Alle inzendingen over stuwt

maalstroom van Valentijn de waakvlam van affectie die gloed heeft flair op het levenspad van waarde doordringt alles het blozen verbergt zich op het bladerdeeg van windstromen omdat er (vrij)wel altijd wind is heeft gevarieerd een eigen taal ook als je het niet ziet wonderlijk dat lucht op op geduldig papier Valentijn weet er alles van stuwt…

populieren ratelen al, hun muziek stuwt vogels voort tot hogere bestemmingen in de grijsgeslagen regen wacht nog een moment van rust, de zuiverheid voelt puur als alles samenvalt nu nog een enkele bloem, de blaadjes in voorzichtig rood geopend later, in de tweespalt van een fletse dag vind ik plassen die als spiegels blijken te bestaan…

waar hart en oog en streling samenkomen vergrijpen vurige tongen zich aan smeulend vuur de tweekamp tussen hunkering en waan stuwt hartstocht op tot vruchtbaar samenspel, de rede groet de geest kan niet weerstaan het fel begeren, uitzinnig kraait de rode haan in driftig bloed het willig vlees als brandend braambos, wie buigt er voor…

In een onrijpe kleur rust de oceaan uit van eerdere onstuimigheid de spiegel draagt het vlot vol geelgehelmde schipbreukelingen door de draaikolk van emoties zijn ze tegen de wand geplakt ze dagdromen - nachtenlang - van onbereikbare stranden alleen mijn ingehouden adem stuwt ze voort met meeuwen als loodsen naar reddende ogen elke…

vandaag stuwt weer ons bloed in eenrichtingsverkeer. wij huizen met tussenschot en uitlaatklep. moeiteloos liggen wij.…

‘T water uit deze kanalen en rivieren rijst niet het stuwt. Op deze dag hebben hemelse sluizen niet opengestaan de hoge wolken voerden geen hagel mist of regen aan. De druppels van ooit uit welke bron ook ogen gehuwd ‘t water uit deze kanalen en rivieren rijst niet het stuwt.…

zo koudziek waait de westenwind stuwt de luchten vol met water woorden worden mist voor later bij 't verschijnen van dit windekind ooit geboren uit verschroeide zonnestormen gekleed in blader goud-en zijde met donderstem die zelfs het licht bevrijdde de woede kraakt al daar de wormen die kronkelen en vluchten naar het duister…

Het zielt me dat haar geest zo snijdt besmeurt ze het mes met open wond die in kalme uren van eeuwigheid nimmer de kern van daglicht vond alsof ze het zwijgen lijdzaam hoort volgt ze zorgvuldig gekozen wegen innerlijke beproeving stuwt haar voort zelfs blijk van liefde houdt niet tegen blind voor wat haar wezen vreest zoekt ze naar eigen…

met alle pijn in mijn hart laat ik jou met rust maar ik weet dat ook jij gekweld wordt door liefde die wij niet verbinden met alle strijd in mij laat ik jou gaan en ik voel dat je huilt, bezijden je trots, dat wij elkaar niet vinden de wind is verdwaald weet geen richting meer de zon stuwt haar licht vergeefs in donk're tijden de…

vermaak me dan bijt het witte blad hem toe een scheve grijns in de hoek geplooid, de spanning nog ongelooid blijft hij bij zijn leest de altijd trouwe pen leest zijn vlottende gedachten hij stuurt en stuwt zijn onbestemd ideeëngeweld door de inkten tijd van over altijd wereld op zoek zonder ooit te vinden naar wat moet en altijd zal geweten…

Moeizaam klim ik treden hoger lager ligt veel dieper dan verwacht kracht stuwt maar steelt het vloeien van de adem de laatst gezette stap schuurt langs verzonken stenen terwijl ik wankel jaagt de nacht mijn schaduw stil turend door zijn venster voorbij de grauwe velden zie ik papavers deinen langs de zomen van de wind mijn glimlach…

naar de zee rijgt ze de dagen aaneen verliest ze de tijd uit het oog uit haar bewolkte hart verdrijft ze alle wankele waarheden neemt ze de huilende zee in haar armen weeft ze de rafelige randen van vergeten dromen tot een geheel in vergeten dromen dwaalt ze rond de stoffige gaten plamuurt ze dicht als de lucht dichttrekt stuwt…

heb je wortels gezien hoe je struikte tot boom en bloeiend door lentetjes snelde groeide en jaarringen telde nu sta je daar met een vlek op je bast deskundige mensen gaan testen of jou het leven nog past je bolt al tijden het asfalt stuwt zacht de stoep bent een gevaar voor een begaanbaar trottoir snel zul je sterven onder protest…

terwijl de winter koud de temperatuur vriest doorwaait ijzige wind het grijzend haar onstuimig zelfverzekerd stuwt zijn ijzeren wil als in jonger jaren zijn benen in vooruit zijn passen verend vreten het asfalt tegelijk met meters het einder dichterbij met bonkende hartenklop rennen zich zijn spieren langs ruiend het applaus naar…

December stuwt ons winkels in, het infarct van kassa's langs. Muzak spoelt onze oren: liegt dat vrede geboren wordt in overdaad -…

