Alle inzendingen over stuwt

en we dromen en praten alsof alles nog zo is zoals het was en het hart stuwt tranen…

Lucht stuwt de buizerd cirkelend omhoog naar god ontkent zwaartekracht…

Van binnen uit stuwt het naar boven dat stille geluid dat ze nog niet wil horen . Niet voelen, niet zien, niet stromen, niet bewegen, niet beleven. Zelfs duizend zuchten gaan geen stem geven. Machteloosheid slaat toe niets houdt de fluistering nog tegen. Ze hoort het geluid in zichzelf breken !…

. *********** té moeilijk meetbaar hartslag van mijn groot geheim voor hem die mij stuwt.…

zijn er dan nog stormen die mij kunnen geselen is er dan nog wind die mij stuwt er zal geen horizon meer zijn om naar uit te zien er zal geen zon meer zijn die mij nog warmte geeft als jij eerder gaat dan ik is het nog maar de vraag wie het langste leeft…

adrenaline stuwt mij op, ik ben de vaart der volkeren aderen kloppen mij de keel, waardering en leescijfers zijn mijn deel en dat wil ik dus godverdomme niet (sorry Trijn) ik wilde alleen maar dat u mij mijn waarde liet…

Vlug, klein, steeds in beweging, rusteloos en toch gestuurd een oerkracht stuwt hen voort. Overleving en saamhorigheid, met zo velen één groot lichaam tot het ongekende in staat.…

Een raket schiet door het landschap trotse kracht van een winnaar ongebroken stuwt wilskracht malende tandwielen vooruit zeilend op de wind in kadans stijg je boven jezelf uit…

warrig hoofd ziet even alle hoeken van de kamer loopt om, tegen de wijzers van de klok gespannen veer rusteloos hart stuwt binnenuit het kruiend ijs dat geen gelijke tred houdt met de dooi verdraaid bloeddruk gestegen…

Wie wast zijn handen schoon in schone schijn en stuwt de maxima in Quote 500 tot hoogte die ons kwaad maakt en verwondert? 't Zijn niet de minima, die lijden pijn Er gloren bovenwerelds witte boorden die tot voor kort tot d' onderwereld hoorden…

Gesterkt door de kracht van jouw hand ontvang ik onbewogen jouw bekwaamheid de straling die gericht stuwt door mijn poriën. Dromerig bij elke verbinding van jouw contact zie ik mijn aura per seconde kleurrijker worden met geuren van ontspannende verzachte oliën.…

de vuurtoren seiner van stavast stuurt in nachtelijke uren haar lichtende codetaal over ondoorgrondelijk water dat golven als rollende stenen naar de voet van de duinen stuwt in dit zeelandschap waar lichttoren en duinenrij van geen wijken weten stroomt ondergronds een ongekend verlangen…

Zweef, mijn kind, op de adem van de wind zij stuwt je hoog en naar beneden weer Gelijk een bries, aangenaam verkoelend, en de storm in wording die het zachte hart verjaagt Overstijg, mijn kind, de kleuren van seizoenen nimmer zullen zij raken aan wie jij eeuwig bent…

Onbedwingbaar klimt het groen tot de toppen van de takken, overal stuwt het nu voort en geen mens kan dit hanteren... Groen en groen en nog eens groen, waarom rijmt dit toch op zoen? Is er liefde achter alles, is er leven overal? O, ik weet geen antwoord te verzinnen, poog alleen maar te beminnen...…

Föhn Stuwt een laaiend vuur Mistral Doet de hartstocht versnellen Sirocco En beheerst een man elk uur Zeewind Het zilte zout is al wat beklijft Windstilte En de herinnering de smaak doet vergezellen.…

het is zwaarte die bootjes over zeeën stuwt een voetstap die een onbetreden landschap zoekt het is duisternis die de waarheid naar het licht zingt een luikje dat opengaat naar een verdrukt verleden het is de bitterheid die de omgekeerde weg aflegt jouw gezicht dat zich wendt naar de zon het is de schaduw die dan…

