Alle inzendingen over strekken

wonderlijk zelfs in zijn eigen verleden ziet hij zichzelf weinig steekhoudend met zelfs nooit een ruzie hij houdt van de grote open ruimtes in het bos overgrootouderlijk verloren als wat hij deed of naliet fortuinlijk misliep of vergeefs beroerde het heeft hem niet doen groeien ps (deze woorden willen niet belangrijk zijn willen tot het vergeten strekken…

wachten en wachten Tot ik het uit wanhoop doe Want ik word zwakker met de tijd En jij blijft maar komen Met je benen net iets te wijd Laat je me de wildste dromen dromen En word ik wakker, dan ben ik je weer kwijt Dan hoop ik de volgende nacht Wanneer ik weer lig onder mijn deken Dat je weer op mij hebt gewacht En ik weer kan rekenen op je streken…

dekken, Wanneer de zomer heet zal ijzelen van kou, Wanneer de locht het land zal weigeren de douw, Wanneer 't gedierte zal de Oceaan uitlekken, Wanneer de noorder-pool de zeil-steen niet zal trekken, Wanneer de grijze wolf het schaap zal wezen trouw, Wannerr de vrouw een man, de man zal zijn een vrouw, Wanneer de aard' haar zal rondom de hemel strekken…

hoef ik m’n ogen maar te sluiten zelfs mijn buik wordt gemasseerd wanneer ik op mijn rugje rol lachwekkend met mijn pootjes dol me uitrek… lui… ongegeneerd dan vertrekt mens naar binnen er moet per slot nog werk gedaan maar ze blijft weifelend staan bij het lokken van mijn spinnen zelfs de deuren doet ze open als ik mijn soepel lijfje strek…

(de Haagsche versie) een mens wil leven, zeker hier in deze wonderschone stad weldadig als een bruisend bad een oord van diepgang en vertier de levenslust van mens en dier vond in Den Haag zijn habitat de zon streek alle plooien glad van Duinoord tot aan Laakkwartier de tuinman (hij uit Ispahaan) passeerde mij met gulle lach vergeten…

Leveren mijn schilderijen niets op slechts hoofdpijn in mijn kop de kustwerken worden bleke Rorschachs vlekken psychogologenhaat rukt op, nek moet strekken Volgens Rorschach was ik een superintelligente seriemoordenaar...…

in mijn rug ik vertelde mama, u ziet mij niet meer terug nou ja, voorlopig dan, tot over een jaar of twee mama zei, jongen neem een boterham mee als het zover is dan moet een man gaan niet twijfelen en naast de kachel blijven staan maar een warm hemd aantrekken en een frisse onderbroek dan het pad oplopen met een schone zakdoek nieuwe streken…

Terwijl de stellingen werden ingenomen in een jarenlange aangegane slag eindigden velen in hun laatste dromen op een intrieste koude winterdag Terwijl de politiek rustig toekeek hoe ze deze discussie konden winnen waren er weer ouders van streek weer iemand, zijn leven moest nog beginnen Terwijl dit steekspel jaren duurde in dit godvergeten…

De wolken uit En nevelrijke streken, Aan elk geluid, Aan elke drift ontvlucht, Rijzen zij op In ‘t morgenlicht, en steken Hun gave top De stilte in van de lucht. Tot van zijn vuur Om hun rijzige leden, - Het middagse uur de felle vlagen slaat, Tot in de nacht Met zijne onaanzienlijkheden De late pracht Van ‘t zonlicht ondergaat.…

We wilden in subtropische streken blij als vogels genieten en daarom kozen we een migratie-route naar Malga Zanga, mal voor luxe, kalmte en welbevinden in de Dolomieten, boven zwanen en cipressen bij het Lago di Garda. In- en ontspannen bij de zang van blauwe lijsters! We klapten als een ligstoel in en uit: de zonnegroet.…

Je krijste je wanhoop uit je ziel, maar desondanks bleef het roofdier je belagen en op een kwade dag bood je geen weerstand meer, psychisch wrak geworden, een ongod, een duivelse streek, niets werkte meer om je op te beuren, de gordijnen bleven reeds voorgoed dicht, toen je in een vlaag van opperste woede het touw om je nek legde en de stoel…

Mijn ogen zwerven langs de oevers van versteende silhouetten Zij zijn de roerdomp op mijn stoutste dromen, de stuurlui aan lager wal Ik zucht de dag voorbij, strek mijn handen uit naar de tastbaarheid van alledag en pluk de bloem der vergetelheid om aan mezelf te ontsnappen Hoe vluchtig is de geur van een laatste adem in het…

De klok van de toren sloeg bovenaan helder, een lentewind streek langs een onderste bladerzoom, de jongemannen in lakense jas vonden het gewoon. Het pak leek van een toneelstuk geleend, een legde de keurige handschoenen af en keek naar het opdringend gewas.…

Het is traditie geworden, dat de wekker mij stilletjes laat ontwaken, zodat ik met een diepe zucht mijn armen kan strekken in de kamerlucht. Vandaag schrok ik me rot de wekker die luid zingend mijn oren geweld aan deed. Niet eens wakker nam ik dat ding stevig beet.…

