Alle inzendingen over stoppen met roken

Ik kijk over mijn schouder en zie haar afwachtend staan wat spelendraaiend met d’r rokken mond op mokken, grote ogen die ze weigert neer te slaan ik staar en voel mezelf even later moeizaam slikken want in haar wezen staat te lezen hoe volwassenen het vertrouwen schonden en ‘t pure ruw verwondden voor ze haar in eenzaamheid en schaamte…

Rokken slaan in hun gezicht! Kijk hen daarbij van grip ontdaan, (Gelijk bij ‘tollen is balans verplicht) Kan ’t stil blijven staan? “Stoelen noch de mens bestaan; Dans toch door op holle vaten. Er is helemaal geeneen gezicht Van ’t kind dat loopt te blaten." Krak! Snik, door bodem gebroken... ’t Al oude geluid; haar hoofd geloken.…

de flauwe winterzon heeft zo hoog ze kon haar rokken opgetrokken ze flaneert nu langs de lanen ze spiegelt in het helderblauw en kleurt het grauwe laken ze schudt nog even gauw wat witte vegen van de daken haar frisse adem blaast het water van de vaten die haar goudgeel vocht met het witte schuim in kristallen glazen koel…

Men moet de mooie dingen mooi laten zij heeft een vriend, ik ben getrouwd men moet de mooie dingen mooi laten voor een avontuur ben ik te oud Dat neemt niet weg dat ik haar erg leuk vind 's morgens aan de koffie is zij mijn zonnetje ze heeft een rok met buidelzak daar zou ik graag in willen zitten Zij scoort nauwgezet rattenagressies ik…

de beat dreunde er door opgeblazen rook stemgeluid van schorre kelen klonken als vage klanken in de verte uit het donker jouw geur overtroffen het zweet dat gestroomlijnd langs je schouder naar beneden gleed mijn ogen volgden met stil verlangen de stroom van kleine straaltjes naar omlaag elke beweging veranderde de richting terwijl…

Ik heb mijn hart aan jou verloren ik eet, ik drink, ik rook niet meer ik denk zoveel aan jou, het doet zeer nog nooit kon een meisje mij zo bekoren Als ik echter aan de toekomst denk ben ik bang, ben ik verward want al ben ik het liefje van je hart 't is tevergeefs dat ik m'n liefde schenk Nooit zullen wij de sponde delen nooit vormen…

Vrolijk kets je over het oppervlak cirkels vormen waar jij net nog was als kringen van het vochtig glas dat je zwier santé de lucht in stak Omdat je het lustig oog ontbrak liet je frivool de rokken hogen lonkte me blozend, opgetogen met blikken waaruit smeken sprak Dan fluweel jij je dronken hoofd getemd en zwak in schrijnend…

Hoe rook het toen? Komt het ooit nog dan? Welkom zijn M'n wazig spiegelbeeld zoekend, naar iemand die ’t zegt Hoe moet ik voelen? Hoe geloven? Als je met me deelt iets van welkom zijn…

Eindelijk valt de zwarte sneeuw de rode krokussen gillen van pijn zijn of niet zijn is buurmans klein bestaan een floers van rouw geeuwt Als de rook uit de giftige smeerpijp in het dronken land van bevingen de armen van Geest de ene vergeving na de andere door de strot knijpt Hulpvaardig staan de bolgewassen gereed om met hun mantels liefde…

o, daar loopt er een met een houten wandelstok er naast een schrale vrouw in een overjarige rok is dit kleinood van u?…

gehaakte kleedje nog op de leuning haast teder gaat een hand langs sleetse plekken en haar blik verstijfd bij dat ene verschoten schroeiplekje op de brede leuning ooit heeft zij de walm van sigarenrook verwenst wat rest is nog één wens eenmaal, slechts eenmaal zacht zijn lippen beroeren in een tedere omhelzing terwijl de rook…

op het gevaar af dat men mij niet begrijpt dat een brandende peuk aan mijn vingers ontglipt verzonken in rust lekt het vuur aan mijn schenen tot as zal ik wederkeren maar alleen als ik in slaap val en een sigaret rook, onachtzaam dat is dan eigen schuld gebocheld door het leven maar wat nu als men dramt herhaling, kracht en macht…

Om gesproken woorden over liefde Stromend bloed een tastbaar bestaan Zwaar je gemoed Hoe licht een vlinder Jij Harry Conninck van 't park Ik sta voor je en ik zeg Voor een ieder die kan zeggen, zoenen, zoeken, vinden Ik wou dat ik een zuil had Aan de aarde vastgeklonken Ik zag je knipoog, licht de vlinder En rook de seringen…

‘De rook waait zonder meer mijn tuin in. Gore smook besmeurt mijn wasgoed. Walg’lijk!’ schreeuwt de kenau. ‘Mijn witwas dampt van kotelet,’ beweert ze. Ik haal mijn schouders op; geen boodschap aan. ‘Mijn feest gaat dóór,’ geef ik haar te verstaan. ‘Ik haal er de politie bij!’ bezweert ze.…

vuurwerk als je me kust Het fluisteren van je stem Het strelen een zachte zucht Het moment van koesteren Het liefdesgevoel in de lucht Het vertrouwen wat je geeft Het versmelten met jouw zijn Het heerlijke veilige gevoel Het steeds weer samenzijn Het uren lang lekker luieren Het ontbijt nuttigen in bed Het stoeien seksen lachen Het roken…

