Alle inzendingen over symbiose

* Voor Thomas * Elke druppel draagt zijn glinstering als een vloeibaar kleed der naaktheid De kille winterzon glijdt als een oogopslag over een koortsige Aarde die eens het droesem dronk uit de diepzee van haar verleden Haar huid ligt gevroren, bedekt onder een zware adem van ijs Ze slaapt haar roes uit in een bed van kristallen…

Vanmorgen stond ik op met jou. En dat kan niet omdat je er niet bent. Maar waar is het wel. Ik raak eraan gewend met jou te leven. ------------------------------------ Uit: 'Lichtzang' 2001.…

Jij ziet de haven Water door spanen verplaatst Roeiboten roesten soms Afgebladderde verf Misplaatste symbiose Jij loopt op water Hoog tempo. Jezus voorbij Knobbelzwanen. Roerdomp Vleugels klapwieken. Lucht Onzichtbaar.…

Wij leven in symbiose onze ogen op elkaar gericht onze handen op elkaars gezicht buiten trekt de natuur zich terug voor de komende winteruren maar ons leven samen zal ongestoord een eeuwigheid duren.…

Een verweesde symbiose solitaire stammenwand arboraire samenleving waar wij wandelaars verpozen nochtans zijgt het hemelwater zijdemat en transparant…

Als je eigenheid me verrast (en ik me plots verlaten voel) Hou je dan even vast en (na een schil oude pijn) Laat jou weer gaan (groei in all-een-zijn) Want de grens tussen jou en mij is soms schrijnend lastig Liefde zonder grenzen: mijn bodemloze, kinderlijke wensput Laat ons zichtbaar zijn voor elkaar! Laat onze verschillen zijn…

ze straalde als de zon toen ik haar voor het eerst ontmoette en in haar omhelzing smolt ik als een sneeuwpop wellicht een tikkeltje jaloers wat al te bang dat zij mij zou bedriegen - maar ik wil haar echt met niemand delen - heb ik haar in de kelder opgesloten daar werd ze bleek en trillerig van en later zwart en zo onsamenhangend nu weigert…

voortsluipend fantoom onzichtbaar, geheimzinnig aanwezig zonder present te zijn in symbiose met de mens de oneindige zee van tijd beperkt door ons zijn onuitputtelijk in beweging deint mee op de eeuwigheid het is tijd…

In symbiose leven zij zichtbaar ongelijksoortig in aanklevingskracht die de stilte laat bewegen Waar krachtdadige liefde liefdevolle kracht raakt plakken twee componenten tegenstellingen aan elkaar…

Geen pijn te voelen door die symbiose van die zelfgekozen rustplaats die mijn wangen doet blozen; van een groot geluk tussen die kleurenwonderen zo klein.…

zie de kleuren kolken tot wolken lilalicht venijn paars en geel verlengen pijn in zwart van onderdanig zijn toch is er symbiose met de ronde vormen die jij hebt gekozen in warm rood pulseert jouw bloed het leven wij hebben elkaar alles nog te geven…

de bedrieglijke eenvoud van kabbelende woorden korte kale zinnen en gaten in spaarzame verhalen zetten onze verbeelding dik in de verf de dagen van melk en honing bijten zich vast in een zwijgende symbiose verkruimeld bungelen we onder aan de tijdsboog tot het hemelwater ons verlost…

nog voordat grieven zich manifesteren in de uitleg van het gebeuren wil ik niet gaan treuren maar mijn verlies nemen als man met begrip ook hoe het in jouw mening anders kan heb mijn spiegelbeeld bekeken in komende jaren en zag mezelf steeds meer verbleken heb jou zien bloeien wil zelf ook verder groeien zonder de parasitaire symbiose…

was eetbaar en vochtig met een schimmelkleur in de rood met witte stippengeur van uiterst gevaarlijk toch leefde ik nog samen met bacteriën die met het bleke wit als schutkleur hun bestaan vonden in een licht loos milieu waar mijn streepjes licht de portalen aangaven waar dood en verderf energie produceerden uit lichtgevende symbiose…

Een beeld dwaalt met een woord Over papier op tafel Wat was het eerst denkt zij Beeld of woord Zij denkt wat als er geen eerste is Dat ze simultaan zien en klinken Een eeneiige tweeling Uitgegroeid tot twee embryo's Woord en beeld vallen samen een symbiose Als het woord aarzelt denkt zij Dat het beeld bloemrijk is…

creëren we osmose in een prisma van mogelijkheden Als een levend palet bewegen wij ons voort naar verder gelegen leven Van uit de Ziel der dingen ademen we kosmische symbiose…

