Alle inzendingen over strekken

in deze streken woonde eens een graaf bekend als vechtersbaas en dwingelandje hij huisde in een zeer aanzienlijk pandje daar ging hij met de adel in conclaaf zijn leven was, zo werd beweerd, puntgaaf de ooievaar bezorgde hem toen Jantje het ventje bleek al snel een lastig klantje verwend tot op het bot, beslist niet braaf hij luierde en…

En 't was uw vraag: 'Gij waart een blij bewoner Van rijke steden en van weidse streken Is mijn dorp schoon? Mijn land? Waar vindt men schoner?' En 't antwoord: 'Maat: ik heb mijn weg gewend Van land naar land, niets heeft mij meer geleken Dan uw dorp Tonbridge en uw heuvlend Kent.'…

Uit alle windstreken Keken, streken Opeengepakt, voor leken zo maf Een tafereel opgedoft met vreugde luid Verwarmende rolletjes der dwazen in vreugde geuit Mijn hart sloeg over als een opgelaten feest Door het vrolijke gedruis als een verjongend oud wief Alles was er te vinden geest, beest, hartendief Door de straten, uit de kast getrokken…

met daar bovenuit, zo lijkt van alles los, halfslachtig de stam en kruin van het berkenbos, langs water, diep en donker met lange grijze rimpels van de nacht staan dun de stengels diep dicht bijeen met hun fluwelen pluim als wachters roerloos verzonken aan het oppervlak verwaaid met losse vlagen zwaait de wind, de weg soms kwijt, uit streken…

Ligt de hoeve verre, van het dorp zo wijd; strekken rond de velden eenzaam, wijd en zijd; 'k Voer u met de huifkar naar de kerk ter mis, als de klokken luiden en het zondag is. 'k Leid, bij stille avond, u ter loverbank, als de velden slapen van de meidauw blank.…

dromen Ze had haar plannetje bedacht om snel in zijn hart te komen Vlinders, zou ze hem sturen, om zijn kop op hol te maken Daarna zou ’t kort nog duren tot de liefde moest ontwaken Vlinders, haast alle op hem van zijn kooi was dit het luik Zo bezat zij haar liefdesklem voor vlindertjes in..zijn buik Vlinders, afkomstig van haar zij streken…

Tulpen strekken zich uit zover het oog reikt, En kleuren de wereld in overvloed en pracht. Warmte stijgt naar zalige temperaturen, En briesjes wind dansen speels om ons heen. Lachende mensen op de achtergrond, Met liefkozende woorden die de lucht vervullen. Samen alleen, in een wereld van betovering, Spelend door de tuin van de liefde.…

Zoals de wind door het ravenzwarte haar streek, ruist een eindeloze beek het kan niet waar zijn dat zij daar in ruste ligt, een plek met eigen woord gekozen als een onvoltooid gedicht.…

geslagen in gelederen van geboorte tot de dood, z’n echtheid zag als sterk geheel, maakt de essentie vol vertrouwen, ook in verval gekozen uit de diepste pijn daarmee te roeien zonder te moeten rouwen, vriendschap rekt het leven zonder sleet, smaakt naar meer, zonder enig gereedschap in de eindeloze tijd te moeten snoeien,zonder hun streken…

Zou ik het slachtoffer kunnen worden van mijn eigen streken; mijn falen en mijn toekomstige gebreken?…

Je hebt mijn sterk bloed gekregen mijn blauwe ogen en mijn streken, maar ook mijn hart en geweten, mijn kapsel kon ik helaas niet met je delen. Mijn sterke liefde heb ik je wel meegegeven.…

De middagstilte is in mijn brein en warm Voel ik mijn leên gezwoll'n en strek mij gaarn Bij wat'r en wei die lijklijk luide zijn. 't Hoofd achterov'r ontwaar 'k een bleke lijn Tussen mijn wimpers, 'k hef een lome arm, En hoor wijl 'k slaap de grote boten vaarn.…

Het onmenselijke heeft soms hele rare streken op donkere dagen dat echt niet te verbijten iets, die andere verbondenheid die met vlijt de dood verbond met nog te veel ongevraagd verbleken.…

Op het scherp van de snee stond hij op, liet het leven zijn gang niet gaan en wanneer de dageraad er was, streek hij de plooien glad, de kruimels uit het bange laken, tastend nog. Maar allengs kreeg hij vorm.…

Aan de Eerwaarde Heer kannunik Daems, dichter van 'Luit en fluit' Sieraad en glorie dezer vlakke, kalme streken, steunvaste en eeuwenoude wachters der abdij, staan pal de linden, die in vrede of stormgetij, geen voet, geen vingerbreed van hun standplaats weken.…

strak strekken naakte lijven rug aan rug en hemel gericht om zich traag tastend als tot heelheid te beklijven zacht zingend in het zicht van de stervende zon die oplost in een stille avondzee waar de dag zich verliest en hun verschijning begon elkaars armen strak dragend naar opzij hechtend als zijnde één voelen zij elkanders bloot…

