Alle inzendingen over strand

ik wist het maar het kwam beter uit me iets te verbeelden dorre randen van de slaap uitwassen van een droom het wordt heel vaag nu burengerucht geritsel van een muis danig in de war nog meer geritsel struisvogelen in het zand reizen door het landschap het bos is er om te negeren daarom zoek ik schelpen op het strand…

in de woeste bezeten kop teistert het spookhuis van zijn kindertijd blokken basalt houden onwrikbaar de wacht onstuimige kleuren spatten uiteen vermengen zich met het wijde water golven slaan in dikke klodders op het strand woeste verfstriemen belagen het doek…

de lucht is vandaag gevuld met aankomst en verblijf bevroren in hemel en veranderlijk met wolkenvorm vertrekken is geen object geen onderwerp in een kooi geen zinsnede op het strand geen visgrond en zilverplevier misschien een draadloos paaltje in ongemaaid weideveld een onzichtbare kust, een hek of onmiskenbaar iets dat beklijft…

Aan de zee en op het strand, daar wil ik graag zijn. Dat is heus mijn ware land, daar voel ik me fijn. Rollende branding, hagelwit, de zee met al haar kleuren, golven hoog, met zoveel pit, de heerlijke zilte geuren.…

Ooit op een dag pakt zij haar biezen niet meer bang te verliezen reist zij af naar een land ver van hier om te zoeken wat zij nooit zal vinden om te leren niet langer te binden gedragen op de wind de maan als kompas voor het tij dat zich keert de deining van de golven spoelt de schelp op een strand ver van hier…

Beukende golven door stormen gejaagd komen tot rust op het strand. Witte ijsbloemen winterpracht uit kou ontstaan weerkaatsen zonlicht.…

Vallende ster Het Katwijks strand met al zijn sterren Heeft boven en hier benee zijn licht Wellicht dat eens een ster zal vallen Wegdrijvend in de zee zo uit gezicht En als ik meedroom met wie is gevallen Dan valt het leven plots niet zo meer mee Heden zijn levensvlam gedoofd Morgen kan ook mij dat treffen En ik ben zelfs nog nooit…

je droomde de werkelijkheid van glas waar ieder zijn eigen schaduw was verscheen en verdween zonder extra dimensie open en transparant tot je strandde weg wilde in verbergen met niets in handen pas later met hamer en een bak vol scherven heb jij jezelf uit de droom kunnen helpen…

Het middaguur verblindt de stranden: ondanks de late herfst rollen licht en branding als warme uitspattingen over het zand. Boven de uitgestrekte leegte wordt het roepen van meeuwen verdrongen door de overdonderende stem van de Atlantische Oceaan. Ik lik het zout van mijn lippen en houd bijna op te bestaan.…

Seconden lopen driftig achteruit de dag is uit de tijd gekanteld ik word zo stil als een strand in een winternacht ik word zo leeg als een uitgebrand huis het leven staat verder van mij af dan ik kan vertellen leg je gezicht in je handen en probeer je dit voor te stellen. ----------------------------------- uit: 'Tegenspeler tijd'…

spiedend zwerft hij langs het strand vuurtorenlichten z'n ogen goede berichten op zak: opnieuw een schuit vergaan de wind blijft gunstig blazen vanuit 't zuidwesten haar koers belooft de jutter waar de strandvoogd naar kan fluiten Uit "De Zee en Ommelanden"…

Laat me vrij Laat me gaan Het is tijd ’k Moet hier vandaan Zwevend Over Landen Weiden Stranden Oceanen Zeeën Meren Naar een onbekend gebied Vanwaar Ik kan observeren Zonder dat men mij Ook ziet In die rust Zal ik dan blijven Nooit Door wie of wat gestoord Misschien Dat ik dan kan begrijpen Waarom Mijn stem niet werd gehoord…

Golf na golf brak op het zand, God keek toe vanaf het strand, plotseling kreeg Hij een idee; was Hij niet dichter bij de zee?…

ik zie de lucht het land en strand veranderen van perspectief wat koud en stormachtig was wordt langzaam zacht lief en open in een samen kijken het ondergaan is aangenaam voel vleugels van vogels in de lucht de vrijheid van hun vlucht zie schaduwen lichter worden in de zon de wende zet nu alles om…

