Alle inzendingen over ster

vragen om attenties ze roepen zwoel willen met je praten weten wat je voelt houden alles in de gaten hun jassen zijn van duister daaronder zijn ze bloot ze voeden zich met vlammen zonder warmte gaan ze dood ze zingen rond het pentagram de hymnen van verloren waren lange tijd met vier de vijfde is vannacht geboren een nieuwe uit de ster…

En ziet men ieder nieuw jaar weer een november als een zeldzame ster naast een ander exemplaar.…

wat hulst een dennentak rode lijsterbessen een witte eenzame kaars misschien zelfs een vermoorde gepiekte boom lichtjes aan de dakrand een ster voor het raam ieder jaar gebruikelijk heel gewoon overdadige kerstmaaltijden die zonder verplicht dankbare gasten onder het ontbreken van gezelligheid lijden en toch is het dit jaar een waardevol…

Thuis, in de zon, kijk ik aandachtig naar het nieuws, ik bestudeer de foto's de boog van een mortier als een vallende ster en het grijze puin na de inslag Overal zijn er camera's Ik ril van alles dat ik wel en niet wil weten maar ik zou niets weten als ik het niet wist Ik lees over mensen die wakker werden en naar een kelder renden…

O nee, zij is de ster aan ‘t firmament Die onbewogen neerziet op tempeesten. De baak waarnaar ‘t verloren schip zich wendt; Haar hoogte kenbaar, haar waarde ongemeten.…

Waar zullen we dit jaar eens mee beginnen? Diverse zaken schieten me te binnen, er valt genoeg te plussen en te minnen. Het spreekwoord zegt: begin maar met bezinnen. Dan denk ik: van Schiermonnikoog tot Schinnen verdraagzaamheid in Nederland herwinnen.…

regendruppel op de mooiste roos Een prachtige roos, stralend in de zon Iris, jouw verschijning is als duizenden zonnestralen Duizenden zonnestralen in mijn hart vol liefde Mijn kloppende hart vol liefde voor jou, mijn prinses Iris, jouw liefde Jouw liefde is als duizenden rozenblaadjes vallend uit de hemel Een kus op je hoofd, mijn stralende ster…

Als een vuur zijt Gij verschenen als een ster gaat Gij ons voor in den vreemde wijst uw spoor in de dood zijt Gij verdwenen. Als een bron zijt Gij begraven als een mens in de woestijn. Zal er ooit een ander zijn ooit nog vrede hier op aarde?…

Mijn wereld en meer Mijn liefste jij Mijn zelfde ik Mijn draaiende tol Mijn heldere ster Mijn warme gestel Mijn grote held Red mij van mij.…

Dan merkte hij, hoe in zijn afgrond diep Het donker stond en langzaam overliep, En golven duisternis de omgeving vulden; En dan, op eens, zag hij blauw fonk'len, vlak Tegen de schuine lijn van 't verste dak, Die mooie ster, blank als een nieuwe gulden.…

Jij heb je (ex) vriendin voor mij laten gaan, Nu de helderste ster weer weerkaatst in mijn laatste traan. weet ik niet wat ik zeggen moet. Ik zie onze toekomst gelukkig tegemoet. Jeffrey je moet weten hoeveel ik van je hou. En mijn gevoel zal nooit veranderen voor jou.…

kolen waren niet voorhanden hout was een schaars goed onze kleding was versleten hoe houd je dan nog moed dekens mochten haar niet baten kleine Elske stierf, mijn zus vader hakte in de grond een gat en ik gaf haar een laatste kus het was bar koud die winter buiten maar ook in mijn hart hoe kon ik in Kerst nog vrede vinden maar één Ster…

regelmatig ingehaald door decadentie en de wuft corrupte uitspatting dan zakken rijken in elkaar bewoners verdwijnen waar bendes verschijnen onder het los zand regime van onbenul zelfs de goden hebben spijt van vadsigheden en dagenlange bacchanalen gaan de bezem er weer door halen in nieuw begin we zien het in herhaling door de ster…

wiebel in de benen bleek in debat zag zijn pensioenplan kundig in de pan gehakt door heer Verhagen alleen de rijken plukken iedereen zou er beter van worden de bakker op de hoek zelfs ietsiepietsie nog beter wat zeg je wat sprak keizer Maximus voor niets zeker dus ons de markt afprijzen wij die allang vergrijzen Arian Buurman van de STER…

Mijn gezicht is bleek, er is geen licht in deze stad, ik steek mijn haar op met een ivoren kam, ivoor is het ooglid van mijn kind en het halsje, ivoor is de sneeuw in de parken ze worden gemeden behalve door dichters, mijn gezicht is bleek van heimwee, er is geen licht in deze stad geen ster te zien, verguld of bestreken met ivoor, geen…

