Alle inzendingen over stoppen met roken

Jeugdige vrouwen in kleurige jurken fietsen in vliegende vaart door de stad, hun wijde rokken wapperen losjes als fleurige ragfijne goochelsjaals, dansende lokken, bewogen door vlagen, ze kleuren een heerlijke tropische dag in hun vrolijke speelse zomerse dracht, hun beeld betovert de Spiegelgracht.…

Door de gordijnen somber licht Blij voor zo-even in het donker Ogen sluiten in de schemer Achter dubbel glas de stilte Rook en as, de zoveelste sigaret Wazige gedachten, troebel zicht Lege fles Whiskey, zwaar hoofd Hanenpoten op grijs papier, te dronken…

geestelijke pijnen ondermijnen mijn kracht hersenen kraken en rekken lichamelijk verschijnen krampen en spastische trekken ik zonder mij af wordt één met de nacht het duivels gespuis op mijn schouder gebied inhaleer en… geniet de rook maakt me wazig, slaperig, slap de pijnen verdwijnen warempel ik lach!…

Uit nacht en rook stegen maanschijven. Daar liep je, ik dacht dat ik je hoorde huiveren. Dat was de kunst. ----------------------- uit: 'De gang', 1979.…

was het omdat de sneeuw was gevallen of omdat ze was gesmolten dat een koude hand zich op mijn borst legde en hier zo lang bleef liggen tot ik gevoelloos werd gewichtloos tot ik zwevend boven mijn lichaam dit roerloos kon zien liggen in een rode rok een zwarte trui een glimlach om mijn bleke lippen dromend over Sneeuwwitje het zusje dat…

zon verregent goudgerand rook stijgt vers gebrand langs zwart gedolven aarde vernieuwend over leven in herschapen vast verband koffie wacht cake verkeuvelt in een traan de tissuelach verzacht verdriet het mompelen zwelt aan vergetelheid de werkelijkheid was even kwijt…

dwaalde in gezichten ogen die me misten zag strakke monden die woorden sisten omdat ze alles wisten een hand die streelde ik vond de aandacht fijn zij had dat in de gaten wilde me verlaten alleen kon ik niet zijn ik zag haar vlinder in een gouden vlucht de walging is gebleven ik poetste vuil en rook de rotte lucht…

De geuren van de blonde rook dwalen rond als je commentaar op commentaar geeft hoor je er vanzelfsprekend ooit ook bij windkliekjes beschrijven droeve keutels langzaam verder verwijdert van de muze die uit zichzelf nooit hoerig blijft geestigheid moet terug in de melkfles zodra zwellinkjes zich met ironie verrijken.…

het meisje moe van de eindeloze herfstwind sleept de zoom van haar rok over het lege strand de hongerige meeuw krijst met schorre keel over de open zee het meisje hoort het schrapen van lepels in lege etenspotten ze ziet sintels met de schijn van gloed op deze plek neem je maar eenmaal afscheid…

ik groet je maar je hoort me niet ik zwaai maar je ziet me niet vastgeketend zit ik nu mijn benen niet meer willen ingepamperd in dat wat eens mijn luie stoel was zijn de veren duidelijk voelbaar al lijkt de stof als nieuw het vertellen aan dat ‘ie versleten is kan ik niet meer en aan wie kinderen zijn opgegaan in de rook van alzheimer…

Opgericht, lang en blijvend recht voor de goede orde die ik bracht, een maatstaf waarneembaar van wat rook naar eerder verdacht steen na steen verstild.. na een lang beroet verleden veranderde mijn bestaansreden, in een indrukwekkende skyline met uitzicht bij het avondlicht herkenbaar tot ver beneden kreeg ik een kroon aangemeten.…

Wat zijn dagen Wat zijn uren Wat is iets breekbaars Dat ik vast blijf houden Wat zijn tranen van verdriet En wat vertel je me niet? Wanneer liep ik voor het laatst Met jou Door de groene velden Langs het levenspad En toen enkel vergat Waarom eindig ik niet Ik kon je toen al beter horen Waarom is dat wat je riep Niet meer te verwoorden…

ik vlucht mee met witte zwanen over wel zeven heuveltoppen naar het vergelegen zilveren meer alwaar ze op het water glijdend stoppen kennelijk niet voor de eerste keer gevangen in een sluier van regen drijf ik langzaam met hen voort zij bepalen voortaan mijn wegen hartentranen hebben mij verstoord zij vloeien door een diepe ader van aangeslagen…

fantast lijnen uitgegooid naar vreemd en onbekend in sprookjes en lieve dromerijen het kwam wel dichterbij een hand op je zij maar nooit het echte vrijen totdat mijn blik uit een carrousel van mooie momenten jouw magie onderkende spoorslags zijn wij vertrokken van het stoffige station om ook in de toekomst nergens meer te stoppen…

de kleine wijzer kruipt voorbij de tien de krant heb ik van A tot Z gelezen m’n toetsenbord heeft niets van mij te vrezen en buiten heb ik alles al gezien op mijn bureau staan lege koffiekoppen een paperclip is nu niet langer krom ik sla het lege blaadje maar weer om een luide geeuw is nauwelijks te stoppen een werkdag van een dienaar van…