Niet voor te stellen de hele streek zo ver het oog keek was hoogveenmoeras. Niet na te vertellen zo drassig moerassig het was een stap mis en je zakte weg werd een veenlijk. Gespuis was er thuis buiten bereik van de sterke arm reizigers draalden verdwaalden op onzekere paden.…

Al heeft hij zon, noch maan, noch sterren in zijn ogen, Hij houdt nochtans zijn streek en vindt zich niet bewogen. Zijn zaken die gaan vast: de naald op het kompas Wijst hem het noord’; ’t getij dat gist hij bij het glas. Let hij op deze twee, zo wordt hij niet bedrogen. Zo gaat het ook met mij.…

Windstil linnen, elk geluid gestold, geen streek zelfs geen veeg te zien, het wit en zwart voorbij, het niets in de wereld weg gekeken, glad getrokken tot aan de polen geschikt voor weinig de aarde in meerwaarde in te verruilen in ruis, verf ademt de hang naar het diepste evenwicht, in de sluimerende maat van alle dingen.…

Roerloos drapeert de mist zijn vitrage over de velden ganzen strekken de poten in de vloeibare lucht, witte gedachten blijven achter in veren als ze zijn vertrokken in een houten lijst gevat , gelijst in een kwatrijn, de gekromde tijd verschuift, de wereld wankelt op z’n poten tot een zonnestraal hem vindt, een streepje licht…

En uit het niets kwam haar koele hand die zacht streek over mijn koortsig gezicht. Ze sprak onze taal als een oriëntaal variant, zo deed ze al jaren haar nachtelijke plicht. Haar handelen was vaardig maar zacht, draaide glazen kraantjes open of dicht.…

Het melkwegstelsel streek jij aan tot een flonkerend wiel van licht: om elke ster, uit gas en stof verdicht, schiep jij groene werelden vol hunkerend, denkend leven.…

nietsvermoedende stilte in gang zwengelen imponeert de natuur met een strengbedirigeerde triomfmars Snaren klapperen van de smeltende kou door een fletse of te gespannen nevel wrijft hen de slaap uit de haren piano’s likken hun gekuifde veren in een goudgeelslaapdronken bui weer tot toonbeeld van slepende elegantie Klarinetten ontkrullen zich strekken…

Ik strek mijn handen naar je uit en hoop dat je ze te pakken krijgt, anders val je in een diepte onderuit waar de duisternis voor altijd zwijgt.…

Niemand weet Dat ik het lang gezochte geluk bij jou vond En dacht dat je een engel was, die God me zond Niemand weet Hoe jij me met je groene ogen aankeek En dat je liefdevol langs mijn wang streek Niemand weet Dat jij me heel voorzichtig zoende En dat ik me dan als een hulpeloos kindje voelde Niemand weet Van de pijn die ik nu voel…

Bemoeilijkt het lopen De clown roept hulp want zit in nood komt kruipend aangekropen Na een lang gevecht,staat hij weer recht Maakt een leuke vreugdesprong Struikelt weer, komt op de grond terecht Bijt per ongeluk op zijn tong Traantjes rollen, groot verdriet Over clowntjes wangen Verlegenheid verdwijnt wanneer hij ziet hoe zijn streken…

Wij zaten neer in 't heidekruid; daar vloog Een wolk voor 't zonlicht en een zwarte stip Streek langs het bos, als waar 't een floers van krip,* De schaduw van een ziel, die henentoog;* Verschrikt schoot ginds een vogel wild omhoog Van uit de lage kant, een schuwe snip, Terwijl de donkre schim, als met een tip Het heiveld scherend, snel zich…

Op vleugels van wind streek je zachtjes op mij neer zachtjes wiekend zonder geluid, zonlicht spelend op de fluwelen huid Ik stak mijn hand uit naar jou maar jij vloog weer de ruimte in, zonder doel zonder zin. Fladderend voor een dag strijk je overal neer, een illusie, en ik weet; jij komt nooit weer.…

mijn hersenen zijn weggevreten door het jarenlang gekweel van de voltallige vogels staren zich blind op de foto’s van vroeger zien het kind en verzinken in wroeging schrompelen tot mos de fakkel is doorgegeven aan ongeboren leven te oud om nog als leerling door het leven te gaan een vos die nieuwe streken leert de medemens verschalkt…

Toen roodde de zon even door sneeuwen voorhangen, Gespannen windezeil streek langs ons wangen, Een jong gerucht stond naast ons, zei een woord Zacht in ons oren en ging toen voort. --------------------------------------- uit: Gegeven Keur (1924)…

Gij streek voorbij als een schone schijn - Vanwaar? Waarheen? Wat kan ik zonder u beter zijn Dan alleen, alleen?…

, 'k vloog over alle bomen refrein: 'k wou omhoog naar de zon 'k wou hoger dan ik kon nee, zeiden de bomen daar kun je toch nooit komen vlieg wat hoger, zei de zon zij leek net een luchtballon 'k danste vrolijk met de wind 'k was een heel blij vogelkind maar toen plots'ling kwam de maan daarom ben ik t'rug gegaan op de aarde streek…