Sculpturen
De plooiing van de duinen
meetbaar naar de hoogste top
het landschap glooit zich in staccato
tussen eb en vloed zonder zich te roeren.
Elke distel, helm of doorn, elke
zandkorrel met een afzonderlijke klank,
het verschil ligt in de teerste tinten
tegen de eenzaamheid bestand.
Luide stemmen van de meeuwen,
wat stilte uit de lome tonen wekt,
de siddering van hun kelen alle
elementen van de dagen dekt.
Dag en nacht hebben zichzelf overwonnen en
alles op een naderende toekomst is ingesteld,
staag veranderde patronen van vergankelijkheid,
stuifzand zich in levende sculpturen weerspiegeld.
Zie ook: http://www.pamapoems.nl
Schrijver: Pama, 19 april 2013
kpnmail.nlGeplaatst in de categorie: landschap
Toekomst in sculptur 4.0 met 4 stemmen 
221
221
Geef je reactie op deze inzending:
Hoezo, en kan dat wel?
Laatste couplet is het fraaist als je
'is' en 'zich' schrapt.