Alle inzendingen over stormachtige

Dit strand, in aanblik gevuld met leegte, verlaten ben ik, edoch niet allenig, vijfendertig miljard minuscule kiezeltjes, waarmee ik enkel mijn gedachten stenig, Geklapper langs mijn dichtgeknoopte warmte vesting, stormachtig geretourneerde asem van zilte geur, verstandsverduistering met een schreeuw vanuit de long, terwijl de zee me vraagt…

Langs de muren druppelt J. naar binnen ook deze keer zie ik ergens tegen op, tegen alles, tegen deuren die maar langzaam dicht lijken te willen slaan, tegen plafond dat stug blijft hangen in de hitte, tegen stormachtig zomers sentiment, maar vooral tegen J. die erg naar jazz verlangen zal. ---------------------------------------- uit…

de stille herfstavond gaat aan tafel snijdt de bleke maan aan legt sterren op de borden waar eerder de onrust van een stormachtig verleden op lag uitgestald het brengt de mensen buiten trotserend de koeienkoppen boven de mist zij waren nergens zo thuis geweest de stille herfstavond gaat van tafel boert een bescheiden bries en…

kon je niet bereiken in het grijze licht van fijne sneeuw zodat het zicht op enig toekomst werd gemist zacht ontlook de lente in je koude huid mijn vingers dooiden ijs dat de seizoenen brak en smeltend weer gevoel terug gaf ik speel met wolken in je ogen laat zon schijnen in je haar wakker wind aan in doolhoven en kus je stormachtig…

Onstuimige wind woeit de bladeren voort als gedachten die dwarrelen Herfst is gekomen stormachtig onmisbaar in de cyclus van seizoenen Kleurrijk prachtig het verval almachtig bereid tot wederopstanding Maar eerst is er winter enig natuur komt op rust wachtend op de roep van het voorjaar En met de lentezon hoog aan de hemel start…

Zoals de wind waait. Zoals de wind, verwaait ook ons leven. Zoals in de laatste zucht, van een afgeleefde dichter. Zoals in de eerste schreeuw, van een pasgeboren kind. Zoals de wind waait, zoals een storm raast, zo verhaasten we ons leven. Gelukkig verstaan mensen de kunst, om ook vrij te kunnen ademen. Zoals een kind doet, dat…

M'n gedachten zijn als de wind, wat ik voel, merk en vind, kan soms net zo stormachtig zijn, als regen, wind of zonneschijn. 't Kan loeien en tekeergaan, ook kan 't zachtjes, teder en langzaamaan, komt er rust en kalmte over me heen. Soms echter, is m'n hart van steen. Wapen ik me tegen alles wat me pijn kan doen.…

Zachtjes streel ik je zorgen uit je gedachten, en op deze morgen wil ik ze verzachten en voor je dragen alle nachten en alle dagen tot jij je opricht sterker dan ooit tevoren niet gebroken, niet verloren, Slechts tijdelijk gebogen in stormachtig tij.…

kunt nu niet meer terug het moment verschiet in geuren elke beweging prikkelt zinnen Dit is waanzin aldus mijn geest Heftiger als in mijn dromen Strelen mijn handen jouw lijnen Je doet mijn bloed ruisen Verre gedachten zijn verdwenen Noem het bitter Als donkere chocola Ik wil geen namen aan de hemel schrijven tijdelijk, ondoordacht stormachtig…

in donkerrood warmde zich de eeuwenoude stenen muur met het vuur van de zon met kruimels cement had zich het minuscule leven al jaren verwend in krenterige symbiose zij kende de kleur van seizoenen wist dat wind met stormachtige vlagen haar bloempjes tot toekomst zouden maken jij hebt met de wallen gesproken en stukjes geschiedenis…

uit of thuis wel hecht verbonden door dat huis geen mens weet of zij ouder zijn van regenbui bij zonneschijn als zij haar neus de deur uit steekt de zon door de depressie breekt zit manlief lijdzaam op zijn kont ziet zon juist als een onweersfront plots schuift zij steels haar man opzij zij weet zijn bui gaat snel voorbij als zij haar stormachtige…

Zoals de onweersbui boven mij hoofd kon jij ook altijd stormachtig exploderen terwijl de bui overtrekt als een flits geeft dat jouw wispelturigheid weer. Het is jouw ware stemming die ontpopt en als een souvenir zich kleurrijk uit zo glijdt iedere druppel vertrouwd als een omhulsel om mijn lichaam.…

Menselijke drang wil zich vertonen, vredig, soms stormachtig, in wijze spraak, zang, verfgefluister of beitelgekraak, wat men steeds zal eren, dan wel honen. Afbeelding en klank mogen blij wonen in vele geesten, die het als schone taak doorgeven aan wetenschap en vermaak. Zal sterke trots bij kunstenaars tronen?…

wij hebben te vaak naar elkaar gekeken goedkeurend met de vingers geknipt als trouwe volgers hebben wij vergeten om zelf te leven en jaren hun stroop gelikt wij deinden mee in politieke golven hand in hand om hen samen te volgen tot het eerste bestand en de muren verschenen die de maatschappij in isoleercellen deelden op stormachtige…

