Alle inzendingen over stervend OR geflonker OR sterren

engelen verlangen jou nu het leven in je sterft. je mag naar verre verten, waar leven eeuwig is waar zielenpijn langzaam vergeten is... vergeven is nieuw leven is.…

Van hare handen die zijn hoofd namen en het wegborgen binnen haar schoot is toen het kale glanzende strelen begonnen als een ijl sneeuwen over een groot, somber land. en toen hij de ogen sloot over een leven, tot de dood toe vermoeid, was wat het donkere bloed had misdreven in een blind brandend wenen vergeven en uitgeroeid; en behoed door…

Daar-binnen is het donker, Daarbuiten is het kil… Wat of dat flauw geflonker Van vèr beduiden wil? Zou dát het doods-uur wezen, Waar alles op zijn best, Verheerlijkt opgerezen Verschemert voor het lest?…

Als een dief in de nacht net zo stil en onverwacht slaat het plotseling toe maakt mij stijf, star en moe Steelt het mijn vrijheid en mijn zelfstandigheid beetje voor beetje, steeds meer steeds sneller, tot op een keer Er geen andere uitweg is dan in het duister te gaan uit dit uitzichtloos bestaan daar waar het eeuwige licht is…

Ach, gracieus sierlijk elegante danser, soepel draai jij je pirouettes en je biedt mij, zonder schaamte gespierde blikken op je mooie lichaam. De Pas de Deux met haar, de grande dame, Margot, de prima donna van dit ballet, verschroeit mijn hart, ziel en adem, verblindt het licht in mijn pupillen, verdooft mijn gevoel voor elke ritmiek.…

de holle weg pijnbomen langszij leidt het verleden de kruisweg voorbij niet meer gebonden verlaten bladzijden het uitgelezen boek om te dichten de tijden waar koud goud sporen heeft geprint ratelen rijen populieren dwars op de wind de holle weg pijnbomen langszij verschietend aan de horizon brengt zomerland nabij…

Zomer lang jaloers op vrijheid van de Gaai, die huist in bladerdek - herfstblad, zeilend op de wind mag zich even Gaai voelen.…

De dood, hij klopte op mijn deur ik had dat nauwelijks in de gaten Dacht wat heb jij een bleke kleur hij sprak verzet zal jou niet baten De dood nam plaats op een bank waardoor we daar tezamen zaten Ik voelde zijn hand in mijn flank ik kon hem waarachtig niet haten De dood, hij leek mij zachtaardig hij zei, jou baten geen advocaten Kom…

het spookschip genaamd de wereld zeilt door zwarte oneindigheid kapiteins oreren op de brug dol ijlend van koorts naar meer machthebbers in witte verblijven overvol narrenschip vol hongerigen naar brood en een menswaardig bestaan droeve broosheid van stervende kinderen klauwend in het ruim tussen de ratten stervend in stinkende walmen van…

Buiten vieren miljoenen sterren feest, daar straalt door heel de nacht hun groot geflonker; maar binnen heerst het gezegende donker, dat ook de wonden van het hart geneest. -…

ach, praat me niet van wolken in de hogere sferen die schaapjes zijn te mak om daar te kunnen existeren ze hebben nog geen poot om op te staan vloeien zo uiteen en laten zich door wind oplossend gaan wil je echt met sterren gooien schepper spelen, het heelal ontplooien zwarte gaten vullen en de nova's laten brullen in hun stervend…

de wereld droomt nog van een tijdperk binnen leven waarin vrede hoogtij viert vandaag niet, vandaag verklaart de werkelijkheid haar oorlog aan de macht haar kracht zit niet in woede want ze lacht haar spiegelbeeld in luid geflonker toe wat ze doet - doet ze graag goed – haar overmoed gespiegeld in de dom van warme dagen wederom…

omring ik ben niet meer dan de late avondzon nog minder dan het schetsboek van de wandelaar die voorbij de zwarte nacht wind fluistert naar zijn stervend hart…

Vaak is het: wachten, voor ieder die er bij is – en de stervende.…

als opmaat naar jouw jaardag vieren de sterren feest miljoenen in getal straalt hun geflonker door heel de nacht over de welgemeende wens dat deze dag in de jaren hierna telkens terugkeren mag steeds gelukkiger ook tot eerbewijs voor jouw zijn een bijzonder mens verzeild geraakt in het alledaagse gewoon ook – en betrokken bij…

als opmaat naar jouw jaardag vieren de sterren feest miljoenen in getal straalt hun geflonker door heel de nacht over de welgemeende wens dat deze dag in de jaren hierna telkens terugkeren mag steeds gelukkiger ook tot eerbewijs voor jouw zijn een bijzonder mens verzeild geraakt in het alledaagse gewoon ook – en betrokken bij…

het metrostation - al jaren op mijn netvlies die stervende duif…

De stervende weg Naar onsterfelijk leven Heeft veel kruispunten…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

gekwetst kreupelhout een gebrekkige liefde stervende natuur…

een gevallen blad teken van een stervende en maagd in wording…

mijn leven ontaard als een stervende vogel vleugels naar eeuwig…

De stervende kijkt mij aan, intens, vol liefde -- voor mij, het leven.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

avond is kalmte een fontein van rust zij kust haar kind dat vindt dat de dag goed is geweest zich gewillig in de armen begeeft van Morpheus en de zijnen onder het bed de schoenen van echt leder, iets anders verdragen zijn voeten niet en een lijfje zonder naam nu het van het kind werd ontdaan buiten is het al donker sterrenlicht zonder geflonker…

aan haar vinger waarvan de nagel nog nooit gebroken, een bonkige robijn dieprood geflonker voor het hart dat van hebben houdt ligt er op de plank geen brood geen vlees noch vis koel naast de verlopen jammerpotten en zo kil in huis nu de laatste kolen weggeteerd de kelder nog het leegst ze lacht naar de mensen droog, fortuin heeft ze…

omweef jouw zachtheid in het dansgedwarrel van stervende bladeren aanschouw er leegte door het verbreken van tastbaar houvast omsluit het gloren in amper licht gevoel als een duistere kus die bekoren wil en berust gelaten waar kwetsen vervaagt dans het gedwarrel van stervende bladeren…