Alle inzendingen over strekken

De wind streek langs de gronden, de aren wuifden zacht, beruiste bossen stonden verlicht in sterrennacht. En zie, mijn ziel, zij spande haar vleugels machtig uit, vloog door de stille landen, als ijlde zij naar huis.…

Teer maar gretig landt vanuit de oceaan een meisje, eerst op haar moeders buik, niet veel later strek ik mijn armen uit en eindelijk, eindelijk kan ik mijn rozige hoofd in haar nekloze zachtheid bergen en betoverd rondneuzelen door het bekoorlijke bouquet.…

Eens, tussen karekiet en kraai Streek er een felle Vlaamse gaai Op Sint Franciscus’ schouder neer En schonk hem fier zijn schoonste veer Franciscus blijkbaar erg vereerd Had daags voordien wat Vlaams geleerd En zei: ‘Ik dank u goede gaai! Ik vind uw veer bijzonder fraai!’…

hand snuift op de ochtenddamp vreet vrij veel verse vruchten crepeert soms hevig van de kramp wuift naar wervelende wolkenluchten verzamelt voedzaam voedsel van akkers en van velden eet bes uit bos en baars uit beek kent dag, noch maand, noch week meed steevast stad en straat ploeterde puffend door de polder struinde stropend door de streek…

Tien vingers strekken zich uit naar de lucht. Zij wensen dromen te vangen op hun vrije vlucht.…

Als pubertje van amper zestien jaar rookte ik stiekem mijn eerste sigaret; werd wit en misselijk en streek nog net het vaantje niet, mijn hoofd voelde raar. Meedoen met de rest, je was geen watje, mijn ouders wisten lekker nog van niets. Slechts grootmoeder, zij vermoedde iets maar riep mij gelukkig niet op ’t matje.…

Maar éénmaal de laatste hagel is gevallen de rozenstuiken vol met knoppen staan de viburnum pronkt in witte ballen en de clematis klimt grillig langs het raam haar bloedrode sterren gaan de gevel bedekken waar ook een klimop woekert tegenaan een sterke klimroos die zich wijd en zijd zal strekken zo’n levende schilderij kan je alleen in mei…

Mijn hart sprak ook vandaag zonder te spreken, het heeft weet ook ik herhaaldijk van die streken. De onophoudelijke gedachtestroom is het zaad dat mijn handen laat geven wat geschreven staat. Ik heb al vaak de stilte bereikt en dat is prachtig als boom vol met bloesem ronduit machtig mooi.…

Tien vingers strekken zich uit naar de lucht. Een droom te vangen in vrije vlucht.…

Dat alles hier zo afwisselend en nooit saai is waarbij loslaten ruimte schept voor nieuwe ervaringen, kansen en ideeën Bovendien is het heerlijk om vleugels te strekken en vliegen door een prachtig rustgevende natuur bezittend verschillende kleuren en schakeringen want herfst is in volle bloei.…

de snede die 2022 van 2023 doormidden kerfde was de aftrap van weer dezelfde ontgonnen fenomeen, liefde en dood omhelst door spijbelende verlangens van één ieder die de wereld door andere kijkers beziet naar mezelf gericht hangen de vleugels telkens in onvoorziene winden om ze tenslotte te strekken wanneer de laatste zucht zich herinnert…

verweven droombeelden met wolken paarse wentelingen tot witte wattenbollen verkleven; in een diepe slaap verstillen de kolkende ziel weekt van zijn om zich bevrijd te verheffen Deinend in een glooiende zee van vernevelde glinsterende slierten die bundels maanstralen plooien tot volle zeilen van de nacht voortgedreven door ademende winden uit streken…

Was ik vroeger ook brutaal, had ik ook zo van die streken zoals de meiden van ons. Was ik ook vaak ongeduldig. En van wie heb ik dat. Was mijn vader gek met mij. En plaagde hij mij ook. Je bent er nog maar och ook niet. De zorg is nu andersom. Ik heb nu zorgen om jou. Jij niet meer om mij. Afscheid nemen kon ik niet.…

Uit een hete streek Vloeit de straling Een lange golflente Een voorteken van zonnestorm Verborgen details moeten gemeten De vlam bereikt een hoogtepunt Barst hard en heftig uit In klonten gas dat broeit Als wolken boven een bevlekt oppervlak Wisselend van klaarte en vorm In de corona zitten gaten van bijna schaduw Een lijnenspel dat schoof…

Trommelende trommels laat Mijn hand Gehoorzamen Mijn onzichtbare penseel bespeelt Achteloos maar ritmisch Het denkbeeldige Kleurenpallet De wereld vervaagt en Beleeft zijn avonturen In andere Dimensies Mijn fresco zal ieders Adem ontnemen, trommels Trommelen onverdroten Voort De bergen die ik Ontwaar vereeuwig ik Met gedachteloze Streken…

