Alle inzendingen over struiken spring

Het zijn de struiken die niet gesnoeid willen oei, dat is nou gemeen! Het moet mooi en synchroon lopen dat doet 't nou natuurlijk niet vandaar dat fluisterzachte wenen dat groene immense verdriet! Hard lawaai, verstomt het wenen, Ik kijk en luister nu maar niet kan er namelijk heel slecht tegen tegen dat struiken-ween verdriet!…

Lente "Springmadam" botjes in het struikgewas kriebelige buiken…

de lente scherpt haar profiel steeds dieper behaaglijke schoonheid in kwetsbaar zoet waterhoentjes zoekend hun heil in groen en riet meeuwen die daken bedekken met stront vlinders die hiphoppen van struik naar struik net als vroeger zoals de lente kleurt mijn geheugen zigzag fladderende bijen door bloemengeuren gelokt een dijk…

wel dagen kan ik zingen de Vlinderstruik staat op springen, het bloemstuk van mijn dromen staat bijna uit te komen voortdurend kan ik juichen met vreugde mijn lof betuigen, mijn zoete tranen stromen het is niet te ontkomen hij is aan het ontluiken de fleurigste aller struiken, ik ben niet in te tomen straks laat hij vlinders…

ben ik niet méér dan de waarheid van heden de herhaling met zicht op hielen de nacht rechtop om nabij te brengen tot zover het oog maar ziet morgen een dag vol walmende wind vol blaren op voeten en vegen ben ik niet meer dan de leugen van tijd van de toekomst reeds gekend…

Een gewoon mens zou springen van plezier, dat doe ik allang niet meer, maar wat ik wel doe: waar ik me op betrap, ik spring letterlijk van de hak- op de tak. Eenmaal aanbeland op die bewuste tak, brak dat kreng zodat ik met een misselijkmakende smak, beneden kwam.…

50 werd ze, 50 jaren jong, kreeg als cadeau een echte parachutesprong, zoonlief mocht mee, de lucht in, had het totaal niet naar zijn zin. Eenmaal veilig op de grond, komt het joch op ma afgestormd en zegt: leuk mam, maar nooit meer doen, ze duwen je zo het vliegtuig uit en ik denk : boem! Daar gaat mijn moeder, voor de laatste…

Met de wind in de haren vliegen zonder vleugels dat wilde ik al jaren Met een elastisch touw om allebei de benen sprong ik trots als een pauw als een jojo op en neer zo misselijk als een hond was dit ook de laatste keer laat het maar aan mij voorbijgaan ik zet voortaan Discovery wel aan…

in m'n tuin nestelt ....een meesje Geel-zwart zijn verenkleed,blauwe kop valt in het voorjaar niet echt op Het is een-spring-in-de-struik -wat je ook noemt-: 'een vroege vogel' Bij glorende morgen -wat heet- zingt ie vanaf schutting of tak Aan langslapers lak in mijn tuin plukt ie de dag Van mij mag ie hij houdt…

als een roos verborgen in het kruis als de lente spreekt in ruis de zomer komt o heilig geheim draagt liefde en pijn draagt duister en licht alleen feller dan dit hier nu en altijd paarden rijden alvast vooruit natuurlijk ben ik bang aan het het eind van de gang maar laat het maar komen poorten zagen wij opengaan nooit zijn wij overwonnen…

De kikkers springen verder dan het mooie licht voorbij de sterren…

Laat je vallen in de diepte en kijk niet meer om...…

Ik vind het spannend er staat veel op het spel deze sprong in het diepe durf ik dat wel? In een wirwar van emoties neem ik een spontaan besluit wie doet me wat bij falen dit is een kans: punt uit. Dromen zijn er altijd levenslessen in overvloed alleen dat gevoel diep van binnen dat is wat er toe doet.…

De onderste tree van de trap een spatiebalk, spring erop en de hall verzuimt zichzelf tot open vlak, dimensieloos wordt glimlach spiertrekking van leegte.…

En buiten zag ik het eerste wonder vlak voor mij in de wei springen in de morgenzon.…

Of ze durft te springen, durft ze hem te vragen. Haar ogen op een kloof gericht, haar handen op de rotsen. Ronddraaiend zand dat wind en zon niet lijkt te vrezen. Zo leest de schepper tekens in het zand. Met ingehouden adem wacht de koning op haar springen. Als zij aan hem vraagt, Of ze durft te springen.…

spring maar op mijn wagen we slaan de handen samen alle zorgen langs de kant bestemming niemandsland een rit van vele jaren ver weg van duistere gevaren een tripje naar het licht weg met het weerbericht laat het gras maar groeien hoor de bijen zoemen snuif alle liefde op sta eens op je kop met retro muziek in oren rijden…

