Alle inzendingen over spraak

Bont en blauw steen en gruis de maan sprak zo even maar er was niemand thuis Ach, waarom dan thuisblijven wanneer elders de vloed wordt gedronken uit schelpen gevonden op het strand De naakte zee helt naar voren en lijkt te ejaculeren tegen de blauwe bonte hemel daarboven Doch gezichtsbedrog rijpt mijn schaduwrijk verlangen naar een…

een vlinder vroom en bijbelvast stond in de vlinder-zondagklas bekend als vliegende fantast zo sprak hij bijna ongepast dat hij de here Jezus was vaak als ‘de heer’ was opgekrast klonk luid het ‘deo gratias’ toen vlindervanger Benedict hem met zijn vlugge vlindernet uit hemelvaart had opgepikt en met een speld als bajonet zo spijkerhard…

. ----------------------------------------------- uit: 'Over de zee sprak het water niet', 1990.…

19 dias y 500 noches "de genezende werking van de poëzie houdt mij op de been" aldus de zanger/dichter herstellende van een ernstige hersenbloeding sprak hij deze helende woorden als een ternauwernood aan de dood ontsnapte matador kreeg hij weer vat op het bestaan blijkt dat de poëzie de mens sterker maakt dan men ooit voor…

Spraak en schrift op goud gewogen, laten letters ‘leven’ schrijven op onverschillig dood papier, met onder regels, achter zinnen, vermoeden van beweging, richting, liefde, lust en last.…

Hij sprak over vroeger en verborgen blauw over versnipperde gedachten weggeworpen in de mist. Over dwalende geesten in vluchtige straten spottende ogen hiaten in de nacht waarbij een rimpeling streek over zijn oude gezicht. In het meer van zijn verlangen zag ik een diepte dat zich spiegelde aan tranend licht.…

Dat ik neergelaten in jouw wei aan het gras de geur herkende als dat van mij en sporen ver voor gisteren die in verbeelding nog van liefde spraken en dat ik niet jouw liefdesheuvel herkende uit die ontelbare piramides die ik had bemind toch ontleedde jij mijn woordspelingen en dichtte mij terug naar daar vanwaar ik kwam maar desondanks…

Lodewijk Napoleon Broer van Bonaparte Was kort onze koning De aardige man sprak In z’n beste Hollands Vanaf het balkon van Het Paleis op de Dam: “Ik ben jullie konijn” Bij elke adempauze Juichte Amsterdam: “Lang leve ons konijn” Blij met zoveel bijval Vervolgde de Fransman: “Dag en nacht zal ik Over jullie braken”…

Vossen en raven kan hij nog plezieren: nooit aten zij een aas dat zo mooi sprak. --------------------- uit: 'Gilette' 1998.…

in een hoek van blauwe lucht zijn mijn dromen scheep gegaan de sterren brandden bij volle maan de wereld bestond louter uit golven ik sprak tot de vissen in een stille zee die in luchtkastelen woonden tussen reuzengrote bloemen ik floot met de vogels die alles verstonden briljante gevleugelde schepsels toen hoorde ik een zachte stap…

“Ik ben die ik ben.”, sprak de man verward tegen zijn spiegelbeeld en tot zijn groepsgenoten. Zijn stoel kraakte En wipte wat. Hij zat stil. Woorden waren altijd zijn sterke kant. Maar meer dan woorden nog, had hij de stille uitingen van zijn gemoed. Handen wrijvend en koffie drinkend voelde hij nog voor hij dacht.…

Een Keuze Nee sprak hij onbewogen en wel overwogen Dood is dood, daar is geen ouwe moer aan te doen Geen kist , rot op, bloemen, ach schei toch uit Gaat hier alleen nog om de poen Stuk worst in mijn reet En moge de honden mij wegslepen Toen hij ging, toch enigszins benepen Hadden zij hem goed begrepen en lieten hem zo gaan En uit…

rond jouw gebogen slaap verdroomde niets mijn harde werkelijkheid de dichtgebonden stoel hield vast wat niet meer verder kon bleef zonder zon de dag beschijnen bloemen kwijnen in een lichtloos raam rimpels schreven over wie we waren nergens sprak vertrouwd gevoel van strelen over haren of mijn kus op je wang -levenloos verkoos je…

heb me gebukt bloemen voor je geplukt ze aangeboden met mijn ogen in trage zwaai naar boven een boeket ongesorteerd vers van het veld jij hebt ze aangenomen met een lach die boekdelen sprak wij zijn verder gegaan jij wees de bloemen aan zei zacht ze leven nog staan in de zon te dromen om tot vrucht te komen schuldbewust heb ik…

ik zag de kracht uit de lijnen in je gezicht langzaam verdwijnen groeven verdiepten zich in het weinige licht uit de donkere kant van het leven toch waren je ogen soms helder en kwiek in reactie op de fysieke tragiek zij spraken woorden die lippen niet konden zeggen handen die zinnen uit moesten leggen je lichaam is nog lang bij…