De seconden worden minuten De minuten worden uren De uren worden dagen De tijd is niet te stoppen Achteruit lopen gaat niet Stilstaan ook niet toegestaan Alleen stevig doorlopen mag nog Zolang je maar niet meer terugblikt Maar ik wil me wentelen in herinneringen Herinneringen over jou en mij van toen Maar er komen nooit meer nieuwe bij…

De geschiedenis is een boek van woorden en herinneringen die blijven maar niet meer winnen waar hij kijkt en weet dat de bergen zijn bergen waren en zijn naam een echo was die altijd terugkwam tot hij moest stoppen waar hij nu naar zijn glorie kijkt en ziet dat niemand meer wacht of juicht.…

tot de maan overdag schijnt de bloemen 's nachts bloeien sneeuw in de zomer valt en de rozen stoppen te groeien Ik hou van jou... tot mijn dagen zijn geteld mijn laatste uur heeft geslagen ik mijn laatste adem uitblaas en de tijd kan vertragen Ik hou van jou...…

Ze houden van de buitenkant, en stoppen hierdoor veel te vroeg! Daar binnen heb ik iets verstopt, een chaos heeft zich opgehoopt.. Het zijn gevoelens door elkaar, die ik heb opgekropt.. Dus wat ze zien is maar een beeld, ver weg van de werkelijkheid.. Wat ze zien is slechts het kleinste deel, van wat er binnen speelt..…

Tracht te dichten wat ik kan praat de woorden een complex aan, ruk de zin uit zijn verband en geef de teksten op hun kop Dacht te zwichten dat ik dan in het donkerste duister verdwaal de letters knip uit vale krant gelijk ’n sidderaal als uit de vingers van m’n toppen de inkt vloeit over maagd’lijk wit doorslaand niet te stoppen want…

Zo rustig, klein begonnen, nu een grote, sterke rivier, niemand kan 'm meer tegenhouden, alleen hijzelf zou kunnen stoppen...…

Hij heeft een mooie lach zo eentje die de tijd doet stoppen, tenen laat krullen in zwarte sokken een lach die je van het strand zou willen oprapen net als de mist je brilglazen doet vervagen een lach zo fris die in een appel blijft hangen, zacht laat herinneren hoe de lente smaakt na een fris pintje bier met lef volmaakt, het…

mijn handen spreid ik als hekken voor de ogen zie nog weinig licht de vingers als balken beperken mijn zicht ik deel de wereld nog meer in parten aanschouw het buiten nog minder: als gekooid stuurloze gedachten slenteren ongedurig als roofdier, hongerig door mijn brein ik ben als van de reden beroofd een niet te stoppen sinistere…

verstrikt in een web gestrikt in jouw bed jouw leugens de woorden uit je mond verstoorde mijn denken de woorden zijn waarheid doorboorden mijn waarheid onwaarschijnlijk pijnlijk om de seconde ruzie een nieuwe wonde gezonde pijn een lijn tussen ons bedriegt ons laat ons weten wat we proberen te vergeten weg te stoppen laten…

ooit misschien zal ik jou strelend lezen met mijn vingertoppen over heuvels en dalen dan zal ik jou anders zien als jij niet meer zal vrezen terwijl ik zonder stoppen over jouw lichaam zal dwalen ooit misschien zullen wij elkaar ontdekken hou ik dan ook mijn adem in naast jouw kloppend hart dan zal jij mij anders zien als ochtendstralen…

strofe draagt het gewicht van bovenstaande vaak een open eind of er wordt, tenslotte, iets van de sluier opgelicht maar als het doek gaandeweg gesloten blijft dan wel de tekst niet beklijft ziet u dan uit naar de laatste zin en geraakt u met de verwachting in een onvermijdelijke onmin bij mijn eerste woorden had u eigenlijk kunnen stoppen…

het druppen van de kraan heeft de klok doen roesten minuten duurden langer vielen uiteindelijk stil water kan de tijd niet stoppen slechts de maat valt weg de duur van het verloop telkens dezelfde druppel die op dezelfde plaats valt holt de hardste steensoort uit zo voed je op, zei vader even zag ik weer zijn handen verweerd, vol sproeten…

Ik streepte met zand over de toppen van je schoonheid, raakte met mate je vrouwzijn aan kuste het strand in je haren terwijl je wist dat je op het hoogtepunt mij tot stoppen zou manen Het spel van schelpen en wat zeewier haakte in elkaar door het aangespoelde visserstouw en hoe ik het ook ontknoopte, deze liefde was niet waarop ik…

er ligt een pad op straat en het lijkt wel of hij grijnst toch is hij plat en eenzaam overreden was veel te traag geweest door diep gepeins hoe hij over kon komen als de meest beminnelijke heer in kwakkelend geslachtsverkeer verstild bleef zijn lijf op de rijbaan plakken waar mooie dames over hoppen zodra die echter voor hem stoppen…

als mijn adem wenst te stoppen overeenkomstig het aardse lot word ik dan opgenomen in zulke fleurige knoppen ben ik dan in de eindeloze grootsheid van de dood, is dat dan de heelheid gekend onder de naam God…