Alle inzendingen over strekken

de waterval ze wil daar gaan dansen tussen de ganzen dan is ze de mooiste van al Ik heb een idee we gaan met haar mee zegt nummertje Drie we zijn toch ook ’n beetje familie Dat zie ik wel zitten zegt nummertje vier wij hebben ook recht op plezier kom we stoppen met vitten en gaan ernaartoe misschien is er wel barbecue Vier eendjes streken…

ik probeer mijn armen naar jou te strekken, echter deze verkorten met de jaren en als mijn handen loodzwaar zijn geworden in nog onbekend verschiet hoop ik met jou doorheen een ruimte te varen die verlichting biedt .…

Zij streek neer zacht als een veer tussen de blauwe bramen. Ze stonden daar als sprookjes paar Elf en kabouter samen. De kabouter sprak me aan en zei: dat wat je hier nu ziet, geloven zelfs jouw ogen niet, wij mogen niet bestaan. Ik zei: Kabouter wat ik zie, bewaar ik in mijn fantasie, maar jullie zijn ook echt.…

af als nu mensen zouden arriveren terwijl al het donker mij omgaf kon ik hem niet meer smeren Zachtjes sloop ik door het huis en zocht overal sieraden en geld Ten slotte vond ik toen een kluis en brak hem open met geweld Stil wilde ik de benen nemen toen ik in haar slaapkamer keek Zo begonnen nu alle problemen want ze raakte echt van streek…

Hoog boven hem, vanuit de heldere hemel parelt de warme, roestrode zang van een sierlijk dalende leeuwerik, scherp en zuiver vibrerend als een alt: zet met trillende vlerkjes, de eerste ruwe streken tegen het strakblauwe, hoge zwerk.…

Onze armen strekken omhoog, Onderweg naar geheim opalen licht. Een vogel nipt van het frisse nat Op het tapijt van vochtig mos. Wij gaan zitten midden op het pad, Jou bruine ogen ontmoeten de mijne. Niets hoeft, alles kan en mag. Niemand die iemand wil opeisen, Liefde laat zich niet bewijzen.…

Langs zomervelden wil ik zwerven, waar, uit den hoge, 't heimvol duister, doorzilverd van de sterrenluister, neerzinkt als dauwvocht zoet en lavend; waar sterren liefdevonken wekken, en, in den weeldevolle avond, onze armen zich ten hemel strekken. 1889…

gebarricadeerd in een masker of bepleisterd met genadezalf het schillen van een ui leidt tot botulisme onder de nagels de vergiftigingsdood van het spreken de mens krult slechts tot daar waar het reikt al de rest opgesloten in de harmonie van voor de geboorte men noemt dat zelfontplooiïng en de rest ligt finaal op de eindstreep ik strek…

Liefde kun je soms heel anders ervaren, dan de standaardmogelijkheden, zo mocht ik onlangs de rugliefde ervaren van een wildvreemde vrouw en nog ervaar ik haar warmte, zij de mijne, en even later streek een onbekende vrouw zomaar of heel intuïtief haar borsten langs mijn rug.…

een poezendokter in de stad Die wist van alle poezen kwalen wel wat Drie keer in de week had hij spreekuur Voor alle poezen in de buurt De dokter was een groot poezen bewonderaar Stond voor al hun problemen klaar Er waren poezen die voor ieder kwaaltje kwamen We noemen even geen namen Maar drie keer in de week Kwam Truus die was vaak van streek…

Kom, wees waarachtig man en waarlijk eerlijk Kom uit voor uw vermaledijde streken Lafhart'ge, die niets zijt als een indringend In 't allerheiligste der heilgen, zeerlijk Vertoornd op u, klein katertje dat zingend Des nachts op 't dak zit in miauwend preken. ------------------------------------------- Redactie: Rond 1894 schreef…

hij vroeg of ik haar leuk vond je zou met haar mogen trouwen van mij dat was niet ongewoon in deze streken waar keuzes voor haar me niet erg groot leken. het meisje keek niet meer op.…

Ach, weergevonden vrede, Uit een diep leed gegroeid, Geef, dat de hof van Eden In deze streek herbloeit.…

Gisteravond liep ik even over straat begin van de avond, dus nee, niet laat gewoon een ommetje om de benen te strekken er liepen er wel meer, net als ik ' van die gekken" 't Was nog net niet droog maar scheelde niet veel en ach een druppel meer of minder, ik ben toch nog heel?…

ik weet natuurlijk eens vindt iedereen vrijheid in eeuwigheid aan de overkant van de tijd ik besef ook om hem te ontlopen kun je als hij komt niet je koffers pakken natuurlijk begrijp ik dat waar uit vier streken de laatste wind blaast ook jouw steentje vallen kan natuurlijk blijf ik na vandaag luisteren de shake rattle and roll…