Hij bewandelt de gulden middenweg en er is nauwelijks tot geen sprake van pech. Genot is wat zegeviert, terwijl alles in en om hem heen welig tiert...…

Op de lage tafel een vaas met bloemen van de rhododendron, paars en teer een hommel kroop in en uit en zoemde weer naar buiten in de zonnige tuin Een groene spin liet zich zakken aan een draad en wandelde over de tafel heen en weer en sprak in gebarentaal met mijn vingers Een cursus over verandering over stromen van energie en zin het…

In korte nachten van lange twijfel waar de uren kleine cijfers tellen bij het verlangen naar de herinnering van de kleine dingen die het grote geheel van leven voorzien is daar weer een flard een zin die je sprak een blik van je ogen en dan het besef dit is er nog steeds ook al is het voorbij ik vang ze op papier de nacht…

Parmenides ontkende de beweging: Diogenes, om hem te wederleggen, Sprak niet één woord, maar rees van zijne zetel, En wandelde slechts voor hem heen en weder. Doch filosoof Diogenes, op zijn beurt, Verviel in dwaling tot het andere uiterst', En loochende de rust: wat groter dwaling!…

hoe rakelings kunnen we gaan zolang sprake is van deze verte dit is een baan om het lichaam op ramkoers met aarde en ziel noorderlicht is een wervelwind van bijna zichtbare tastzin en als de storm niet gaat liggen sluit dan je ogen en voel het denkbare langs de ruggengraat van adem elektrisch geladen, meercellig gestemd trillend…

we liepen in het wit spraken zonder woorden schreven zonder inkt de tijd stond stil ik raakte je er viel een schaduw uit je antwoord in stilte op de grond opeens is er die lach die op minuten jaagt de uren vraagt wat langer te gaan duren dan stroomt het bloed en tintelt weer het leven vergeten we voor even hoe dood het witte…

Ik zag haar zweven sierlijk, met een zachte zweem van blauw en met haar voeten schoof ze over gras bedekt met dauw Ik zag haar zwieren magisch, in een droom van duizend draaien en met haar rokken deed ze alle bloemen licht opwaaien Ik zag haar zwijgen lachend, maar haar ogen spraken meer en met mijn benen rennend zweefde ik al evenzeer…

zij sprak en likte als het ware aan een slagroomwafel; dit had iets van intens bidden voor een stevige maaltijd maar de toon was al gezet, vóór de “alledaagse” diepgang enkele woorden van ’n dichter. toen werd Nederland wakker, en zij, zij ging er mee naar bed…

' 'Waait me', zo sprak hij, 'uit die hoek de wind? Vrijster, verkoop eens wat pittiger praat; Wat doet een zeeman met vrouw en met kind? Wie geeft hun te eten als Jantje vergaat?…

Drie schikgodinnen spraken daar, op die hoge hoek, moe en wit. En de dansende jonge man sliep, met de knieën tot zijn kin, op het blauwe liefdeskleed in de driehoek van hun vriendschap.…

zacht vulde achtergrond de ruimte in rond je gezicht accentueerde zo de vriendelijk huiselijke stemming van jouw leven aan je gebaren hing initiatief ogen hadden de uiteindelijke regie toch was er geen enkele sprake van een overheersend aanwezig zijn juist de combinatie van contrasten zorgden voor een harmonieuze lijn…

je korrelde zandsteen in het aanschijn van de hete dag voelde koelte in de speciegroef die het zonlicht bijna nooit zag lachte in begroeten sprak met handen langs het patina van hoeken vibreerde met magische lijnen uit aarde die belangrijke energieën vergaarden unieke plaatsen wisten zo naam en faam te vestigen met mystiek…

kleuren spraken niet meer aan verfletsten in contrast met strakke vormen intolerantie verbood het vloeiend zacht in elkaar opgaan naar balans had pigmenten versterkt de viscositeit nog soepeler gemaakt toch stokte het gaan pas in verwarmen mengde alles subtiel maar viel later weer terug in de starheid van een koude realiteit…

en zo kwam het dat boze blikken elkaar bekeken dat vuige woorden over en weer en weer terug kwamen een slaande deur heel veel geluid kon maken maar dat je toch nog zwaaide op het tuinpad en ik niet terug dat later die dag een motoragent sprak over de dood die soms meelift langs de weg als ik je s’nachts op het pad ziet kijk je niet…

Aan het einde van mijn loopbaan, zeg maar in mijn honkbalherfst, keek hij me zeer indringend aan, wees naar de heuvel en sprak: ‘Du werfst!’…