De lijntjes van de hand dansen op het toetsenbord Pas voor, strek uit, vermurwen zich en lachen dan De maantjes in mijn nagels kijken verbaasd toe De drukte in hun haastig doen Alsof ze bang zijn het moment een stapje achterop te raken Springend en wandelend van van de ene tik tot meer Zo eens een weldadige rust of een geïrriteerde halt…

En rollebollen in het gras en alles zonder deken en kussen in het struikgewas en ‘k blijf voortaan een wildebras met kostelijke streken! En ik wil alles wat niet mag, de hele dag, de hele dag! En ik wil op de kanapee me goed laten ontgroenen en sexy zijn in negligé! En ik wil dolgraag met u mee en dan uw paardje zoenen.…

Vlucht omhooge, en komt niet neder, eer gij streken mensloos vindt; vlucht, en zet uw voet geen tweemaal bij dat Godloos mensenkind. Vlucht, hij wil zijn boosheid boeten in uw bloed, o vogels vrij; vlucht, of sterven zult gij moeten: zulk een hertloos mens is hij!…

blijft de verandering is die ik niet meer verdragen kan is het daarom zo vraag ik je luister zing en geef me dan toch mijn blad vol muziek van loos beschreven noten waarmee ik evenwichtig wals en dansen wil, zo lichtvoetig langs ogen dat zij van oor tot oor met open armen glunderen jouw armen die zich ver naar voren weten uit te strekken…

Ons ademen had een vorm gekregen die middag toen we afspraken vond ik onze jurken in flanellen streken jij had in een droom een woord gebroken ik vroeg me af naar de zin van het bestaan en maakte met wat rukjes mijn vest los we sliepen soms nog samen, overdag en ’s nachts waren we bloemen en deden ons best zoals de rest we spraken…

In de zware tijd die zo langzaam streek was 't dat een moedloze berusting groeide en opkwam mat geloof van de vermoeide wereld wier oude gang een eeuwge leek. Maar onderwijl werd in beneden-lagen ver van 't mistroostig ras dat heerste op aard met smart ontvangen, en in pijn gebaard de nieuwe kracht, die ons omhoog zal dragen.…

Vergeet niet te rekken en te strekken anders loop je daarom nog morgen krom. Je doet je best wel maar valt er nog veel te streven? Maak de kat maar vast wijs want het is namelijk minder nemen dan geven. Wees er maar snel bij voor je het weet kan het niet meer. Of wacht je geduldig je verlangen af. Keer op keer.…

Heel traag komt de oude man overeind rekt zich voorzichtig uit het kromme blijft gebogen als hij is blijft hij bescheiden staan wat verwacht hij nog na dit lange leven, is er eenzaamheid reeds velen gingen voor, hij telt niet meer hij kent zijn naaste nog. ze is ver weg iedere afstand is te groot het opstaan, strekken, zitten iedere dag…

hoe ik haar ook schreef, in mijn handen wreef, voelde ik me toch verloren jouw leven was daar, ik hunkerde almaar van jou in mijn armen te lieven schreef ik jou honderden brieven terstond schreef je terug, al was het niet zo vlug, wat mij begon te grieven met vele noten liefde ik alles van jou, van sterrenhemel tot aan 't ochtendblauw streek…

Ik strek mijn armen uit naar boven en zeg: de tijd is nu gekomen ga nu, vlieg uit, en denk niet dat je vlucht ik laat je los, vlieg achterna je dromen sla uit je vleugels naar de hemels blauwe lucht!…

Hij werd het briefje ras gewaar, En las er op deez' reden: ‘Vriend, vóór de eik, die eeuwenoud Zijn takken uit blijft strekken, Dicht bij een vliet, in 't diepste woud, Zult gij een schat ontdekken. Ik hadde vriend noch maagschap meer, Wie ik die konde schenken.…

Dit geeft een rustige bezonkenheid aan 't leven der natuur in deze streken: stilte omhangt wat is bezweke' en een nieuw geslacht wordt stil verbeid. Maar in de mensenwereld krielen dooreen, dat wat opkomt en dat wat vergaat. Vreeslijk is dit: stank van ontbinding staat zwaar rondom jonge, argeloze zielen.…

vormen strekken zich aan de hemelrand in zachte en subtiele wezens vermomd in onszelf zoekende naar een kier in de nacht. om zelfstandig de juiste zin te vinden die alles vastlegt in een keer, die de angst verkommerd wanneer de mist knarst in de keel van de dageraad.…

scheerden ze langs je kruin of scheiding in je haar Een valk, sperwer, uil en arend streken neer op de uitgestoken hand van 'n valkenier gedragen om beurten met dode kuikentjes beloond als ze -na hun vlucht- op z'n handschoen ons werden getoond.…