't Is mij niet om het even of mijn Eva Mijn virtuele dichtkunst minnares Niet voor retraite kiest maar als maîtresse Mijn teerbeminde guardian alter eega Zij is mijn eilandnimf en zeemeermin Mijn raad op dichterspad, beschermgodin Betovering berooft mij van mijn zin Een tinteling stuwt mij het zeegat in Mijn stem is dan wel…

werkelijk ben maar verloor tijdens een reis door het leven In beslagen wanden van getemperde krachten kerf ik namen die ik als mijn koestering erken voordat ik van de mijmering wordt verdreven Tastend in de weke delen van duisternis die met vochtige vingers de lucht omsluiten zwoeg ik naar de kern die rust in mijn gewelf Gehavend gevoel stuwt…

Traag en troebel stuwt de Seine nieuwe tijden voort Ook nu spellen dolverliefden verse dromen slaapt een brakke zwerver diep en luid lezen heren nors hun ochtendkrant laten hondjes mantelpakken uit Nu mijn blik opnieuw het water raakt waarin plataanloof diepbruin valt strijkt een hand plots door mijn haren zoekt zoete adem speels mijn hals…

Je bent echt mooi De gratie van je handen stuwt de woorden die roekeloos van je lippen springen de wereld in. Je bent echt mooi Je jongleert met sterren hinkelt over oceanen kust de wolken en danst op het touw van de horizon. Hé Claire Elisabeth! Kanjer! Je houdt mijn hart stevig in de hand. Je bent echt mooi…

stuwt verlangen en drift aan het langste eind te branden beiden wakkeren de hoop aan, echter het water noch het vuur komen tot aan hun droge lippen, schone lucht en een niet verloren wal zorgen voor verademing langs haar boszoom, De Peperbus overziet, is standvastig, blaast niet hoog van de toren, strooit op tijd.. om te weten dat…

Ik rijs vandaag als een boom in het bos, als een vogel die verlost is uit z’n kooi; liefde welt in mij omhoog, levenslust stuwt me reeds voort op het eeuwig wilde spoor. Cernunnos, Ik rijs met U, nu ik steeds Uw lokroep hoor.…

de hemel lijkt vandaag een glazen boog breekbaar als de schelpen op ‘t strand de branding stuwt de golven omhoog daarachter iets dat lijkt op ‘t moederland was het daar dat ik er een droom had?…

uitgesproken als al het andere wordt verzwegen bezitten ze de schijn van gerijpt geluk, of in iets anders wordt beschreven, de hemel is vol Brusselslof van onafgemaakte woorden van letters verzameld uit stof waaruit die zijn gemaakt elke katje aan de tak herbergt een eigen verhaal het klontert aan mijn ziel en aan mijn voeten, en stuwt…

Een warme golf gaat van jouw wezen uit; jouw levenskracht, een kraan die opendraait, een sterke stroom gevoel die stuwt en stuit. Uit elk gebaar waarmee jij liefde zaait volgt nieuwe hoop, ook als een vuur oplaait, ontnemen wil aan wie jij bent gehecht, het eigen kind, bestaan waarvoor jij vecht.…

naar de kick die me bijna verstikt op weg naar de overkant als een koorddanser tussen hemel en aarde die zich opwindt over de hoeveelheid lucht die hem langs alle zijden omringt de proporties van de realiteit verdringt zijn veren met honing ingesmeerd een sprong in het duister waagt is het de draagkracht van een droom die me verder stuwt…

terwijl gemene speldenprikken gevoelloos in huidige navelstaarders blijven steken bijten zure explosies genadeloos mijn borst leeg een diepgaand leven later stuwt triomfkoorts hoge zeeën op een enkeling wijkt verwonderd terwijl een sinus de bocht uit gilt nagelresten blijven in bloedige vegen op de onbegrepen muren ik dans energiek maar…

Gelaten in het wachten, van wie het grijze stof wordt verstrooid, waarmee de aarde is vernist, in een met druppels getooide mist, worden beelden opgefrist, winden verscheuren, de in zout vervilte zee verbleken of kleuren zon en maan naar gelang ze ver of dichter bij ons staan, belichaming van troost, stuwt levensap van wortels naar…

Het is niet alleen de dood die me najaagt waarmee ik strijd, die ik aanklaag en zal verliezen, me in de nek ademt, oceanen stuwt en albatrossen draagt, houdt z’n geheim verborgen, verbond met wind en water wordt betaald als hij op de aarde beukt, breekt alleen in branding op rafelig land wijkt terug met schuim op kaken, berusting in…

Het bloed stuwt de zon wind verstuift de ballon van glorie baart vruchten in victorie. De dromenklok waagt zich in de vaandels van de heroïek de waarheid voort te planten. Langs een wijnstok vertakt het scherpzinnig leven daadkracht stuk voor stuk. Graffiti etst de regenboog in een mondiale kleur, schoonheid blijft bestaan.…

Als verkeerslichten laat het herfstloof mijn gedachtenloopjes halt houden of stuwt het mij in een niet nadere richting, alle kanten op … Zwevende bladeren en woorden, oog in oog in de loop van de herfst, slaan op de vlucht. De bonte gelederen van de hovaardige zomer, gedecimeerd, storten met bosjes neer in bedrekte loopgraven.…