Alle inzendingen over stoppel

in het koren augustus, de boer verzilvert zijn oogst halmen knakken onder het zwierend mes een haspel tolt en voert ze naar de vijzel de dorstrommel scheidt zaad van stro op een rooster ligt het kaf, de ongedorste aren de korrels rollen door de gaten van een dubbele zeef naar de opslagtank in zijn buik hij liet een breed spoor van stoppels…

aan de oppervlakte, vers besneden, verslapt de aandacht, wanneer de uitgebeende huid, zich openlegt in arbeid, mechanisch voorbereid, vervalt de aarde tot rust van eerbaarheid, in lange voren tot magere kluit, de stralen van een nieuwe zon zich in het hunkerende land zal testen, met volle sproeten in verspeende grond, de stoppels…

ik ben de gouden gloed van de zon en kus iedere aar op het land in groei en bloei in de gouden glans van de zomer en streel de grond waarop het groeit de aarde voren dieper ik hoor hier alle wortels groeien maai me in de rijpheid van het graan ik aai de stoppels die blijven staan en bevries en verstil gedwongen door de ijzige winterring…

Rond twaalven laat ik dan het dromen schieten en trek de slippers en mijn badjas aan om sloffende de keuken in te gaan (de stoppels op ’t gelaat en ’t haar in sprieten) Ik maak croissantjes en heb thee gezet Ons opperste genot . . . ontbijt op bed.…

naar wat dart Pijnlijk is mijn stoppelbaardje Prikkend in jouw slobbertrui Mijn haar wat vettig in een staartje Erotiek maakt mensen lui Het kraakt wat op de oude bank Oude chips geeft dat geluid De kattebak maakt toch veel stank Mijn sokken doe ik echt niet uit Ik frunnik langzaam aan jouw tenen Jij doet nog alsof je leest Ik voel de stoppels…

die me pletten maar niet hardhandig de handen zijn lief ik wil ze zoenen kleine kusjes geven op elke vingertop ontelbaar veel en dan handen die beschermen stevig om me heen gekruist achter m'n rug zoekend naar mijn billen maar niet brutaal hoogstens ietwat eigenwijs en dan lieve, zachte vingers met ongelakte nagels voelend aan de stoppels…

De onderkin van voortvluchtige stoppels krabt haren kippenvel de rug op mijn oogleden trillen uit het rag dat de diepe nacht er heeft gesponnen. Naast mijn bed ontstaan weefselkorsten van voorafgegane orgaanstrijdperken er groeien brandnetels en kikkerbloemen in craquelé van onverzadigde olieverf.…

Het is nooit één woord dat het leven vergelijkt het zijn er vele, het zijn vele gezichten verwrongen of versplinterd, met stoppels of met lichte make-up, met haar eraan of een hoedje dat nergens bij past in elk gezicht een kistje van huid in elk kistje dat open kan een schat van vlees en bloed waarmee elke bewering tot leven kan komen, elk…

Over ’t veld, in wilde snakken, loopt de scherpe wind en vaart, huilend lijk een brakke, door de stoppels van zijn roste baard. Uit de hemel, grauw lijk asse, met een aardig moordgeschreeuw draait een kraaie, rond de eike, nerewaarts, tot in de sneeuw.…

rustig liggend in het gemaaide gras hoor ik jou de zomer toeroepend ritselend op blote voeten lopend over de stoppels van de scheerbeurt die fier na het maaien blijven staan kom je loom treuzelend naar me toe tot warm jouw haar in schaduwen valt als fladderende vlinders op mijn gezicht wanneer wij eindeloos in tijd verglijden niets zeggend…

Nu staat zij in de dampende badkamer van haar flat met aan de andere kant van de muur een buurman die zijn stoppels scheert. Als zij doucht kan hij haar veelbelovende lichaam niet zien, noch het weerspiegelde verlangen in haar gezicht. Wanneer zij met haar laarzen amper dicht geregen naar de balkondeur loopt, klampt zij zich vast.…

de donder dringt en rolt hoekig over scherven een dek dat knispert, de doffe speklaag onder de ribben van een rubberzool dit is het late antwoord op de iele schicht in deze diepvrieslucht wil geen vezel bederven de zeebonk veegt het kristalpoeder van de stoppels duikt gapend in het donker dons van de kajuit knieschijven in de klem van een…

Dan dansen en draaien de tierende koppels, Een hoepsaderiere op de stekende stoppels. Dzing-rusch... Alhier, alhier! Dzing-rusch... Een zeupe bier! En 't avond elk twee droppels.…

Zwaarvermoeid sjokt hij verder met zijn karabijn, de zwarte stoppels, stekelvarkens, weren vriendinnen, wat zal hij na zijn koningstitel nog kunnen zijn? Het beste maar in het vreemdelingenlegioen beginnen?…

tussen een witte en zwarte knecht tussen een oude baard of één met stoppels, recht tussen een is-dat-de-moeite-wel-waard?…

Maar in de stoppelen verward, In al haar kronkelhout verholen, Hangt, als een eenzaam donker hart, Nog een verlaten nest verscholen,- Daar zat een mooie lentedag Een liedje in, dat niemand zag.…

je nooit gevoeld hebt als je nooit echt en hecht gevoeld bent als je ook niet geleerd hebt te voelen ongewoon door, gewoon door jezelf aan te leren te voelen voel maar aan je handen zeker ook aan je voeten en vooral je grote teen voel vooral ook aan je gezicht maar ook je benen, armen streel je haren en je hoofdkruin vooral ook die stoppels…

als het windekind in de frisheid van je ogen het kleine het gave wonderlijke en spontane sprankel je vrij met het schuwe diertje in mij de vogels vliegen boven mijn hoofd en splitsen hun gewei in tweeën ik leg nu mijn zwijgen in je ziel, zie beiden neem mijn handen aan in tederheid voor haar lief de dag, de nacht was zacht voor mij de stoppels…