De volkomen symbiose is de eeuwigheidsprognose die wij delen dag na nacht – onverwachtbaar, onbedacht.…

Als de basis voor een symbiose ook het sluitstuk kan zijn van de negatieve neurose. Dat gebroken niet langer in eerlijkheid gelooft, maar zich voortaan de leugen om bestwil veroorlooft.…

in dwingende voortduring zoek ik mijn verleden symbiose vlucht voor wezenlijke eenzaamheid ik ben geworpen, heb niet gekozen mijn gang is vol van schemerige tragiek val telkens in de smalle fuik van de alomvattende mistige liefde waarin ik even aan die veiligheid ruik al hoop ik op eeuwige zaligheid is plots weer het stof dat…

Het huis een symbiose van de zielen; Geesten verbonden in een lichamelijke Echt; kent de vruchten van verdriet en Feesten die niet altijd geschapen zijn Voor gefundeerd recht.…

ik heb me vergist in het wad zijn zuigende modder in een te grote stap laag hangende koude mist dat het zonlicht voor even vergat wij spraken onze glinsterende woorden met het vloeibare van water een sprankelende ijlte die brak net als het water was in twee componenten momenten in leven en dood een symbiose die zij zelf…

Achter het zijn van hoogmoed en wijn verscheen ze in mijn leven Annabel Ik zag haar wel en zij zag mij We zagen elkaar in leed en lief Symbiose van het hart Het eerste barstje viel nog mee Het tweede deed al pijn Het is niet bij een barst gebleven Ze kon het niet, ze kon het niet Ze kon me niet nemen voor wie ik was Verloren…

De aarde draait zich soezend op de warme schoot van de zon loeiende wellust breekt aan met het gloren de gloeiende trilling schuift de horizon open ontsluimerende vingers ochtendlicht haken de voile van de bloembedden los een lelie pronkt met haar ontluikende decolleté loom en gedwee slaat zij haar jurkje open op haar volle rode…

zomaar één er hangt een bordje aan: Bus niets laat vermoeden welk drama er in dit tafereel besloten ligt maar als ik zeg dat de afstand tussen halte en huis een lichtjaar bedraagt een fractie van de eeuwigheid die haar van mij zal scheiden en dat besef (laureaat wedstrijd n.a.v. gedichtendag 2008, georganiseerd door kunstvereniging Symbiose…

genen geschreven Voelen en denken is één bij onze verre voorouders en instinkt genoemd als denken en taal losgemaakt van ‘t dierlijk instinkt en de leugen is uitgevonden zijn we mens Gevoelens leiden en gedachten volgen in de oerdans in de beschaving leidt denken en gevoelens volgen die zieledans, die zijn we zelf Door symbiose…

in donkerrood warmde zich de eeuwenoude stenen muur met het vuur van de zon met kruimels cement had zich het minuscule leven al jaren verwend in krenterige symbiose zij kende de kleur van seizoenen wist dat wind met stormachtige vlagen haar bloempjes tot toekomst zouden maken jij hebt met de wallen gesproken en stukjes geschiedenis…

vergankelijkheid het is een fluisteren op de lijn waar een mens niet gaan kan 't is als het blootvoets breken van het barre metaal daar ginds, houdt iets de adem in in die verre woestijn het stof kleed er zich op met een wind van uitgevlakte stemmen *** Genomineerd in de stad Dendermonde n.a.v. gedichtendag georganiseerd door vzw Symbiose…

Zoals u leeft, een symbiose heeft, Met uw angsten, heb ik die ook Ik droom vaak dezelfde droom; Terwijl ik aan het oogsten ben Zwelt er een watervloed aan Sleurt mij mee naar de einder En doet mij ondergaan tot boven mijn kruin… Ik kan geen ademhalen!…

het is weer feest op het rif ze doen het zonder vozen de poliepen zijn weer grif ei en zaad aan het lozen ter uitzaai van het koraal al spreekt men internationaal van uniek tropisch regenwoud in water koud of warm maar zout wij zien bewegende skeletten gedragen door eeuwige wetten poliepjes met algen in symbiose maken er kalk voor de krijtpose…

geste genade schenkend met verleidelijke ogen die mij onderwijl bedwelmende bloemengeuren toe zuchten waarop geen enkel aards genot kan bogen uit hun frêle goddelijke flanken klinkt een kwetsbare Mahler symfonie mij zuigend naar opperste verukking, het hart doorzeeft met bevrijdende klanken in dit verblijf van eeuwige symbiose…