Lieve lente, daal toch neder. Lieve lente kom toch gauw Breng ons loof en lied’ren weder, en de bloemen geel en blauw Sneeuwklokjes die smelten Kanariegele Paaslelies luiden Blauwe Lagunastranden de waterblauwe hemel inluiden Vogels die fluiten diertjes die ontwaken planten die groeien -de hemel aanraken…

ik zie mijn verloren verte in schemer gehuld en droom van gazellen, rank en gracieus, door lichte nevel omhuld zij springen tussen struiken van liefde luisterend naar een vlijende tederheid die hen als vanzelf kwetsbaar voorwaarts begeleidt ik wil hun dorst laven met zachte zuchten; kom maar, lijk ik te zeggen jullie zijn mij…

in het diepe rood van ondergaande zon buitelen kleine gnomen met veel plezier in de toppen van de bomen kobolden springen op de grond waar het eerste licht van de nieuwe maan traag tevoorschijn komt op de open plek van het donkere bos dansen elven en feeën op het zachte mos hun openingsrituelen oplichtend tussen vage lage struiken…

heb lang gezocht naar een stuk land waarop ik wilde leven bomen geplant voor schaduw en zekerheid bonte struiken in het half licht een heg gaf warmte en overzicht in beschermend omheinen pas later kwamen de bollen en bloemen voor wisselende seizoenen verhoogde borders en bakken om van dichtbij de bloei te ervaren heb mij…

In de voortuintjes van de straat groeien vreemde struiken Ze hebben rubber banden en spugen rook als vuur Waar mensen mee rijden, dat zijn zo de gebruiken Dat kost weer een paar levens, verwoest ook de natuur De rook is niet heilzaam, want het veroorzaakt kanker Dat wordt dan weer opgelost met een collectebus Want lopen voor geld, dat…

Er zweven onverzadigbare engelen door het park, ze dragen vleugels van angst en een kroon die pijn doet Hun hart is gewond, eenzaam Het weet niet meer in wie het woont De bomen kunnen hen niet helpen Zakkenrollers loeren in de struiken van de verborgen liefde De wethouder stuurt politie met boeien de nacht in De mensen sluiten hun huizen…

De struik die buigt. De stille struik die het prille nest beschermt en beschut.…

Voor even was ik vrij, En was het alsof ik vloog, Er kwam echt iets los in mij, Ik hield het maar net droog. Voor even kon ik vliegen, Mijn armen wijd gespreid, kon ik op de wind meewiegen, ik zou het willen voor altijd. Voor even telde ik mee, ik kreeg nooit de kans nu, onder me de zee, was ik compleet in trance. Ik wilde zingen,…

in spin, de bocht gaat in en spring draai het touw stevig rond dubbele zwiep voeten veren licht als veders van de grond uit spuit, de bocht gaat uit rennen, draaien, keren dubbele zwiep en luchtig passeren touw als arcadeboog in voorjaarsvlucht gezien met mijn eksteroog…

het gevaar loert de stap is dichterbij je springt al schreeuwend naar beneden je valt en staat op komt er nog een grotere afstand tussen waar je staat en de oppervlakte je twijfelt en weet niet of je springen wilt in het diepe die je alweer ziet toch maar doen of veilig stilstaan en genieten van het moment Angst.....…

tussen Wernicke en Broca ligt de wankele brug de haperende verbinding tussen het horen- en pratenland de stem roept: spring! spring nu van de brug de handen vergeefs tegen de oren gedrukt de stem beveelt: je moet springen nu! het verscheurde hoofd schudt verbijsterd nee spring! spring! spring!…

De wind begeerde de aarde en al haar nattige voorjaarsvreugdes met grote heftigheid, vooral het oranje hart dat de vorm heeft van een trompet van de narcis beloftevol geurend en lokkend op graslandjes onder struiken en bosschages.…

hier besta ik alleen tussen verre groene einders geplant in felpaarse golven van de geurige heidevlakte niets dan zoemende bijen roepen van hoge leeuweriken fluisteren van de wind in dorre ritselende struiken onder mijn wijde hemel duizend eeuwen geleden speelden stormen en zand een spel met de vormen van dit weidse landschap in de…