Alle inzendingen over stilzwijgen

Stilzwijgend zacht schuifelend Niet nog meer doden Nog meer slachtoffers Die offers hebben gebracht Om het zinloos geweld te weren Stille tocht Fakkels van licht Kaarsjes van vrede Bloemen van rust Gewoon omdat het moet In deze wereld met zero tolerantie...…

afgebroken Niemand kan je gedachten afnemen Deze wereld is alleen van jou Het is een houvast in deze wereld van sluiers waarin je ogen spreken in een stilzwijgen……

In een stug rieten mand is mijn leed geweven tot breekbare materie Terwijl ik in stilzwijgen verga, tot de steen die mij openen zal Nimmer ging ik tot donkere nachten doch tot tere tranen die uitbreken als Invidia…

ongeneeslijke zieke steel nu de tijd de tijd die nog rest droom maar lekker zieke het laatste deel rechtuit er is geen afslag meer stilzwijgend ga je je laatste deel in het schemerlicht aarzelend tot het einde…

nog heb ik je gevonden toch voel ik ogen priemen in m'n rug haren klauteren langzaam overeind en geleidelijk naar benee tot ik de jouwe vind en de mijne neersla, en me slechts kan hullen in stilzwijgen…

Het is stil in huis - De hond gromt niet, De hatelijke klok Slaat niet voortdurend Het overbodige middaguur, Het maal blijft onaangeroerd En verdwijnt stilzwijgend In de voren van de tijd, Ze heeft nog geen trek En wil het voor vandaag Hier maar bij laten…

dat ze slingert en eindeloos lang doet de één glimlachen het maakt de ander bang schaduw glipt door beider handen haar omarmen heeft geen zin stilzwijgend vervolgen zij hun reis van het einde naar het begin…

De kroeg heeft net stilzwijgend ongestraft CoronaCheckApp checken afgeschaft…

Als uit de verte Ken ik jou Een horizon niet Aangeraakt Toch zo bekend Zelfs zonder oogopslag Onzichtbaar Vaak gezien Als uit de verte Zie ik jou Fata morgana Onontdekt Toch zo bekend Zelfs zonder woord Stilzwijgend Veel gezegd.…

langs ruige rietkragen die de oostenwind kraken glijden oranje voeten over de zwarte spiegel van stilzwijgend water klunend naar die plek onder de brug klinkt een lokroep van gevederde kwakers die de bijt ijs vrijwaren…

Stilzwijgend door de straten Loopt een vrouw Haar slanke silhouet Tekent de schaduw tegen de muur Clair-obscur onder het Tl-licht De lichten doven De nacht valt in de diepte Met donkere stralen Verlicht het mijn wereld…

Kijk naar die wilg een bos van twijgen op wat zijn kop zou moeten zijn uitgehold om er doorheen te kijken getordeerd de dood op 't lijf stilzwijgend gehavend de toorn voorbij op de hoek van een wei op een kruispunt van twee wegen…

zal er geoordeeld worden over ons, die stilzwijgend toekijken op I-pads en phones haarfijn zal worden uitgekloofd hoe wij toelaten dat banken samenspelen met megabedrijven oorlog kent geen romantiek lijken komen in een massagraf .…

De regels in dit land ze worden nimmer nageleefd, ze nemen je hele hand ook als je maar een vinger geeft. De regels van dit land lapt ieder aan zijn laars, ieder vecht voor het zijne en is zijn eigen baas. Dan denk ik toch; het moet toch anders kunnen zodat we met z'n allen het land goed kunnen runnen. Maar ach, het zijn maar…

je schemerde stilzwijgend grijs alleen je blik uit vochtige ogen kleurde zwart wit schouders licht gebogen je zachte stem sprak over hem met ondertonen van verdriet hij was er niet al maanden geen bericht en niemand die ook maar iets van zijn verblijfplaats wist na duizend handen en gezichten ben jij hier beland wachtend…

Een kale herfstboom reikt naar lucht slorpt het blauw op uit een rode avond, mijn ogen bewaren de donkere lijn, waarachter een licht vermoeden het onbekende in mist en nevel groeit, langs het stilzwijgen van de raven waarin een winters vlijen wroet.…

