Alle inzendingen over tarten

mijn rafelig hart dat nauwelijks kloppend slechts af en toe schoppend mijn uithoudingsvermogen tart en ik die als een wakkere heilsoldaat gebogen over een dodelijk ziek wezen onmachtig de gebroken ogen te lezen wacht, opdat het mij eindelijk verlaat.…

Vrijdag de dertiende, ik schrik me rot Op deze dag plaats ik geen snelsonnet Ik blijf het liefst de hele dag in bed Onnodig tart ik liever niet het lot Maar voor mijn lieve nicht –’t is zaterdag – Maak ik nu speciaal een inhaalslag…

Het is een kans van één op de miljard Als je gezellig rauwe oesters eet Doch ongemerkt heb je een virus beet Waarmee je per abuis het noodlot tart Maar voor hetzelfde geld heb je geluk En gaat je kroon slechts door een parel stuk…

Getergd dwaal ik in de straten mijn ziel verloren in het onbekende het geruis dat mijn oren tart is niet eens vervelend te noemen. Waar zonlicht langs de toren schijnt en mijn wangen zacht verwarmt brengt een glimlach mij terug in de wereld die ik nog niet ken.…

in volle zee tegen de stroom in meet je kracht met het naakte lijf dat elementen tart een ogenblik van extase een illusie van macht tot met een zucht van minachting een golf je uitrochelt zich honend terugtrekt en dan je beursblauwe tenen speels met zout zand toedekt…

Wanneer mijn beminde haar bij mij laat vinden, Dan kunt gij, dan kunt gij verslinden, O gure, zo dure, vergulde schone uren, Dan tart gij, dan tart gij de winden! Dan tart gij de stromen, die langs hare zomen Als pijlen, als pijlen afkomen. De kusjes, de lusjes, van heden, van flusjes Die maakt gij, die maakt gij tot dromen.…

hoe ver kan water gaan welke oever kent zijn grenzen wat komt bovendrijven om soortelijk gewicht te tarten stromen hersenen nog vol bij het zien van een geliefde die geen broccoli lust het antwoord schuldig blijft op terechte vragen in het licht van vloeibaar…

Een onbewogen stuiptrekking tart het laatste beter weten. Een gelaten vertwijfeling ten hemel gericht. De handen ineengevouwen tot een onafwendbaar lot.…

Ik divergeer mij, ontregel mij, betreed buiten oevers, spoel tranen boven zoet water, tart de buiging van de einder, ga in afneembare voetstappen, ontdoe mij van afgebakende dromen, verdamp in onbedijkte uiterwaarden. Ik ontkramp, onthecht, spreid. Ver en wijd.…

ik breek los alle gevoelens komen boven realistisch en keihard maakt me verward word door elkaar geslingerd mijn geschiedenis tart mijn zijn word verscheurd door het verleden kan het niet plaatsen in mijn heden maar ik vind mijn weg en kom er wel zal zo moeten zijn Geluk komt na de pijn!…

De nacht ontkleedt mij in een stille wake tot diep in de broosheid van mijn poriën die eens werden gevoed door het naakte pantheïsme die de vleugel was die mij droeg doch de gesel die mij tartte zag ik niet als de gesp die mij verbond met het verlangen om eeuwig trouw te zijn aan die vagebond die mij verried en de deuren wou forceren…

met kabels als vleugels tart je de zwaartekracht vallen is vliegen als je geboren bent om te vliegen wandel in de lucht loop over glas van de hemel naar de aarde spring van de brug zweef en beweeg in ruimte en tijd go to the edge and peer over it wie ben je?…

Gebroken lig je daar, na 't zwart van die nacht die ons nu allemaal tart. Na jouw ongeluk je lichaam stuk, en daarmee ook een Moederhart!…

Gebroken lig je daar, na 't zwart van die nacht die ons nu allemaal tart. Na jouw ongeluk je lichaam stuk, en daarmee ook een Moederhart!…

een hand in de golven de arm gebogen vingers gespreid een wenk zonder lichaam en ogen schuim tart het zicht diffuus is het licht onvoorspelbaar er zijn geen passanten die mijn angst kunnen delen ik spring wil die hand vingers gespreid duik tot mijn longen gaan barsten adem zee maar haar ben ik kwijt…

Jij die om een naam roept voor status en leven in vitale spelonken die ons wildernis geven die met zaad strooit langs velden en wegen het vreemde hart ontdooit niets dan liefde zal je geven die moordt maar liefheeft tedere voeling van smart zal altijd anoniem blijven dat is het noodlot dat jou tart.…

