Alle inzendingen over tarten

Vandalen hebben geen ziel of hart want ze deden baldadigheden, die elke verbeelding tart. Ze rukten zerken uit de grond, maakten putten, waar een kruisbeeld stond. De graven werden beklad, de bloemstukken gejat.…

Gij langstlevende, ga nog niet draag mijn kindsdeel in uw hart het mooiste ligt in het verschiet voor wie gewisse doden tart mijn erfenis behoort u toe tot in de diepste genen gezaam zijn wij nooit levensmoe zo God ons tijd wil lenen zijt elkanders toebehoren boven doffe droefenis wie uit doden wordt herboren verschoont zich van verdoemenis…

leeg en wit is de vlakte ontdaan van alle opsmuk en waan een straffe noordooster haalt uit met ijzige adem vaal schijnt de zon een gelig winterlicht waarin warmte wordt gemist een schaatser tart de elementen krast langs het riet voorbij blik op oneindig een gedachte in de kop de elfstedentocht dan zegt hij stop…

Ik tart de overvloed al is het met verscheurd gemoed. ------------------------------------------------ Uit: Herworteld leven…

roosjes op een oud gezicht ze lacht het wrange dat voor ogen stond verzacht als zonlicht rond een schaduwrand met in haar handen slechts nog dat wat niet meer verder ligt dan wat de morgen haar zal brengen het tijdspad is vermist, hij ziet haar oude ogen rond zijn handen op haar hart ligt het zwarte onvermogen dat hun leven meerdaags tart…

Je denkt: ik kan de hemel wel bestormen en niemand die me tegenhoudt, geen lot dat me kan tarten, nergens ooit nog spot. Maar je vergeet dan dat je niets kan vormen uit niets, dat alles je gegeven is. En ieders lot is met elkaar verweven en alles is genade in dit leven. Je blijft verlangend, vol van groot gemis.…

's-Ochtends eerst een appel om op te starten Gewonnen Elfstedenkruisjes: zeven Door heel hard schaatsen en te beleven Er compleet voor gaan, zonder lot te tarten Een schaatsheld die wist van de hoed en de rand Gaat 't schaatsen volgen vanaf de bovenkant Jeen van den Berg; 8 januari 1928 - 8 oktober 2014 *Elfstedenrijder…

ik heb de verte in je blik gezien geen melk en honing of koning in zijn luchtkasteel wel drama dat ik met je deel de gouden zee in golven van serene rust een blauwe hemel tart het geel van zand, het strand waar jij mij zwakker kust het bloedend rood van een geschelpte roos doornen krassen dromen als tatoeages in je huid…

(ooit stapten we steeds hoger. tartten we het lot) nu de schriften zijn geschreven. de bladen glad gewreven. de boeken dichtgeklapt. boven op het belfort. door het kijkgat van de toren. wachten we op het slot. speuren we naar U, God…

De originaliteitsprijs zal ik nooit winnen Dacht Peter toen hij ja zei Zijn huidige vriendin Stemde in, wat heeft Originaliteit met geluk te maken Voorspelbaarheid voorstelbaar Niet mogelijk, natuurlijk Het ongeluk tarten met de keuze Gehoorzaam aan de wetten De thema’s van weleer, Liefde, geluk, knus Het aloude happy end Basale…

tot op de halve zool zo komt er geen mongool uit aanverwanten ze schonen zich uit angst de bloem niet te zien bloeien die ontluikt uit liefde of nog onberekenend samenzijn is het festijn alleen maar voor de rijken moeten hun mussen havik zijn en gaan ze daarom over lijken er is geen eer aan te behalen want opvoeding tart…

Geen enkel zicht, de duisternis tart . Geen wind die fluistert, de nacht is kil . Hoe je ook luistert, het blijft ijzig stil . Je proeft het zout, van de zee verderop . De nacht is koud, het tij komt op . De dag is daar, de horizon verlicht . De nacht is klaar, veeg nu je tranen.…

Ieder voor zich spoelen straks op een ver van ’t strand gelegen vloedlijn eenlingen aan miljarden doden schrijft de krant die onder water niet gedrukt wil dus nu al is verschenen men tart het noodlot schrijft de krant start de motoren en verzuipt sociaal pruttelend in de file als een uitgestorven soort straks teruggevonden als een…

In stille haat tegen jezelf ging de wereld ten onder geen kleur tekende nog jouw bestaan alleen brede zwarte kloven je ziet een beeld als enkeldun ben je breekbaar maar de spiegelgestalte houdt je handen niet vast schreeuwend alle woorden beefde je hart bijna tartte je de levensgeest sproeide hij zijn adem toch omwille van het stijgen…

in deze uitgestorven kustplaats zie ik je staan op het strand je tuurt -vastgenageld- over het water een laag roest bedekt je naakte, harde huid de deinende golfslag valt stil in je hoofd het wassende water dat niet van wijken weet maakt je weerloze kop kleiner het tandenknarsen van de tijd de zeewind tart je zilte huid een albatros…

