Alle inzendingen over strekken

Dat alles hier afwisselend en nooit een- tonig is, kan ik geheel niet onder stoelen of banken steken Bovendien is het heerlijk om de vleugels te strekken en vliegen over prachtige rustgevende natuur met al haar warme zoete geuren en kleuren; de herfst staat in volle bloei.…

Een gevoel alsof het door een engel is gegeven Als de kracht van de zon voel ik me machtig De warmte zorgt voor ontspanning onder de huid De wereld te klein, een gevoel zo krachtig Zwart is wit en donker is licht als ik de ogen sluit Als de maan bij nacht is er licht in mijn leven De dagen waren lang en oneindig ver weg Als ik mijn armen strek…

Wanneer de zomerzonne daalt, Geen streek in't ganse Sticht, die haalt, Bij 't liefelijk Renswoude. Ter weerzij van de brede weg, In lage hof, op hoge heg, Langs gevels nieuwe en oude, Zo dichtebij als in 't verschiet, Hoe ge er een rozenbeemd geniet; Een wieglen, geuren, blozen, Van rode en witte rozen!…

Vroom en vrolijk, fris en vroeg Met de zonne wakker, Strek uw handen naar de ploeg Op de grote akker! Blik in ’t rond, doch wijd uw vlijt Niet aan ’t spekuleren; Vriendje, hebt ge zoveel tijd Tot filosoferen? Mooi! zo komt ge juist van pas Voor een tal van zaken; Menig stal van Augias Is nog schoon te maken!…

Ik strek mijn arm met de tas, verder onbeweegbaar. Je pakt de spullen over, nu is het voorbij. De zenuwen door mijn lijf, je bedankt mij. Ik durf nog te zeggen, met een trillende stem, Dat ik na vandaag echt vind, dat jij een klootzak bent. Je bent gemeen, breekt me op, maakt me tot niets.…

Swiebertje en Bromsnor toonden hun streken vader tikt zijn verrukking met stijve vingers op de lauwe gashaard de koffie pruttelt nog na de sjoelbak komt op tafel een glaasje sherry een borrel en een glaasje bier voor mij erbij moeder schuift bedachtzaam de stenen waar ze ze hebben wil.…

pijnbomen omringen het ovale plein van Lucca, een samenzijn met jou hier is als een aanslag op mijn piano nocturne no.5, Op.15 nr 1, F.Chopin en verhaalt over onze geliefde streek gelataria’s serveren de heerlijkste koffie en dolces, we nemen de trein naar Siena, kijken onze ogen uit naar elkaar en het landschap, terwijl ik in een tunnel…

'k Ben als een die, 't land ontweken, weerkeert ongekend ter streke en vóór geen vriendenhuis of hut 't stof van zijne voeten schudt. Liefde, vriendschap... zij verdorden... Dorp, ik ben u vreemd geworden; maar uw verre klokkenklank roert me diep, mijn leven lang.…

Had ik ook zo van die streken Net als die meiden van ons. Was ik ook zo ongeduldig. En van wie heb ik dat. Was mijn vader gek met mij En plaagde hij mij ook. Je bent er nog, maar toch ook niet. De zorg is nu andersom. Ik heb nu zorgen om jou En jij niet meer om mij. Afscheid nemen kon ik niet. Daarvoor is het te snel gegaan.…

Cirkel van leven reis van een bijzonder blad ons leven, een blad Hoe plots ik het levenslicht zie uit de buik van een knop waar ik langzaam me ontvouw in een wijde wereld terwijl mijn armen strekken naar blauwe hemel de plek waar ik ook word omhelsd door allerhande takken delend liefde met elkaar.…

Voel de kloppingen van rustig en langzaam ontwaakte natuur dat in een lichtgroen tot donkerrood jasje wordt gestoken het kronkelend water, de losse stukjes bos en de weilanden groeien uit tot een harmonieus geheel waar ook streken melancholie en weemoed worden geschilderd.…

Maar als 't ontloken veldplantsoen Haar uitlokt naar de streek; Maar als zij hukt in 't hangend graan, Dan zingt zij, als de vogels doen, En murmelt met de beek. Of speelt zij 't heil der echte min, Verrukt en blij te moe, Of stelt zij voor mijn zoet gezin Een hart- en huislijk toontje in, Dan knikt mijn ziel haar toe.…

kleine huis werd steeds kleiner hun huis boven oma op Rotterdam-Feijenoord Hun vierde kind baarde moeder alleen, mei '45 vader was nog aan het wandelen, stappen, lopen als ex-dwangarbeider van diep Duitsland naar Rotterdam ik voel zijn stappen, die grote loodzware stappen De oorlog voorbij, de toekomst tegemoet maar mijn vaders maag was van streek…

Onder de gele maan schuifelt een trage lange rivier, over het spiegelende water schuift moede de gele maan, onder de gele maan op de trage lange rivier, schuift een kristallen kano met een man, onverstoord naar de horizon langs landen met vluchtig zand, langs lage streken drijft de kano naar zee.…

Voel de kloppingen van rustig en langzaam ontwaakte natuur dat in een lichtgroen tot donkerrood jasje wordt gestoken het kronkelend water, de losse stukjes bos en de weilanden groeien uit tot een harmonieus geheel waar ook streken melancholie en weemoed worden geschilderd.…