Winterskoud getekend door sneeuw en regen, in een stormachtige wind en ijzige vorst, waar ieder wezen zijn eigen strijd in torst, vervallen matheid in ellende verkregen.…

Het brandt in onze hoofden; het raast stormachtig langer dan die vijf minuten, dagen langer. Vandaag hebben ze ons liggen, tussen scherven, zien ons verbijten door de kogelgaten in rolluiken, de builen in onze harten. Maar plooien doen we niet. We buigen stram de rug, tot krakens toe.…

ik loop langs het kanaal het duistere water wenkt zeg dag met mijn hand maak een wegwerpgebaar een binnenvaartschip glijdt golven slaande voorbij de schipper tuurt in de verte ik zie de plechtnaam: Alcyon googlend vind ik Ovidius het verhaal van koning Ceyx die tijdens stormachtig weer omkomt op zee zijn geliefde Alcyone gaat hem achterna…

verspreiden fijne geuren Door mooie kleurenpracht omgeven De zon schijnt mijn wangen rood Wind woelt door mijn krullenhaar Mijn adem ruist van intense rust Ik voel het dit wordt een mooi jaar Wat is geweest laat ik nu achter me Verdriet om jou heb ik afgezworen Ergens heb je een plekje in mijn hart Maar nooit zal je meer bij me horen Stormachtig…

Het zat al in de lucht daarin vooral krampachtig en benauwend die drukkende drukke dagen de wind wakkert uiteindelijk aan tot stormachtige vlagen onder een vale maan niet meer te dragen wurgende benauwdheid de donder rommelt wat aan in de verte dan barst het onweer los een bliksemschicht doorboort de donkere lucht een laatste…

ogen zo gracieus en welsprekend Mijn hart, zwart als het was, nu smekend Mijn uitgedoofde ziel schreeuwt van overmoed Haar verschijning markeert een nieuw begin Ik ren als een bezetene door mijn hoofd Het leven, ik had er al niet meer aan geloofd maar een glimp van haar verleent mij zin zin voor grenzeloze liefde en sensualiteit zin aan het stormachtige…

ik tel de laatste golven telkens opnieuw het strand is leeg en verlaten zie ik om dan zie ik de duinen heuvelachtig zoals mijn leven met een zee die soms stormachtig bressen slaat ik voel mij uitgeput en ga zitten in het zand het is afnemend getij zo voel ik dat ook in mij zelfs het zitten is vermoeiend ik ga liggen, op mijn buik met moeite…

Langzaam schept de herfst doorzichtige velden met bruinrode schaduwen lijken op slagvelden van verslagen ridders, verminkt onder verloren licht waar stormachtige bladeren knielen naast naakte winterbomen, huiverend zonder zomergewaden bidt de priester tussen stervenskoude en beroofde lichamen, ontdaan van al het bladergoud…

Gesteund door stormachtige wind, beukt het water tegen de rots, die gekerfd door scherpte van schurend zand het zilte nat kreunend over zich heen laat komen. Hoog als een fontein spat een waaier van druppels op en spreidt zich uit over de grauwe natte stranden.…

Zoals de wind, zo ben ook jij stormachtig streel jij m'n haren dat "gevoel" maakt me erg blij een vuurtje brandt in m'n hart iets, wat ik nog lang hoop te bewaren.…

Ik kreeg een bord vol vlindertjes Een wild stormachtig feest, Ik werd er wat verlegen van… Maar ik genoot het meest.…

de wind speelt het eigen spel stormachtig zweept golfslagen doet bomen kreunen tot in de wortel maar stevig is houvast terwijl mijn net gekamde haarbos wappert gaan mijn gedachten naar DNA onbekend van gisteravond tja ik heb zo mijn bedenkingen vroeger werd er veel onder het tapijt geveegd zou het heden ten dag anders zijn ”hoerenjong…

I Op een stormachtige avond, begin februari 1953, luisteren we gespannen naar de radio: Kees Broekman kampioen! Pas langzaam dringt de tragedie van de overstromingsramp tot ons door, de sportieve blijdschap naar de achtergrond verdrijvend.…

Vuur verklaart stormachtig het sterven aan het blauwzwarte uiteinde van windstoten. Ik golf in de zee zoals ik golfde in haren. De wolken trekken zich in afschuw af van het ondermaanse. Je staat hemels besmeurd en perplex bij de gedachte aan aankomst. Je wacht jezelf nog toppen tsunami met je lust aan de voet van het wachten.…

hart en ziel koele beekjes om je te verfrissen of je bezeerde voeten in te wassen zoetigheid is er wat smeltend op je tong vertroosting biedt als een warme arm om je schouder soms leun je tegen iemand aan die even mee loopt op je pad, je reikt je hand je schenkt je hart maar altijd is er dat briesje van de wind soms verkoelend, soms stormachtig…

vol heimwee en prachtige in whisky gedrenkte verhalen, heeft z’n zinnen gezet op een zoutwater vijver die hij kan ruiken, met golven die hij kan horen, om in ‘n moeilijk eenzaam moment, aan de oever door zilte geur en geluid der golven, te dromen van oceanen en liefde in verre havens; de giertank van boer Hobbema heeft hij al op een stormachtige…