mijn oude huid ontving de wind, rusteloos vervoerde ze een werveling- ze ging en meegetrokken door mijn kind beschreef een lenteboom haar dag met meizoenharten binnen waardigheid bereid het lot te tarten wat ik kwijt ben hoor ik wel, het brandt in grote kringen rond mijn hart maar wat ik heb beschrijft mijn rijkdom, mooier dan een oud…

dagelijks sterf ik in mijn lijf en schreeuw de leugen die me pijnt, er is geen hemel achter de grote zon slechts een deken die de nacht doet ontluiken hoe mijn stem ook krijst in het schreeuwen van haat en tucht blijf ik mens in het slaafse beeld van silhouet en schaduw en zelfs geridderd door het lot tart de zekerheid mijn hoop…

nu het virus blaffend gaten in het leven vreet weten we dat bomen geen gouden appels dragen nu stemmen verstarren in monotone virustaal wekken we ongeboren woorden tot leven nu we de wet op de zwaartekracht tarten verheffen we gewone mensendingen tot kleine mysteries nu we in de stilte stiller worden…

Vloeibaar van licht Blijven terechte vragen Het antwoord schuldig Het kind vraagt niet Of burgemeester het verbiedt Bij het zien van zijn geliefde Nog vol van heldere dromen Stromen tarten het Luctor Van het soortelijk gewicht Dan komt Emergo bovendrijven Grenzend aan welke oever Hoever kan zwaar weer In zwart te water gaan…

Steeds als zij lacht lacht mijn zijn Steeds als zij spreekt hoor ik liefde Steeds als zij kijkt zie ik het groen van mijn ziel in haar ogen weerspiegelen Steeds als zij kust proef ik hemelvruchten Steeds als ik haar lichaam zie huil ik groen onervaren Steeds als ik bij haar ben haar in mijn armen sluit haar bemin tart ik het groene kind…

Kneus dat ik er ben dat ik me zo laat gaan Je zomaar weer opbel wat doe ik mezelf aan Loslaten is zo lastig je zit nog in mijn hart Hoe dom kan ik zijn dat ik mezelf weer tart Ik mis je geur je lichaam het gevoel van samenzijn Het geluid van je stem jou missen doet zo,n pijn Maar jouw liefde is te klein want jij bent liever vrij…

Hier zijn veel kinderen duizelig hebben rondtollende ogen magen die zwellend duwen angst voor wat snel beweegt maar spelen hardnekkig door want de heersende lust uitdaging te tarten bij fijn én griezelig vermaak dwingt tot koppig ondernemen meer dan 't eigen ik vermag op dit kleine stuk grond geeft het grut vitamine-zonnestralen mest…

De felicitaties kwamen recht uit het hart Een dag, die je verbeelding tart. Vele presentjes met liefde geschonken Mijn ogen straalen en blonken. Soms even een traantje verpinken om zoveel genegenheid Warmte, samenhorigheid en vooral geborgenheid.…

op de landkaart volgen onze vingers de kronkelende blauwe lijn van een stilgevallen rivier we lezen de namen van steden in miniatuur we beklimmen de bergtoppen met wijs- en middenvinger zonder poespas dribbelen we over stippellijnen van de grens waar een ander papieren land in zakformaat onze verbeelding tart we schuiven de kaart opzij…

Oude zorgen die niet langer meer tarten. Die zich voorstellen verdwenen te zijn, die een openheid aan het nieuwe licht willen geven om verzoenend en vergevend te kunnen zijn.…

schedeldak de vloeren piepen en kraken, alles lijkt aangeraakt schemer daalt op de tast in het trappenhuis stof dempt hier de stemmen, de tijd lijkt geel en ijlt na in rammelende, zware houten spiegelkasten met geraas dat smoort in late doofheid er hangt nog etenslucht boven de afgeruimde tafel ik passeer een wetsartikel en tart…

de man luistert naar krachten van de wind rondom zijn hart waar pijn niet wil verzachten en de grenzen telkens tart van de dood die naar hem grist en de tijd die hij nog heeft en hij sluit de koude buiten zolang het kind in hem nog leeft de wind fluistert gedachten tussen afgevallen blad dat zwijgend ligt te wachten langs het uitgesleten…

hij denkt zichzelf dichter bij deze wereld brengt het ongebrachte vanuit het voorgeborchte onder de ogen van zij die anders niets ook niet van iets zouden geweten hebben de boodschap in franje als bomen in de bloei of bloemen die onverwelkt natuurwetten tarten durven een grijze steen die hardop dromen durft van malse vlagen hij brengt…

Je harnas in vlees en bloed beschermer van geest en hart Ondoordringbaar wie kijkt een puurheid die me tart Een liefdesbootje meert aan in een moment van verlies De wijsheid van levensvisie een thuishaven die ik verkies Meer dan ik ooit kan uitspreken omhelst die glimlach het gemoed Een zichtbare engel die ik erken met zuivere stem als…

plaagdierenoverlast vier- en ook tweepoters tergen de stad en de stedeling bromt wethouder zorg dat het hofstadvijandige faunacrapuul nu voor eeuwig verstomt - zeemeeuw en krijsparkiet vos, rat en huismuis zij tarten de burgers dus doe er wat aan toon op een krachtige IJspaleisachtige wijze karakter, maak werk van uw baan…