Alle inzendingen over staccato

trekt men aan je wil men van je dagen vliegen nachten liegen eist men van je vraagt men aan je roept men naar je doet men met je ademloos adem happen dromenloos nacht uitstappen altijd bezig nooit meer rust tijd vervliegt als je jezelf steeds maar voorliegt…

tonen componeren tot een harmonische melodie trompetten schoven blauw schetterend het vooruitzicht op een heldere cadans voor zich uit witte wolkjes streken langs fijnbesnaarde luchten waar zij de zonnewarmte zelf opklarend kusten diep rakend trommelden slagwerkers hun intrigerend spel als de grote trom wat schaduw gaf joeg staccato…

Voor Coby Wij musiceren oude woorden op cadans en slotakkoorden naar een opus zonder eind Hier dirigeren soepele walsen als een preluderend balsem in een opmaat naar ’t refrein Het allegro stemt staccato Op klavier en sopranino zweven noten orkestraal Compositie als gegeven voor ’n barokker, hoger streven maakt het denken lateraal…

ik speel piano maar mijn vingers zijn te grof om zwart en wit apart te raken klink grijs in treurmuziek omdat mijn stemming dat vaak eist terwijl handen toetsen overspelig maken in zwart-wit gepaard slaan hamers hun staccato niet fijn besnaard hoor ik nu mijn adagio versla de brede banen rust een achtergrond die zucht…

Roffelende specht krijsende kraai brutale gaai koerende duif zingende lijster tsjilpende mus staccato koolmees welluidende winterkoning virtuoze roodborst merel gezang vogelorkest lentesymfonie kijk luister, leef voorjaar.…

Roffelende specht krijsende kraai brutale gaai koerende duif zingende lijster tsjilpende mus staccato koolmees welluidende winterkoning virtuoze roodborst merel gezang vogelorkest lentesymfonie kijk luister, leef voorjaar.…

De plooiing van de duinen meetbaar naar de hoogste top het landschap glooit zich in staccato tussen eb en vloed zonder zich te roeren. Elke distel, helm of doorn, elke zandkorrel met een afzonderlijke klank, het verschil ligt in de teerste tinten tegen de eenzaamheid bestand.…

In de plooiing van de duinen gemeten naar de hoogste top het landschap herschikt zich in staccato tussen eb en vloed zonder zich te roeren. Elke distel, helm of doorn, elke korrel zand met een afzonderlijke klank, het verschil ligt in de teerste tinten hun verhaal tegen de eenzaamheid bestand.…

stroperig golft een oceaan aan tonen in verdronken grijs alle opgezweepte koppen betalen zo in schuim hun prijs er zijn geen brekers die dwars liggen in een vals akkoorden soort zij hebben niet gescoord in gruwelijke middelmatigheid toch stript wind met valse luwte en vervaarlijk scherp basalt een diepte die het orkest met plotseling staccato…

terwijl ze in zijn armen de wals van het bevroren hart danste de melodie slangachtig wegdraaiend van staccato ritmes, ingehouden ritmes van majeur naar mineur en terug benam het haar de adem alsof haar hart verstild in witte boezem van ijs en sneeuw niet meer rood kloppend wachtte op de verlossing van de lente een hart dat wachtte…

Meestal na een borreltje of tien zette Jo zijn tanden in een kerstplaat kroop op tafel sloot zijn ogen en dirigeerde in staccato het voor hem geëerd publiek dat om de goeie lieve vrede en het kindeke op aard maar door bleef zingen totdat Jo zijn Stille Nacht had uitgestaard Dan bleef het twee minuten stil voor iedereen het wachten waard…

Maar na een minuut van stilte, als de kruitdamp is verdwenen in Parijs en in Beiroet, de sirenes zijn verstomd blijf ik het staccato horen zoveel ging voorgoed verloren...…

waarin haar storm moet woeden die veeg van pili pili om haar mondhoek verraadt hoe ze al haar tucht opoffert aan één gekartelde flard die opgloeit in de pupil zij morst een straal melk met een speels gehinnik het kronkelt over het sleutelbeen naar de tepel een sluier van zwarte kant spant om haar armen de flamenco bloeit in haar polsen de staccato…

patriot, de oerconservatief Verdeelt en heerst, in 't pakhuis van de tijd Waar hij zich zeker waant, besluiten mijdt En de gelegenheid hem maakt tot dief Gods water vloeit van akkers naar de dorpen De wei, de es, de visafslag stroomt leeg Het relvolk hokt bijeen in stad en steeg De bijbelbelters voelen zich verworpen Opgehitst staccato…