Haar handen begonnen te trillen toen ze haar theekopje pakte ja kind, het wordt steeds erger dat noemen ze nou ouderdom Het geeft niet hoor zei ik en probeerde haar rok te drogen parkinson is erg he zei ze terwijl ze haar tranen inslikte Ik wist niet goed wat ik zeggen moest maar pakte troostend haar hand ze keek me aan en glimlachte…

met de treurige tweedracht in eigen boezem moet ik eten maar wil niet worden gegeten moet ik drinken maar ontkomen aan de droezem de longen lekker warm door rook aangevreten is de couveuze dus mijn optimale omgeving en een tijdreiskabine mijn ultieme toekomst moet me ondertussen meer in meditatie begeven godsgeduldig wachten op mijn eigen…

Zo hebben alle mensen pret en daarom geldt er deze wet: Als u zo nodig roken moet, wees voor uw medemens zo goed om deze niet te irriteren. Vermijd daarom het exhaleren.…

. ________________________________ SECOND LIFE Ik slijt per jaar wel zesendertig sokken Van minstens dertien, schat ik, per dozijn En zij koopt honderd slipjes van satijn Maar godzijdank bij Second Life haar rokken Ik denk dat ik die hele klerezooi Verpakt in de textielcontainer gooi!…

zwart spiegelden gebroken ruiten hun onbewoonde staat in een straat waar je de entropie van uitgewoonde huizen indringend rook waar vroeger jeugd in luidruchtig vertier hun plezier zocht in onschuldig kattenkwaad hadden verval en verloop van bewoners de chaos versneld migrant en achterstand op alle gebied schiepen geen positieve…

In een stoet van grijze wolkenvlokken Trekt de maan naar 't Zuiden, naar de zee: Al wat jong is, voelt zich aangetrokken: Vissermeisjes waden langzaam mee: Voeten scheemren onder donkere rokken En weerspieglen in de blanke ree!…

De Limmat slingert zich als een alternatieve gordel van smaragd om de taille van de stad wat er verdomd strak uit ziet, zo strak zelfs dat de treinen bij tijd en wijle een kijkje onder haar rokken nemen.…

Henk zweert dat hij niets wist van zure druppels die Sodom in rook vervliegen deed. Gewikkeld in een boetekleed, terwijl een zoekend minnaar elke schelp heeft omgedraaid. Daar tussen gras en zand.…

Moddersloot Geen gevaar Half ontbloot Water in je laarzen sopte Van tijd geen gewaar Nooit moe ’t landschap aan de rand Snoven het leven Jij en de rivier dreven Doake langs de waterkant Je jeugd waar naartoe Drijfhout brand Duden roken Je kop verbrand Eendenkroos in je haar Je Wereld zonder gevaar Koemist over ’t land no nintendo…

honderd meter poëzie ligt er tussen mij en de kleine winkelgalerij witte tandartsassistentes die in het laatste tegenlicht kleumend met de armen gekruisd wolken rook uitstoten zeven oude bomen niets vermoedend van de kap in stille overmoed nog met kale armen naar de hemel reikend de diepe plof van onze wijnfles op de de bodem…

de sleutel is uit het contact getrokken de motor is uit een grote beslissing, maar een wijs besluit de ronkende wolken zijn in rook op gegaan de sleutel is vervangen ik heb hem opnieuw in het contact gestopt nieuwe energie bij geladen dat het portier open laat slaan om een nieuwe weg in te gaan zet hem even in de achteruit om het pad…

opengevallen hoepelrok van 100% zijde ligt als een grote binnenkantschelp, een volop geopende waterlelie, uitnodigend op mij te wachten (ik denk aan iets) de rest van haar toverlichaam verstopt ze diep in de aarde, die zij immers is, juist door die anonieme overgave spring ik niet als een dolleman op haar, maar ik volg de cirkel van haar rok…

Gisternacht heb ik een wonderlijk gedicht geschreven Soms gebeuren er gewoon van die dingen Het kostte me geen enkele moeite Het rook aan alle kanten goed Het danste fijn op wit papier Het probeerde op te stijgen Vederlicht en vlindermooi Maar wilde ook graag blijven En iedereen vond het zeer prachtig Zelfs die juffrouw van mijn lagere school…

Mijn ogen tekenen de stilte de glinster op het golvende water de klokslag op dit late uur Waar rook is is vuur er vonkt nog wat liefde tussen zure druiven Ik zie het riet zacht wuiven naar een stervende maan waar de kraters groter ogen dan een verloren satelliet De morgen trekt een muur van eenzaamheid op als het slot de sleutel…

onverhoeds rinkelt en ze gaan praten en laten me naakt ALS zonder enige ondersteuning van hoofd en nek ik rechtop word gezet ALS ze mijn rolstoel onhandig bedienen, of ze vermorsen mijn voeding op bed ALS ze te vroeg het toilet binnenkomen, vergeten mijn ondergoed netjes te doen ALS ze mijn schoenen te stevig strikken, ruiken naar rook…