Alle inzendingen over stoppen met roken

Ik ben bewaard door een engel daar op de intensive care want hoewel mijn hart wilde stoppen was mijn ziel nog niet zo ver even werd het donker Waar ik zweefde tussen hoop en vrees maar de engel verzekerde mij dat hij de kant van het leven wees ik volgde zijn weg en langzaam kwam ik bij Ik kon het niet geloven die engel was er echt voor…

Bij de eerste zonnestralen die een diffuus licht werpen op m'n pas ontwaakte gezicht en m'n gemoed doordrenkt is in niet te stoppen gevoelens door aanrakingen gevoed kijk ik met een kritische blik naar mezelf wanneer de scherven van het onvolmaakte hun plek krijgen glimlach ik naar m'n spiegelbeeld dan besef ik dat het spel niet…

Als je elkaar kust en niet meer kan stoppen Als je hart veel te hard gaat kloppen Als je niet meer zonder elkaar wilt zijn Als je blij bent als je samen kan zijn Als je je rot voelt als niet samen bent Als je die arm om je heen voelt Als je je dan heel veilig voelt Als je samen bent en je daarbij prettig voelt Als je bij een blik weet…

zal niet stoppen met verlangen, zelfs niet als je naast hem ligt... Jouw beeltenis blijft spreken, in mijn hart en in mijn hoofd... zal m'n belofte nooit verbreken omdat je meent, wat is beloofd... Jouw warmte blijf ik voelen, door mijn lijf, tot aan mijn ziel...…

En nu ik het nog kan, moet ik stoppen, deze vlinders van pijn.…

onder een moedeloze hemel vallen bladerloze bloemen koude ijswinden geselen het land de despoot met zwarte zweep vaart met duistere lading op het troebele vlot van ongeschreven wetten het kind wrijft onschuld uit zijn ogen harde lijnen kruipen over de aarde en stoppen om graflijnen te trekken rondom de man die denkt dat…

hand in hand kan er veel veranderen wanneer stoppen uiteindelijk die verschillende zuilen, wanneer geeft eendracht meer macht, die vrede geeft en kracht…

hand in hand kan er veel veranderen wanneer stoppen uiteindelijk die verschillende zuilen, wanneer geeft eendracht meer macht, die vrede geeft en kracht…

vele generaties had mijn bodem lief het weidse land onder de hoge lucht stond altijd borg voor rust nu scheurt de grond trillen lagen in verzet fundamenten zijn onthecht mijn wortels zijn gespleten de toekomst is vergeten het was geen menselijk falen dat de grond zou dalen maar een bewust genomen gok als zij dit niet gaan stoppen…

De kou zit in mijn botten de kachel staat nu hoog Het sneeuwen lijkt niet te stoppen maar is een lust voor het oog Buiten slentert een man zijn kraag hoog opgetrokken Wiebelend door de gladheid een schim tussen de vlokken Stralende lampjes langs de ramen kerstbomen weer in de verkoop Het jaar loopt bijna ten einde van lief en leed vol…

De kou zit in mijn botten de kachel staat nu hoog Het sneeuwen lijkt niet te stoppen maar is een lust voor het oog Buiten slentert een man zijn kraag hoog opgetrokken Wiebelend door de gladheid een schim tussen de vlokken Stralende lampjes langs de ramen kerstbomen weer in de verkoop Het jaar loopt bijna ten einde van lief en leed vol…

De armoe zichtbaar, wanneer we een kromgebogen vrouw, met een aftandse boodschappenkar, haar hand in de buiten- vuilnisbak zien stoppen, papieren zakken er ongeopend uithaalt, haar kar ermee vult.…

de aanwezigheid van een aardappel of eigenlijk, het waarneembare onomstotelijke, proefbare, halfzacht gekookte van een verse aardappel het onherhaalbare van gisteren onhertreedbaar als afgesloten gangen het verdragen van regen en vuur het ontherfsten van naderend afscheid een geest in een fles stoppen, het hek van de dam in de grondverf…

de winterzon schijnt mooi, maar het kwik blijft onder nul op weg naar de bakker zie ik een man half-opgerookte sigarettenpeuken oprapen en in een sigarettendoosje stoppen in de zondagskrant lees ik dat de directeur van een Brusselse vzw achttien jaar lang 1000 euro per dag verdiende de winterzon schijnt mooi, maar het kwik blijft…

ik vond je in de goot een plant nog zonder blad je winterde in kleuren dood het laatste wat je had ik nam je mee en schoonde je verleden je begon je weer te kleden in dat wat je vergeten was het prille groen ontlook uit ongeboren knoppen lente was niet meer te stoppen tussen takjes schemert rood je bloeit in zomers welbehagen ik spreek…

