Netgedichten

netgedicht (nr. 36.423):

DE GROTE OCEAAN DENKT

Mijn wijde huid tussen beide polen
voelt zich tegen heel de wereld bestand,
is door zijn eigen rimpels overmand,
die steeds, spelend of strijdend, ronddolen.

Sterke stromen laat ik samenscholen;
trekkend van Nieuwe wereld naar Morgenland
toeven ze graag bij 't Hawaiaanse strand,
achter vreedzame golven verscholen.

Dit lieve eiland vol zwoele tropennacht
streelt mij met geuren en sterrenstralen,
waar wilde rust in huist, en _ zingend wacht...

Dalende jubeltonen verhalen
van het heelal, wiens ruime, weidse pracht
binnen mijn nietigheid zal verdwalen.