Trouwens op die rot dag streken vier visarenden op bedjes van koolsla neer, en ze verrasten daarbij acht baby- slakjes in hun slaap Nee! De oude houthakker dan, wie het moorden vrolijk maakte. Zijn geschater kliefde, als 'n bijlslag, het gezicht van de zager Nee!…

Langzaam streek ik haar blonde haar opzij en trof lachende blauwe ogen in een stralend gezicht. Een traan rolde over mijn wangen, zuiverde mijn gezicht van reeds gelopen zand. Lachend keek ik terug. Ze zei: ‘Je strijd is nu voorbij. Je bent weer helemaal van mij!’…

schurkende golven op de slaperige achtergrond een frisse vlaag wekt, als een wind uit noordelijker streken, een opdoemend visioen achter mijn gesloten ogen: van een langzaam glimlachende Viking die oprijst uit zee en over het lege strand zacht nadert met glinsterende pretogen zich voorzichtig naast mijn sluimerende lijf vleiend strelen zijn…

zwarte huis van verdoemde honden waar ik geen toegang toe heb misschien slechts in het parallelle zelf ergens in de diepte van de slaap krul ik me als een hondenjong in de baarmoeder * maar het gaat niet goed met de tijd zij staat in mijn geheugen gegrift als een bal die aan het rollen gaat neig ik het vergeelde behang als een zeil te strekken…

Vol met vreemde streken, haar gezicht snel verbleken, hij wilde haar verslinden, plots hevige wervelwinden. Een zwaard werd geheven, zij stond roerloos te beven, het ging ineens zo snel, vos op de vlucht, wonderwel.…

Al wuifde en ruiste 't groene woud, Waar ik langs henen streek, Al blonk omlaag het graan als goud, En lokte een zilvren beek, 'k Verpoosde niet, maar dag en nacht Ging 't rusteloos voort, terwijl ik dacht Aan u, mijn lief, mijn lust! En 'k trof de plek waar gij mij wacht, Dáár vond ik rust!…

Een zonnestraal schittert tussen kruinen van kale bomen schaduwen strekken zich naar voren uit, werpen grillige patronen op de modderige grond van een verlaten bospad dat glimt in 't frisse winters nat terwijl een klein meisje er stil loopt te dromen.…

Men'ge maan nog zal verbleken, Eer ik kere uit verre streken. ô Verhoor mijn jongste smeken: Blijf mij trouw en goed! Minka Gij, mijn Olis! mij verlaten! Ach! geen troost meer zal mij baten; Elke vreugde zal ik haten, Die zich lachend biedt.…

Gelukkig en liefdevol zoals jij mijn hart altijd verwarmt mij met al mijn nukken en streken, enthousiasme omarmt. Toch hoor ik ook bij tijd en wijle nu die snikken in je stem als je slaapt en droomt met een zachte stem zoals ik je ken. Lief weet je bent gemaakt om je dagelijks te bewegen daar kom ik je dagelijks graag in en mee tegen.…

grond ik mijn eerste stap telde in woord en liefdesdaad een nieuwe getijdestroom ontstond waarin ik schipbreuk leed zonder daarvan te lijden het lot zichzelf voorspelde als reiziger vermomt verbonden door verlangens vallen oceanen droog, om in het zoutste bad te baden, tranen werden een rivier waarover ons kloppend hart bewoog, langs de streken…

de streek die ik liefheb is een klein lapje grond idyllisch gelegen tussen velden vol zonnebloemen en middeleeuwse dorpen onder blauw azuren hemel daar waar nog de druiven rijpend aan de zon hun wijnstok trossen groeien weelderig de kruiden naast velden geurend vol van knoflook en lavendel daar in la douce france vaandelt naast…

die lijdt Aan smetvrees maar dan wereldwijd Een pandemie, Corona-tijd Een pijnlijk onweerlegbaar feit Dat is waar men nu onder lijdt Het crisisteam heeft net besloten Geen podium of zaal meer open Scholen dicht, met mate open De inkt is droog de dop gesloten Onzekerheid Corona-tijd O ging de super maar vast open Even benen strekken…

Zeg mij, wie ik voor jou was Toen jij dat schilderij nog was En jij geharnast in vernis De wereld vierkant hebt bekeken Hoe jij langzaam hier ontstond Met mooie ogen, zoete mond En mijn penselen jou vereeuwigden En langs jouw wangen streken Hoe verliefd jij soms kon zijn Tussen acryl en terpentijn En jij je zomaar toen liet kussen Haren…

Liefde maakt mensen zwak en week, Liefde maakt mensen zo van streek. Maar liefde geeft nooit op, Want echte liefde heeft geen stop.…

Is er niet altijd tijd voor strekken, goeds uit jezelf en anderen, gedachtekracht om als brood bij 't gloren te verstrekken. Gewoon die ene dag die je opstaande niet langer meer ducht laat staan niet voluit vrij wilt beleven niet langer ontvlucht. Wat geeft voedsel aan je denken en kun jij ons schenken.…