Alle inzendingen over stukgeslagen

Deze handen, gebald, de liefde stukgeslagen, de woede, in enkele seconden. Jouw eens zo liefdevolle ogen, verlangend gericht op zijn hele wezen. Nu diezelfde ogen, dik, van pijn en verdriet, starend naar wat is en was. Stukgeslagen liefde, als uit het niets verrezen.…

neem van mij wat je nodig hebt maar neem mij heel en in het geheel niet stukgeslagen maar aaneen geheeld tot wij. © Ina Sousa, 2003…

kapotte dromen gerafeld stukgeslagen  in het diepste kermen schrijnende klanken van onverteerbaar verdriet  ondoordringbaar  verward in kluwens draden van uitzichtloosheid scherven verspreid in diepe duisternis  verloren in verlatenheid verbinding verbroken …

Met nietsontziende spot en lompigheden wordt ieder heilig huisje stukgeslagen. De aard der dingen kan zich openbaren als wij onze projecties laten varen.…

bezocht de krochten van mijn geest had iemand die me leidde samen zagen we de beelden langzaam in verglijden hoopten dat het was geweest maar haakte aan bestaande scherpe kanten ze verwondden me in flanken dacht de spiegel stukgeslagen maar steeds zie ik mijn beeld opdagen die eigenwijze kop alleen met jou voelt leven niet meer…

Het einde van het leven De strijd zowaar verloren De lijdensweg geboren Voor zij die achterbleven Voorbij die mooie tijd De stukgeslagen dromen Wat had nog moeten komen Het meest dierbare kwijt Maar weggaan zal de pijn De herinnering doch nooit En vergeet niet, ooit Zal men weer samenzijn Dit zijnde in gedachten Is dit nog geen afscheid…

Stukgeslagen paden in haar leven sloegen kraters diep van binnen buiten was verleden tijd, beven meer en meer een innerlijke strijd Zo volkomen de wereld kwijt kon ze alleen nog maar zweven zweven zonder identiteit zomaar alles opgegeven Toch luisterde ze heel even toen iemand haar ontrukte uit vergetelheid door haar zijn eigen hart te…

Nog geen dag Nog geen dag hield hij stand mijn toren met vreugdesklok en daar bovenop een wapperende vlag de eerste avond al werd ze stukgeslagen de vlag werdt neergehaald de vreugdesklok verbrijzeld de toren afgebroken als een hoopje ellende lig ik tussen de brokken vandaag geraak ik niet meer rechtop maar morgen verzamel ik alle…

Zijn stukgeslagen hand knijpt de katjes in het donker Toch blijkt hij niet somber onder het toeziend oog Zijn zacht gezalfde wond is als een verre pijn die kronkelt Toch springt de gewonde man bij laag en bij hoog te trotseren waar hij eerst bang voor was “De zonde gaat vooraf aan de wonde!”…

Neem de brokken uit 't verleden, alles wat werd stukgeslagen, voeg daarbij ook al het goede dat je ooit hebt meegedragen. Leg dit alles dan tesamen, en begin met veel vertrouwen aan een nieuwe samenhang, aan een nieuwe brug te bouwen.…

woorden geschreven gewaagd Uitgesteld verlangen Wegen te ver gegaan Zielsgebondenheid Eindeloos verbonden Waar het altijd was Kwam het samen En de reis gaat door gestolen tijd Van beminnen en verlangen Van ontoereikend zijn Van alles tot het niets Het geluk in niet beter Gevoel wat niet past Stroomversnelling Tot het stukgeslagen…

De aarde brak in twee als met de kracht van een vulkaan en lava stroomde in de zee uit zwavelende kragen De vogels vlogen hoger dan zij ooit waren gegaan nog hoger dan de hemel die het steen had stukgeslagen Dat droomde ik vannacht toen ik met ingehouden traan de dagen zag in spiegelbeeld vol wonderlijke vragen Maar toen ik weer naar…

geleidelijk maar plotseling en onverwacht terwijl de koffiepot nog op tafel een beker ernaast in afwachting van een tweede schenking en de kastdeuren open nu hangen vleermuizen aan 't plafond binnengekropen gras groeit langs een tafelpoot omhoog en spinrag als een deken bedekt de vraag naar het waarom gordijnen waaien uit stukgeslagen…

Ze trekt haar lach aan en baant zich een weg langs weggeworpen dromen en stukgeslagen illusies Niemand ziet haar. Verdwaald in het labyrint van doodgehoopte toekomstdromen uit het verleden. Niemand hoort haar. Zelfs zij zelf niet.…