Staccato doornenkransen Rozen slingeren om ranke polsen En de echo dreunt Blauwgebalde pauwenveer Het trots crescendo van de zon Omglanst het zwarte watervallend haar De echo dreunt De sluike handen om het schrille hoofd Geknielde pantserheld vertrekt zijn Krom verwrongen mond en monotone schreeuwen Stijgen hemelwaarts De echo dreunt…

Staccato steun voor zijn taal Gaf live apert apart verhaal Het einde van een jazzlatijn Genereert menig nieuw refrein Thema's opnemen en doorgeven Samen boppen is samen zoeken Het ontluisterend oorlogsinferno Schept jazzdichters met veel gusto Speed en gin strak in pak verpakt Best man op trouw van ernst en scherts Getuige in een haven…

u weet toch wel jullie zeiden poeslief lekkerding die ik op het surinameplein opving terwijl ze haar gezicht kwijt was met al haar spulletjes om het er weer op te doen u weet wel de schat voor wie ik op het mercatorplein omdat ze in deel één pas was deel twee en drie de hele trilogie gebonden haalde uit de bibliotheek omdat ze die staccato…

Achter een ivoren lach galmt zijn wereld staccato in wegstervende woorden Vraag en antwoord vlechten zijn gedachten ineen tot een gordiaanse knoop Hier, in dit leven knarst de tand des tijds het gruis in open wonden Ongemerkt slibt het zout in jonge ogen tot geen traan de pijn nog schreien kan Hij stelt het licht geen vragen meer…

ik heb veel noten op mijn zang staccato kort en largo lang, ze klinken sfeervol met elkaar en raken zo de tere snaar. ik ben met pauk, viool en fluit met contrabas, cello, en luit met het spinet, de harp en hoorn uit innig samenspel geboren.…

ritme van jouw leven waarin oncomfortabel verdriet huist naast hoogtepunten vreugdevol genieten wij wat jij ons voelen doet door te zijn wie jij bent voor en met de ander vreugdevol zien wij soms vloeiend dan weer stroef hoe jij naar buiten brengt wat bijzonder binnen voelt vreugdevol ervaren wij jouw doen en jouw laten vloeiend, staccato…

Het staccato van sonoor Trommelende trommels laat Mijn hand Gehoorzamen Mijn onzichtbare penseel bespeelt Achteloos maar ritmisch Het denkbeeldige Kleurenpallet De wereld vervaagt en Beleeft zijn avonturen In andere Dimensies Mijn fresco zal ieders Adem ontnemen, trommels Trommelen onverdroten Voort De bergen die ik Ontwaar vereeuwig…

Het ongeremde staccato van de onverzadigbare, doch rijk geaarde snaren, overstemt een onderliggend religieuze gevoel als zondeval, de tragiek - naast een verheerlijkt, maar vaker een gelouterd leven, dé toonaard vanaf de geboorte tot aan het reeds geopend graf, een immateriële heimwee die zich in de zielen hecht, theatraal geopenbaard…

letters brieven woordenwisseling kennismaking gezichten glimlachend aarzelend doorbraak overgave goed gevoel veilig gevoel wegkruipen tevoorschijn komen zonder maskers façades met openheid-klaarte weg zwaarte jij ik wij zij aan zij vrij…

ultieme rustbeleven geen gedoe met mist en drukke wegen niet het bekende na plots remmen harte beven maar toch ook niet ultieme rijke zegen want als gedwongen consument van verhalen zit ik voor de twintigste keer zuchtend te balen luisterend naar een perfecte standaard keuken verkondigd per mobieltje om de reis wat op te leuken en monotoon staccato…