Eigenlijk is dit mijn stil geheim omdat er over spreken zoveel commotie brengt vaak afschuw er over in heel veel ogen dan te lezen ook onbegrip soms word ik ook wel waarschuwend toegesproken mijn schrijven naar de jongens overzee die in de gevangenis hun leven moeten leven ik begon er al heel wat jaartjes geleden mee Zie ze als mijn…

samen zwegen ze urenlang elk verdiept in een boek ieder voor zich op zoek naar een andere werkelijkheid daarna spraken zij fel van gevoel dat dringend om ontlading vroeg maar op een dag was het genoeg geweest en over de gemoederenvloed werd neergedrukt in draaien om een hete brij tot geen van beide nog iets ervan zei dat praten niet…

Ik haat je! Ik haat je! Schreeuwde ik tegen de betraande glazige ogen die me aankeken even leek het of ze reageerde vuur sprak uit haar maar stil stroomden ze verder Verraders!…

bomen blazen winter uit het is voorspelbaar om mij heen, ook de sneeuw en het trotseren zelfs de eenzaamheid die in de onverschilligheid kerft met dit late uur binnen is het warm tweehonderd lichtjes fonkelen ooit lagen ze in mijn hand, onbekommerd jij wortelt nog dieper in je trots en de champagne cadeautjes stapelen de leegte, hoe duur…

r ustiger vaarwater stroomt u it alles dat ik nu omring s tilzwijgend voel ik alles t rekken naar het alwetende z ien en ruiken en voelen w etende dat alles verandert i n één golvende beweging nu j ou zien meebewegen op mijn g rote reis naar een voorlopig e indpunt voor de volgende reis n aar een nu onbekende toekomst d walend samen op…

Het mooist vind ik, als iemand niets zegt, maar daarmee alles laat zien wat hij voor me voelt.…

Het stille vertrek van lente in afscheid van een droom zou jij willen meemaken valt te begrijpen uit jouw brief terwijl je met woorden aan de haal gaat alsof samen zijn slechthorend is ontneem je het geloof haar natuurlijke charme en het vragen blijft verzwegen achter de horizon van jouw geluk verschuilt de maan zich in jouw stilte…

in verweerde spiegels zien we de tijdgeest verkleuren het craquelé van de verscheurde tijd het onuitspreekbare dat niet aangeraakt door het licht in donker stilzwijgen sterft we laten los liefdevol zien we om de tijd vliegt…

Die glimlach, die zachte lach die lieve lach is tussen ons een stilzwijgende overeenkomst, want; Het zal ons een worst zijn! Wat jij!…

Dieren zijn Oordeel noch twijfel Zij voelen wat stilzwijgend hoort en kennen haat noch verraad Ze denken niet Zij weten Ze horen want ze luisteren Ze lachen als je goed kijkt Ze huilen want ze voelen Alleen Ze praten niet Vandaar het mensdom…

mama uw stilzwijgen uw verschijning zo grijs als vitrages ik heb u nodig, meer dan de begonia water was ik niet die kleine jongen die aan uw hand geluk zou brengen ik heb pindarotsjes meegebracht proef toch mama hoe het was doch uw neen schudden en wuivende stofdoek zien mij liever gaan…

je zegt niets hoort mij stilzwijgend aan je laat de stilte spreken als ik boos word verwik of verweeg je niet zo gaat het al weken ik vraag om begrip trek mijn jas aan rijd weg in mijn auto je kijkt me na, zegt niets want wie zegt nu iets vanuit een foto…

weer een droom de eeuwige stilte rond de maan verdriet om jou het verzwijgen dat ik je mis het is wat het is zo wrang nooit, nimmer nog wezenlijk hier weer een illusie dat stilzwijgende rond de maan toch ten volle in gedachten licht in duisternis het is wat het is……

op een dag die ontspringt in voortijdig vergeten meldt mijn deelgenoot het nalaten van een voornemen ‘of we dit alsnog schriftelijk kunnen afhandelen’ voor het besef van ogenblikken is een klok te gehaast en voor mondeling akkoord is een kroniek te chronologisch rest stilzwijgende verlenging van inschrijving…