Deze fragiele vleugels die mij maar nét kunnen dragen overwinnen de zwaartekracht Ik wil en ik zal slagen Ijle lucht tart mijn longen het gevecht escaleert Jij bent mijn verwachte redding als je het tij keert Jouw aanwezigheid laat me groeien geeft me kracht Zo veel tijd het blijft me boeien Ik kus je zacht…

Aan het einde van de dag vraag ik mij veelvuldig af hoe diep de smart mijn hartslag tart. Zoek dit maar niet verder uit. Niets raakt zo pijnlijk aan mijn huid als jij die mij niet strelen kan. Zeg het dan maar tot besluit. Wat was is nu zeker uit. Een streep, een grens. Dat dit nooit meer verder gaat.…

vingers gespreid handen geheven armen gestrekt om ontvangen te leven in perfectie met voeten en hoofd in een pose die de man als vrouwsymbool heeft gekozen eis en neem als gelijke in eigen belang zonder afhankelijk van tart hem hooghartig jij bent de gever hij figureert in die rol slechts voor even…

Natuurlijk kom ik terug, zei je en pakt de stoute schoenen ga maar, ga maar en tart mijn tere ziel loop langs de zilveren stranden en waai de wind die zacht je ogen kust en leg je lege lichaam in de duin, die afscheid heet ga maar, ga maar ik zal je later zoeken.…

De hete zon Tart brandend De geteisterde geest. De eenzame ziel Verteert rusteloos De impressie der dorre natuur. De roerende hand Bestrijkt in ijle trekken Het droge paneel. De vaste verf wekt In gulden beeld Het tafereel der gouden bloem. De zonnebloem Tast de eeuwigheid.…

Ach god, Verdomde eenzaamheid Gij snijdt en rijt Mijn tweestaltige constructie uit elkaar Geliefde tweestrijd Als innigen in hun doodsomhelzing Zingen doodse smarten Tot onzinnigen die het lot tarten Blik die leidt tot niets Een liefdevol gebaar naar stilte die Geen stilte is Want stilte Is het luid verkondigen Van gemis..…

Het ongeloof tart de waarheid daagt het smeulend vuur de nacht uit.. De onrust blijft en wakkert de vlam het besef van nog niet wakker zijn aan in het stille voorbijgaan van mijn jaren. R.J. van Tol…

Er is vaak wat onrust in mijn hart en wat is dat toch dat mij zo tart, waar komt dat toch vandaan? Is het de wereld rondom,die mij benauwd die lijkt soms zo kil en dikwijls koud zo gesloten,zo zelf voldaan.…

Ach, mijn liefste zo droef klinkt mijn lied in de nacht dat het misschien verliest aan schoonheid, aan ritme, aan praal en pracht, maar droef blijft mijn lied - tenzij ik veinzen moet - en dan vraag ik me af hoe je vrolijk zingen kan als je hele wezen baadt in smart, als het verleden je tart, hoe kan je vrolijk zingen als zelfs…

De witte vlakte tart; verliest zij nog zoveel terrein, Zij blijft een gulzig rookgordijn boven een bundel zwart. De winst bedraagt geen kwart van wisselwerking en chagrijn, en onverminderd dient het brein te putten uit het hart. Welk plankton heeft zich ooit een zeevaarder genoemd?…

het zand stuift argeloos tart bruggen en kastelen mondhoeken worden korsten ach, korrels zijn met velen de vloed heeft sporen gewist om voetstappen te vervloeken ik verdwaal in confectietuinen blijf de wildernis zoeken het water draagt zich naar zee mijn schepen verbrand langs geulen en kreken een pot met as in de hand…

het voorjaar klopt op de deur van jonge lente ik ben er klaar voor de lente kriebelt op de rug van het voorjaar want daar zit de jeuk behoedzaam schuiven sneeuwklokjes en krokussen winter voor zich uit dappere kopjes tarten de verlate vorst maak dat je wegkomt vliegjes vragen in het nog prille voorjaarslicht elkaar weer ten dans…

De bittere genoegens van angst klinken als de laatste noot een symfonie van donker leven maakt je ruimte meer dan groot Kon ik maar de stiltes bespelen de zwijgzame tonen van je hart zou ik de wereld kunnen betreden waarin je jezelf zo tergend tart Ik zou een strijkstok laten dansen over de snaren van je borst met tederzachte strelen…

ik vind geen woorden meer voor het brandende verlangen van het vurig hart dat zeeën overstemt en bergen tart ik weet de weg niet meer naar hoop en naar geduld ik wil de zon weer zien en knoppen doen ontluiken in kleuren en in geuren wil ik het leven ruiken.…