Je wordt ontboden bij de maestro: 'Hoorbaar heeft u mijn streken begrepen. Dánk zij uw ondeugend humeur! Maar wie laat nu mijn Opus Vier in donkere tremolandi ontsporen?' 'Uw indruk. Doelbewust onthul ik Fier ontvlámmende Spaanse Galliarden...'…

Nu tooien onafzienbare rijen wijnstruiken de zonnige glooiingen in deze streek en een kleine stad staat nu waar het dorpje stond. ==…

Zij houdt wel van die stiekeme, geheimzinnige streken. Glimlachend en zwijgend genietend, raakt ze niet uitgekeken.…

twaalf ik kijk nog maar eens en zucht Stram en stijf sta ik op slof naar de keuken toe zet dan maar één kopje koffie ik ben ineens zo moe Ach ze hebben een gezin ik had het kunnen weten ze zijn de hele week druk en mij gewoon vergeten Morgen is het weer maandag de eerste dag van de week laat ik maar wat lezen ik maak mezelf van streek…

Toen streken de elementen Over haar het vonnis des doods. Op zeekren morgen kon men In de Leeuwarder krant zien staan, Hoe het trotsche Oud-Staavren eensklaps In de Zuiderzee was vergaan. Sinds verliepen er honderden jaren; En men hield het er algemeen voor, De bodem der zee droeg langer Van Oud-Staavren geen enkel spoor.…

Ik streek haar haren in het kort. Haar kasteel bleek immers als een grote korrel zout zand, of duizend, te verregen. Zo smolt ook ik tot haar. Zij, in de verte buiten. staan. Mijn honderd doorweekte benen. Ik zwom zeven dagen. Ik voelde mij wegebben in haar stroom.…

Ik neme deze plaats tot afkeer van de zorgen, Om daar bevrijd te zijn, om daar te zijn verborgen Voor streken van het hof, voor steken van de haat, En wat er in den Haag niet zelden ommegaat. O!…

mieren halen Vervolgens poten zij bonbons En borstelen het varkensdons Ook hijsen zij de stikselnaden En fruiten zij de giebelwaden Hierna worsten zij de prakken Voordat ze door hun spillen zakken Des middags na het worrelwerk Start rimpelgym voor klein en sterk Eerst frikken zij hun worrelbenen En krauwen met hun worreltenen Vervolgens strekken…

En, onbewust Waar alles rust Het huis, het dorp, in duister Strek ik de biddende armen uit En kus, als kuste ik U mijn bruid, Der heil’ge starren luister. II De vleermuis zwingt om ‘t donker huis, Ik moet mijn venster sluiten Reeds menig vlinder op de vlam Van nachtlijk licht naar binnen kwam Of gonsde voor de ruiten.…

ongezegd verzwegen bloosde jij dieprode nerven van november op mijn pad zocht jij in wolkenwit gestaag verlegen land in noorderwind vocht jij als weerhaan op de spits het jonge roest - verloren regen Soms dan wist jij als geen ander wat voorbij ging in de stad zag jij er meer nog van mijn hart dan ik kon zien in luchtkastelen nam jij streken…

Strek je armen uit, lach met heel je hart, gewoon gelukkig zijn, al ben je soms verward, omarm het leven met al haar avontuur, beleef je de vrijheid met een levend hart vol vuur.…

Ik blijf, ik maak me niet los van wat me draagt en gaande houdt en tot stikkens toe omvat, ik blijf bij je,neem je mee naar streken waar niemand toegang had, loods je door doolhoven, trek je vlot. Hou me vast, lichaam. Span de huid over mijn angst als kalfsvel over pauken, klop de snavel uit mijn hart.…

In uw schaduw strek ik mij neer in de kille lucht. Mijn armen, mijn armen rek ik tot haar, die mij is ontvlucht... Ruist zacht, ruist droef, mijn bomen, ruist, gij, mijn smart in slaap. Zweeft neer, weeft rond, o dromen, weeft mijn arm hart in slaap. Mijn hart kent geen ruste: dat is als een heel klein wicht.…

Dacht alleen te zijn hoog in een boom met slechts de wind rond mijn volle hoofd maar op een tak vlakbij streek een vogel neer zij zei: wat doe jij hier zo ver van de grond onder je voeten?…

De wind streek langs de gronden, de aren wuifden zacht, beruiste bossen stonden verlicht in sterrennacht. En zie, mijn ziel, zij spande haar vleugels machtig uit, vloog door de stille landen, als ijlde zij naar huis.…