Netgedichten

netgedicht (nr. 36.531):

Zonder voorbehoud,

Gisteren zag ik haar werkelijke
gelaat, waarachter appels rijpten,
haar contour sneed door mijn blik,
gloeide na in een ondergaande snik
van zonnen glanzend in de ogen, passie
gehouwen uit geaderd marmer, polijst
verlangen in een tijdloos ogenblik, het
bloed als onstuitbare beek die haar
bedding kweekt, onverzadigd als een
ster die met haar schaduw breekt.

Geen misvorm in haar leven, misgunt
mij niet de illusie waarom ik vroeg,
gekweekt uit de duizend schoonheden
die ze droeg, uit elk van hen een nieuwe
levenskleur ontluikt, de adem van de
wind steels haar wangen vindt als zij zich
vangen laat, raakt alles ondergeschikt
aan de geur van erotiek die ze
zonder voorbehoud predikt.