Met zachte streken zon schildert in tint en toon een nieuwe morgen. Wanneer in de morgen een zon begint te rijpen achter het groen glooiende landschap waar het aantrekkelijk mooi lichaam zich zal openbaren in de lucht terwijl het puur licht tijd vrijmaakt om zich van haar creatieve en inspirerende kant te laten zien.…

met luidruchtig klateren, Met een onverduldig branden, Met onwederhoudbre val, Alle Wateren Zich in ’t dal; Daarop scheiden Zich de vloeden Om de landen door te spoeden; Daarop spreiden Zich de stromen Langs verscheiden Bed en zomen; Daarop breken Honderd beken, Met een daverend geluid, Haastig uit; Zij doorkruisen Zonder rust Alle streken…

zwemmen Maar dan wel heel vlug Want zodra ik jouw hand raak Dan is het te laat Dan geef ik me over Geen idee hoe dat gaat Want wat ben ik kwijt dan Of wat krijg ik erbij Ben ik echt van jou dan En niet meer van mij Mijn hoofd is wat wazig En ik kijk naar jou In je ogen zie ik Wat ik weten wou Een veilige haven Waar ik invaren mag Ik strek…

markeren het verouderd bos wind in koperen regens, nevels beheersen de gedachten oktober spreidt z’n ziel in het eerste schrale licht, Schaduwen, nog begraven onder het natte mos, ze woelen als tentakels tussen wortels, hongerig naar voedsel wat de laatste zomer heeft gebracht, roerloos drapeert de mist zijn vitrage over de velden ganzen strekken…

Panje : gekleurd stuk stof meestal met Afrikaanse tekeningen Zem : zemidjan, taxi-moto Tata Somba : traditionele woning van de Somba groep (l'Atakora streek)…

Waar begint mijn vrijheid, Waar leg ik de lijn, Waar strek ik me uit? In de verte, in mijn leegte, Mijn oppervlakte vergroten, Of de diepte in duiken? Oceaanwater voor een goudvis Kraanwater voor haaien, Vijvers voor kamelen, Watervallen voor zebrapaarden. Soms weet ik ook niet hoe ik er op kom.…

Een weekje later in en rond het kippenhok, Ze veren niet recht als 2 katten elkaar achterna zitten gelijk zot, Bij het openen van de achterdeur, Strekken ze toch nog even hun nek, Maar vertonen ze gelukkig geen angst, zenuwachtig gekakel of ander gebrek, Als ik nader, blijven ze wat langer ter plaatse, Vooraleer zich met enkele snelle halen…

elisabeth te zijn om vandaag dan twintig kalenders later op weg naar debora in de spiegel van het leven anna te begroeten waar zeventig nu jou het leven kroont tot grande dame wil jij steeds nog niet dromen en weten van welverdiende rust pak jij de jordaanse wortels om de plaat te poetsen graag nog in koffer en valies naar franse streken…

Leeg strek ik de armen - dampen dekken, Blozend en dicht als rozenhekken, De poorten van de horizon; Daarachter welt wellicht de bron, Waaruit de wonderen ontspringen, Die aan mijn kloppend hartedringen De klare vrede geven Van hun ontraadseld leven.…

In Friesland mist men de Elfstedentocht in Groningen vernieuwing van de woning in Drenthe kan de dubbele vergrijzing van hunebedden nog een tijdje mee in Overijssel Salland's Hanzesteden en Twente met z'n rijk textielverleden dan Gelderland, dàt levert mooie streken een pyromaan, verzot op autobrand, de Graafschap, Veluwe, Rivierenland…

Hij neemt de vrijschop, geconcentreerd, zonder zenuwen, de armen strekken zich hoog, de handen losjes duwen, Noah’s vrijschop zweeft binnen. Een glimlach om de lippen. Roepende toeschouwers, een gillende supporter, om al zijn dribbels over het hele basketbalveld. …

Liever liet hij zich verdampen in de Kalahari Geoefend in verdwijnen Meester van het vergeten Zwierf hij naar verzonnen streken, op Safari In de duinen of ruiter van dolfijnen In een peilloos blauw spande hij een keten Tussen staartvin en middel Terwijl ze doken ademde hij door verscholen kieuwen In het slakkenhuis van zijn oor En gedreven…

‘k Hore een wisse tale spreken, uit het eenzaam stergebied; wonende in die wondere streken, waakt ene ooge die mij ziet. Schaars bekend, en haast vergeten, van des mensen hoge trots, weest mij welkom in ‘t geweten, wakende ooge en stemme Gods!…

Men riep door de buurt en de streek... Maar ver over zee was het bruidje gevlucht, gevlucht met haar Oene van Sneek.…

Diezelfde handen, vertroetelden, verschoonden, schilden, aaiden, maakten, sjouwden, droegen, draaiden, wrongen, trokken, schreven, vouwden streken en deden nog zoveel dingen meer, dat als ik nu naar die handen kijk, die zoveel minder hoeven te doen dan weleer, ze zijn met recht aan vrije tijd toe, maar nog nooit heb ik ze horen klagen ‘ik ben zó moe…