Als geslagen hond blijf je liggen opgekruld in de hoek waardoor het beeld vertekent jouw rekbaarheid beproefd stuwt tijd je gestaag voort ook al dunkt het vergeefs lonkt het dageraad tot op 'n kier zodat de zon naar binnen kriebelt en een heel ander licht over de zaak drapeert…

Vraag me niet waarom de regen valt ik kan geen antwoord geven hoelang de zon de aarde warmen zal en alles laat herleven maar als de wind het koren streelt of water stuwt over de dijken zal ik met een oogopslag de diepte van je ziel bekijken en vind ik daar een wederwoord dat terugblikt op het mijne stel dan nooit geen vragen meer maar…

Haar waaiend lied stuwt echos voort, die mijn binnenste doen splijten.…

na wang op wang komt lip op lip een ander intens bezig zijn neuzen zitten in de weg bloed stuwt vol venijn een spel van golven op kusten gespeeld waar mensen rivieren zijn en passie wordt gedeeld zacht vermengen zielen in een dansend aureool één speelt de eerste, de ander tweede viool…

Ik geloof niet dat ik mij te goed voel om te toeven tussen oorzaak en gevolg, maar ik kan slecht zonder wonderen van gratie, zon die meer mag maken dan van beton na marmer goud, onverdiende glans in den blinde, overvloed die de adem neemt en over de eeuwen stuwt.…

zij vertelt mij alle dagen in jubelen en klagen haar wederwaardigheden wij delen het verleden altijd op pad naar iedere uithoek of hooggelegen oord overal wordt zij gehoord stuwt met vaste hand haar bagage vliegensvlug over zee en land barrières kent zij niet geniet soms even in de luwte van mijn tuin dwarrelt wat met bladeren ritselt…

Hij stuwt; hij spreidt, streek voor streek en ongekend: Deventer, het hart een abstract schilderij. --------------------------- uit: 'De tweede Ronde'.…

Wat mij ten diepste stuwt en voedt wil ik delen met jou en met velen; wil ik zaaien en begieten, vruchtbaar laten worden en stralen, zoals licht dat niet verborgen kan blijven onder een bank of in een hoek van de kamer, maar trilt en uitdijt tot vreugde en verkwikking van de ziel.…

Een roos ontluikend en een druif die berst, In zwellende aar de volle korrels gerst, Van sparren ’t hars, die traan uit overdaad, Een vogelgorgel waar het lied in slaat, Dit dringen voelt de dichter zich verwant, Daar ’t wordend wonder, dat hém stuwt en spant, Ook tuinen bloemen zijn en glanzend fruit, Blank brood en wierook en een blij…

-ode aan een viooltje- niet te geloven hoe jij in die smalle ruimte tussen twee plavuizen jezelf naar boven stuwt een schamele plek in het zonlicht bevecht waar jij zo fragiel als je bent de kunst van overleven verstaat waarom je hier elk jaar weet te ontluiken, zo trouw je stekje vindt zolang de zomer duurt zo sierlijk…

in het uitzicht wenkt de verte om te gaan weg van het orkest uit de symfonie mee op ijle tonen naar waar de paden raken in symmetrie van het bestaan nog neem je schaduw mee uit lengte van de dagen stuwt zee haar golven zonder vragen ga in het reiken naar de einder ook jezelf voorbij pas in afscheid nemen en ontmoeten…

Wind stuwt me voort met een enorme kracht. Ik duikel weer naar beneden met een toenemende snelheid. De zee vangt me op en ik drijf verder op de deinende golven steeds verder terug naar jou. ----------------------------------------------------- Uit de bundel : 'Een Adagio' Uitgeverij Zuid en Noord…

draaiend aan een stalen rek verwaait het kind gedachten aan huiselijke narigheid en lange luisternachten zodra ze vaart heeft opgebouwd opent zij haar handen alleen de holten van haar knieën wrijvend om de gladde stang stuwt zij zich verder in het rond verzamelt dan haar meisjeskracht voor een gewaagde sprong en losgekomen zweeft ze…

Luister eens naar het kloppen van je hart, Voel maar: de donkere golf van je bloed Stuwt je voort, steeds verder weg uit de kust. Je denkt dat je nieuwe dingen ontmoet En dat een happy end op waarheid berust, Maar alles blijft bij het oude, meisje.…