Mijn ogen zwijgen luid hoe donker is jouw donker geven alleen dromen licht zie je nooit meer ster- geflonker ik houd mijn ogen ziende dicht was het de voorzienigheid gaf de dichte mist geen zicht was zonlicht een oogverblindend feit of deed het lot jouw ogen dicht de schaduw zienderogen afgedaan wat kan kijkdichtheid jou nog leren…

- Ik kan Hem niet bereiken Mijn bede rijst niet hoger dan die ster En hoger woont Hij dan de sterren prijken - God is zo ver! God is zo rijk! - Berooid, met lege handen, schuil 'k huivrend weg, een bedelkind gelijk. Mijn haard is zo koud, reeds donkren de avonlanden God is zo rijk! God is zo groot!…

vrucht, in elke wenteling, wordt de aardse tucht vermeden, draait bomen, groene heesters uit de grond, baart geurende bloemen uit haar mond, als voorspel op een mondiaal gerucht, wat steeds zal gisten, in vele onbegrepen twisten, de dans zal sterven, aan door mens gemaakte grenzen, bevruchting leidt ons naar haar gewelf, om de aarde als ster…

De dag verscheidt nu heel teder de avond lijkt nog erg ver, heel langzaam daalt zij echter neder hier en daar verschijnt een ster. De maan is nu ook verschenen 't is of zij zachtjes lacht, immers de dag is nu verdwenen en meester is, dan weer de nacht.…

nog en dieren Ik meen daarmee buiten de paarden schepershonden van Mechelen of Groenendaal die na de schilders de roem van Vlaanderen over de grenzen dragen Herkennen zij in ons hun maats der volle maat van slagen Zien paardenogen aan wier staren het denken om het leed verglijdt in de verte de ster…

De dag verscheidt nu heel teder de avond lijkt nog erg ver, heel langzaam daalt zij echter neder hier en daar verschijnt een ster. De maan is nu ook verschenen 't is of zij zachtjes lacht, immers de dag is nu verdwenen en meester is even, weer de nacht.…

Gisteren zag ik haar werkelijke gelaat, waarachter appels rijpten, haar contour sneed door mijn blik, gloeide na in een ondergaande snik van zonnen glanzend in de ogen, passie gehouwen uit geaderd marmer, polijst verlangen in een tijdloos ogenblik, het bloed als onstuitbare beek die haar bedding kweekt, onverzadigd als een ster die…

In overgang van licht naar Donker Schemer jij in nachtgewaad Met gezwinde pas Het oog van de nacht waakte Minzaam Over jou, terwijl jij reeds In het licht verdween Van een hemellichaam dat -geen ster- Op geen enkele manier Geen enk'le wijze Echter jouw allure kon Treffen Laat staan zelfs evenaren In 't verschiet voorbij Jij…

ik zou een schouder willen schrijven waarop de wang, de traan kan rusten het verdriet van het grijze hoofd voor de mens die verlangt naar toen, die dagen dat de straten nog vol waren van kinderlijke kleuren de ster aan de hemel stond niet vastgespeld op een jas nog ver van de verbanning de kwelling van paraderende uniformen, de schoeisels…

De geliefde ster van Bethlehem verschijnt ieder jaar weer in huis en winkelstraat, brengt overal knusheid, lust tot goede daad, waar zij met vuur, stroom of schitterpapier schijnt. Dit licht bracht een boodschap, die langzaam verdwijnt. Gaf het de drie wijzen gewenste raad? Want door hun dwaling werd Herodes kwaad.…

Van de tijd de grens verlegd voorbij een ster in het hemelrijk. Onmetelijke ruimte en geen tijd. We leven nu en hier op aarde, dat is waar. Maar hoe ondergaan wij dit in een eindeloos bestaan..? Ieder maakt zijn keuzes, kiest zijn weg, toch in een ander licht...…

De geur van een hibiscus duurt een dag, ster in een hartstochtelijk uur van tegenspraak tussen landschap en hemel, een vrouw belichaamt water en vuur dat ze in zich draagt, brandstof van herboren lavendel.…

Wij zeven de kleuren, belichten de tijd die te ver voor geluid als een stralende ster op ons afkomt. Het aldus verkregen gebied dat we opslaan is houvast en huis. Steeds weer komen wij thuis. ----------------------------------- Uit: 'Voorheen te Orisande', 1986.…

Dan merkte hij, hoe in zijn afgrond diep Het donker stond en langzaam overliep, En golven duisternis de omgeving vulden; En dan, op eens, zag hij blauw fonk'len, vlak Tegen de schuine lijn van 't verste dak, Die mooie ster, blank als een nieuwe gulden.…

Stil zijn de nachten vol verwachting over de komst van een ster zo lang door de wereld verwacht. Die hoog aan de hemel zijn opwachting zal maken; als een symbool van de vrede de wacht houdt bij het 'nieuwe leven' in de decembernacht. De decembernachten zo koud en donker; lonken naar de komst van dat wonderlijk hemellicht.…