er wordt nog niet mee gezeten wacht maar…

dit keer lijkt de ochtend in thematiek verdwaald zoek de verschillen maar eens als die er nauwelijks zijn waarom vertoont ruimte nooit beweging en vertoont zij sporen van afwezigheid altijd monotoon alsof de ijsvlakte blijft liggen weinig grondtonen, gevangen in huiselijke kring hoewel sprake van volheid en naderende cirkelvorming…

Die eerste keer in Café Eijlders jij sprak me aan in het Javaans ontmoette een krasse oude heer schudde mijn hoofd heen en weer te veel talen geleerd en vergeten Daar lig jij dan en leest een gedicht over leven als een feest van licht zo zal ik je blijven onthouden een heer van dansen zonder gewicht een vriendelijk mens om van te houden…

het land was alleen tot jij verscheen je kleurde de zomer in lach en was zoals ik dat in dromen zag je ogen spraken licht in groen en blauw de zee was er voor jou en in wit schuim brak jij de golven voor de rotsen ik zag zon in een leven dat opnieuw begon je geurde naar een onbekende bloem in een nog niet begonnen…