Het woord viel, op een ordinaire woensdagmiddag bij de koffie Jij glimlachte dat ik voortaan je dienster zou zijn, met witte schort En ik zag mezelf in zwarte rok en tranen, half april Tussen bloemen op jouw erf, waar onkruid woekert als carcinomen je stem, nevelig als een zomermorgen beloofde…

Eenzaam staart een vrouw Naar het rimpelloos water Van een plas in het veld Vocht vult ook haar ogen Waarachter herinneringen Zich geleidelijk opdringen Het verleden rust als as Op de vruchtenloze bodem, Haar hemel blijft zwart Als de rook van toen En haar tweede afscheid Fluistert lieve woorden: “Dag moedertje…”…

Mijn pen is boos, niet weinig ook, voor ik het weet, gaat hij op in rook, want wéér heeft een idioot een prachtig mens met een eigen mening in koelen bloede vermoord.... En dus vloekt mijn pen.....…

dag nacht, neem je duisternis maar als rokken bij elkaar vlucht weg op hoge benen de horizon nemend als laatste horde daarmee plaatsmakend voor een kille winterzon hul ons weer in nachtelijk zwart als de zon haar avondrood om zich verzameld heeft en in roze mijmering achter de kim verzinkt…

en weer getuigt de nacht de dagen voorbij de gezichten in het licht bedrieglijk in de jij – vorm ik keek mee en naar de wonden boven wenkbrauwen rook de geur, de worsteling van uitgespuwde woorden het geluid trok naar de wolken met een kind, hand in hand het regende wilgenbladeren, in de diepte, dagenlang…

wat je vandaag de dag een boskoper gaaf nog ook aan wilt doen je stuurt hem niet te keur naar griekenland je ziet daar door rook de boom niet meer alles woedt en ziedt er lijkt geen keer voor mens of dier stel zo waar niet boud hij komt om zo niet vermist stuur een kist bij as met gebrek aan hout een zak van herbruikt papier…

Het liefst zou je wegkruipen achter duizend zwarte rokken, glurend met je ogen dicht loop je schoorvoetend totdat je echt niet langer, kunt doen, alsof je niet ziet dat de schaamte, de pijn en het verdriet langs je lichaam stroomt met elke stap kom je dichterbij kijk naar mij zonder ogen dicht.…

Het vers boeket op tafel vulde de ochtend met kater zomaar afscheid van een nacht die toch gemeenschap had gebracht Hadden je ogen dus gelogen toen je sprak over later over dat wat buiten van binnen verwacht Een boeket een tafel vol vragen en ik rook weer de geur van verlaten die zo penetrant ver kan dragen…

Dan blies hij een rookgordijn, viel fel mijn stelling aan en zag ik steeds mijn kansen geheel in rook opgaan.…

Haar sieraden beschermen niet wanneer ze door hoog water waadt in karmozijnen rokken naar heuphoogte getrokken Wat ginds op Golgotha geschiedt wanneer goed bloed de aarde raakt is aan haar blik onttrokken maar ooit zal het haar schokken Dan roept zij hem die alles ziet voor haar beladen werd met smaad en vraagt dan onverschrokken haar…

waarom zweeft men in het rond in het alles in het niets niets anders dan dat zweven door dag en nacht vloeibaar goud of silver zoals de kogel voor een wolf vampier of wat dan ook zie de mist zie het als rook zie het als mist weet je het zeker of heb ik mij vergist wie sist en schreeuwt de rapen zijn gaar wat is echt nep waar.…

de haan zal kraaien noch draaien wanneer de meid zich stille houdt hoe hoog haar rokken ook zwaaien de haan zal kraaien noch draaien lust doet harten feller laaien dan het opgepookte kachelhout de haan zal kraaien noch draaien wanneer de meid zich stille houdt…

Jeugdige vrouwen in kleurige jurken fietsen in vliegende vaart door de stad hun wijde rokken wapperen losjes als fleurige ragfijne goochelsjaals dansende lokken, bewogen door vlagen ze kleuren een heerlijke tropische dag in hun vrolijke speelse zomerse dracht, hun beeld betovert de Spiegelgracht.…

Een kekke kuil was ’s avonds al gegraven zodat ik vrolijk mij erheen begaf maar weldra stond ik stil, verbaasd, zelfs páf: Er lag een jonge vrouw vol overgave Ze rook naar zout, zand, zee, had ik wel lust? Ik ging, maar ja… alsof je duinen kust…

Jeugdige vrouwen in kleurige jurken fietsen in vliegende vaart door de stad, hun wijde rokken wapperen losjes als fleurige ragfijne goochelsjaals, dansende lokken, bewogen door vlagen, ze kleuren een heerlijke tropische dag in hun vrolijke speelse zomerse dracht, hun beeld betovert de Spiegelgracht.…