Niet langer kiezen we het ruime sop Niet langer verlaten we anker huis en haard "Het is op" zei jij voorbij het praten Ons schip heb ik eigenhandig het strand opgetrokken Het zeil gestreken in het vooronder geborgen Onttuigd ligt het te verlangen naar morgen ...misschien?…

nacht lig naast me de zee spoelt in lange zwarte golven verzet zich tegen het verhaal het onweer trekt landinwaarts het strand is breed en stil lig naast me raak de zuilen aan leg wat je zegt tegen me aan als ik je ken en je verzamel als ik naar je terugga ------------------------------------- uit: 'De liefde verwildert niet', 1987.…

het scharlakenrood, de zee kaatst terug het avondrood en valt terug in donkere dagen koppend grijze golven, de wind beukt in vlagen op het strand een man loopt de vloedlijn en stormvogels pikken de oogst een man loopt verloren waar ging het fout ?…

zwart zand brandt vlindervleugels bij opkomend tij het hete strand zoemt liefde in hun fladderend spel uit de verlaten hel van rustende vulkanen exploderen kleuren intens fel wordt dood door wind van land gesust als eb het nieuwe leven heeft gekust…

als rode gloed wil ik je groeten want jouw schoonheid is oh zo groot heb jou menigmaal willen ontmoeten mijn liefde zo devoot heb jouw stralen willen kussen teder omarmen op het strand nu ik jou uiteindelijk zie is mijn liefde niet te blussen ben ik door jouw kleuren overmand…

lig op veren wolkjes op een hoge wind hoor toch het huilen van een eenzaam kind zie het lopen op vaal strand verloren in veel zand schreeuw over golven voorbij het tij verbaasd kijken zij allebei het tegenlicht ontdekt de zoon de moeder vindt haar droom…

De stem van de zee golf over golf over golf bedolven onder iedere golf het geluid waait weg het is het schrapen van het zand langs de randen van het strand deze raakt kant noch wal in de onmetelijke zee deed hij even mee een meeuw klapwiekt weg…

Voor ik dood zal gaan, wil ik je vragen om samen langs het strand te wandelen, onze armen om elkaar heen. In stilte kijken naar horizon en ogen. En als we dan weer praten, laat het over morgen zijn of over schelpen op het zand. Ik zal vergeten en verdwalen, dronken worden deze laatste dag met jou.…

Een pijnloos eiland in een zee van blauwe lucht, een woud van groene weelde, een strand van golvende haren. Geef mij de sterren, een ziel, geef mij een lichaam.…

met de schoenen in haar hand loopt ze in gedachten verzonken over ‘t smalle, koude strand voeten in ’t nat, gezicht gericht op de brandingsgolven, die keer op keer het zand bedolven met daarin de voetstappen en haar gedachten welke rap verdwenen in ’t natte zand…

Gister op het strand zag ik mezelf lopen, in strakke t-shirt jurk met lange split. Een beetje trots want zij-ik mocht er best wel wezen, een beetje droevig ook want ik ben haar niet meer en vraag me af die gister-haar die ik zag lopen, zal zij ook ooit haar gister-ik voorbij zien gaan ?…

Was ik een meeuw, ik scheerde over vele stranden en boulevards om hier en daar wat mee te prikken. Dan hapte ik een haring zo uit iemands handen. Was ik een mens, dan zou ik dit niet kunnen flikken maar ik, ik ben beschermd, dat heeft u maar te pikken.…

Zij vraagt wat mij hier naar 't strand brengt 'k Ben opzoek, op zoek naar (verhalen) Op zoek naar verhalen van mensen als jij; vertel mij de waarheid (leugens) Jouw waarheid, geen leugens, vertel ze mij 'Heb je even'?, zei zij, 'ik ben nog jong' (waarheid) 'Zeker te moe' en viel als een blok in slaap...…

ik was aan het strand zag het sikkeltje maan om twaalf uur doven de zee golfde traag spoelde de eerste seconden op zand want voor eeuwig is er niets aan de hand het land fonkelt en brandt in de hoogte van vuren zij feesten nieuwjaar dat slechts twaalf maanden gaat duren…

Een kleurenpalet, daar hoop je soms op als je op het strand bent. Waanzinnig kleuren deden de lucht breken. Magnifieke beelden draaiden in korte momenten tot echte waarheid. Een gaaf kleurenspel, kwam ten einde toen de zon langzaam onder ging. Foto Dick Voogd…

Stranden zijn verlaten geluiden verstomd geur van zee en zonnebrand ebt nog na badpak, zonnebril en bikini kunnen weer terug in de la normale temperaturen keren terug groen wordt weer het gras zo glijden we vanzelf de herfst weer in met paraplu en regenjas…