Jij zag de zon Jij zag de maan In je dromen Die niet konden bestaan Het licht in jou Kon niet uitgaan Daar waar je steeds was Omringd door vrienden van de geest Die er in de eeuwenlange kosmos zijn geweest Ontmoetingen in de spiritualiteit Ontmoetingen in de verleden tijd Trillend en bevend Vaak in paniek Het leven stukgeslagen Om de zwaarte…

Nee, ik heb geen dromen meer jij hebt ze stukgeslagen met al die harde woorden en voortdurend klagen De scherven liggen in het rond maar zie je dat dan niet er is geen hoop meer enkel nog verdriet Nee, er blijft niet veel meer over van wat we vroeger deelden er rest ons enkel nog wat teloorgegane beelden Herinneringen die langsom meer…

Ik schrijf weer een dag lang in het vergeetboek vruchteloos valt alweer het doek voor de artiesten die we spelen het publiek versteent in haar applaus handen stukgeslagen verlangen vult hun dagen naar het zinloos van het leven zo vluchtig neergeschreven op maagdelijk wit tusen de lijnen punten komma's accentueren wat liefde…

Ik ga op reis ik ga op reis Ik ga op reis en ik neem mee Een korrel zand voor de woestijn Een druppel water voor de zee Ik ga op reis ik ga op reis Ik ga op reis en ik laat gaan Mijn stukgeslagen wanen Mijn oud kleingeestige bestaan Ik ga op reis ik ga op reis Ik ga op reis en ik neem mee Wat zonlicht van de zomer Die wij leefden met…

mijn zinnen smelten weg en wrijven woorden in mijn handen vol van beelden en bloed vergoten in de strijd de klok verzet de tijd ik denk alleen te dromen maar word geen seconde wijzer eindeloos gevloerd vol van leegte en vluchtend van het stukgeslagen leven ik denk aan scherven herken mezelf niet meer en weet dat straks de…

Daar zoende hij zijn kussen zacht en dronk hij ganzenveren, tot klokslag en lepels krom gebogen op de pannen stukgeslagen. Dit soort regendagen is niet snel tot vergiffenis bereid. Zwetende voeten, dansende druppels van kruis tot appelkruin en kruimels in de schoot verloren.…

Haar kennis was een bak vol scherven, scherven van stukgeslagen wijsheden, onophoudelijk wisselend van orde en schakeringen. Jouw aanblik van deze samenraapsels maakte de ervaring onbegrensd. Ze kwam en ging. Haar huid als perzik verdampt voelde je de zachtheid achter haar gelaat.…

De reden te doden is weg De rede verloren verdronken in bloeddorst Niets telt in de hel van stukgeslagen steden geen vrouw, geen kind is heilig door onschuld, in doeken gehuld schamelt de mens voort, gisteren levend, morgen dood.…

hij door Ik verloor Een waan van plezier Was wat in herinnering overbleef Maar ik vergeef En leef Littekens worden niet dieper Na wat ik al gedragen heb Er is bezonkenheid Over dat wat in mij lijdt het is er al lang Ik geloof In mijn eigen liefdeszang In het ik en het zijn alleen Ik ga overal doorheen Dat wat ik vertrouw wordt vaker stukgeslagen…

ik open het afgesloten luik waarachter mijn verdriet ligt opgeslagen nu ligt hier weerloos voor me al wat ik niet kon verdragen waar het eerst complete chaos was ligt nu - bijna alles - keurig op een rij ruw stukgeslagen dromen kapot geluk van jou en mij ik kijk naar wondermooie scherven van toen wij samen dansten op de maan ik voel me…

Stukgeslagen op de rotsen is zij niet werkelijk verslagen, maar herneemt zich en is daarin poëzie. Elk woord dat wordt geschreven is een aanslag op de ouderdom. Tenslotte wint de dood, jazeker, maar de dood is slechts de stilte in de zaal nadat het laatste woord geklonken heeft.…

Hoe eenvoudig dit beeld op het neerhof, Haar blanke hals, een stukgeslagen bloesem. Zijn zwart ligt uitgeveegd over haar buik, De aarde onder haar zijn land en drek. Hier zal niets meer groeien, Het groene lover platgedrukt is giftig doods, Zijn zaad salpeterzuur. Alleen het onrecht kan hier gedijen en de bitterheid.…