Netgedichten

netgedicht (nr. 32.169):

Ik ben die ik ben

“Ik ben
die ik ben.”,
sprak de man verward
tegen zijn spiegelbeeld
en tot zijn groepsgenoten.
Zijn stoel kraakte
En wipte wat.
Hij zat stil.
Woorden
waren altijd
zijn sterke kant.
Maar meer dan woorden nog,
had hij de stille uitingen van zijn gemoed.
Handen wrijvend
en koffie drinkend
voelde hij
nog voor hij dacht.
Een oude vriend
die hij al gisteren verloren was,
verloor hij daar en toen nogmaals
in een misplaatste lach.
Hij gniffelde zijn voicemail
aan elkaar:
“Ik ben
die ik ben.”
Ja en wee.