Alle inzendingen over terminaal

Verzorgers, moeders, vuilnismannen Politie, bouwvakkers, alle Jannen Zeelui, piloten, bioboeren Kappers, knijpers, kutfrisse hoeren De rest tot 67 met baan Pensionado’s die door willen gaan Dan bijstanders, werkelozen asielzoekers, statenlozen Placebo voor junkies, criminelen, vetzakken en pedoseksuelen IC’ers en terminalen?…

Sinds moeder is weggegaan Waar nu ook de laatste Paus al is Is er zo weinig weggedaan Wat eens “zo belangrijk is”… Broerlief had haar zolang verzorgd Met ongekende liefde Hij was méér dan wie ook bezorgd Er was veel dat hem griefde… En nu twee decennia later Inmiddels ook zelf een invalide Zat hij met een serieuze kater Doodziek terminaal…

Hij wilde het nog mee-beleven als zijn dochter voor het altaar zou staan en haar ja-woord aan mijn neef zou geven zo is het ook gegaan In een rolstoel kwam hij binnen Hij vreesde dat het niet meer kon Dokter had een extra shot gegeven Zodat hij toch nog blijven kon Ja, zijn dagen zijn nu wel geteld want hij is terminaal de…

Nu ik weet dat je thuis aangekomen uitzicht hebt op die frêle portretten moederwangen bijna kunt voelen, de grond je grond is ben je veilig. Het serviesgoed en de kelderkast ziet, nu nog even niets naar afvaldiensten verdwijnen gaat , heb ook ik tijdelijk rust. Alle enveloppen liggen geschreven klaar. Het gevoel dat steeds weer als bom…

Dan zit ik aan mijn bureau, tel de bomen de vogels op het talud, ontcijfer de gedachten die bij mijn leeftijd vertakkend passen. Ik heb de laatste letters nog niet geschreven. Onderga na enkele minuten dat intense wat de tijd in me achterliet en gaat laten. Niets anders dan nederigheid kan nu sieren. Mijn lichaam is het hare en vice versa…

Torenhoog rijzen de gebalde vuisten ten hemel op geknoopt aan verwijten tot mijlen achter de horizon ze schieten te kort, de buur die vriend en God aan top hun terminale ego’s straalden al eer het heelal begon Meedogenloos kloppen stalen harten betonomrand ijzingwekkend luider door het kille ijspaleis verkracht gevoel slechts geldgevoed…

Niet eens terminaal maar wel het leven verloren. De oorzaak niet meer in je hoofd; Verweest, ver weg, verlaten... Vergeten.…

steeds minder geneigd de postulaten te prediken (alsof er een categorie is de zucht naar de slachtbank) de terminale eindconclusie de termen en de delen gesplitst tot op de lendenen van de geslachtsdelen wordt niet gesproken de bal is rond wat een ander betreft is die vierkant en is daar nog een gelijk ook vertel me eens wat je…

de aarde laat moeizaam los wat het ooit begon maar laat tinten bestaan totdat er geen sterren meer zijn onzichtbaar de scheppende hand die nooit laat gaan vuisten ontspant en palmen opent soms pas diep in de herfst als de laatste mist het erf opsluipt 'sterven is van alle dagen' fluistert het woud terwijl het daglicht van thans terminaal…

Ik heb geprobeerd een vlinder te aaien hoe dom dat was zag ik pas toen ze daar met haar beschadigde vleugels reddeloos verloren lag Ik heb geprobeerd een vogel te vangen geen nuttelozer daad dan dat, ik besefte het pas toen ze wegkwijnend ineen zat, zielig en terminaal Ik heb geprobeerd mijn hart te vermoorden het was me bijna gelukt…

het licht van de lentezon zo kaal nog maar viriel strooit tranen in je ogen staalt de kern van je blik geen jaren meer te gaan de maanden weken de liefde houdt je wakker telt de donkere uren samen in een verenigd ademen de troost zijn trots te zijn geen winter meer te vrezen de weken dagen je lijf legt zich langzaam af in de armen…

Té goed was je voor je kinderen Het ging je ook nooit hinderen. Onze zware boekentassen sjouwen, het vieruurtje stond steeds gereed Mama en oma waar je - moest - van houden Zo wijs onderlegd ook gewoon Liefde. Wat bracht je ons bij Even genoeg voor mij.....…

I. Nog niet al wordt het avond ga niet weg laat bladeren verdorren rood goud is in je haar verweven dat ik streel tot aan je ingevallen lendenen de nacht kan je nog niet verzwelgen want de flonkerendste sterren zijn je ogen toe, ga niet weg je maakt je mooi je blijft II. Koestering niet de seconden tellen tot ze lijdt…

Wat wordt voor de toekomst wellicht soms echt voor dat wezen aan vrezen bespaard op aard, als geruststellend deel van een terminaal geheel. De ijzeren Hein is niet impotent hij heeft gerend. Hoe verwerk je de nachtzwarte randjes van leven waar onmacht omstanders ook geen raad meer geven.…

Ik zie je gaan, afgezakte schouders met een bleek gelaat je gemoed dragen. Ze zijn niet te krijgen de antwoorden en al begrijp je ook de wolkenzaal niet, 't tolkende, laat staan het ijzige koude. Zie, de kinderen genieten hun maaltijd zijn onbevangen niet in staking gegaan. Ze boycotten de nieuwe hulp niet, vechten niet voor 'n ander moederschap…

Niets is je nu nog om het even om nog uitgebreid deelnemend nog een keer te beleven. Alles en ook niets is nog meer dan wellicht rumoer of even stoer van waarde, buiten thuis eettafel intens moeder van je drietal zijn. Teruggaan in tijd kost je te veel vlijt. Moed is niet verloren valt dagelijks te horen, dromen zijn niet verstomd. Geuren…

deelden is gestold tot lava in mijn houten kop Je vader in het verre Java zorgt vergeefs voor een klein meisje in een armoedig huis Hij ligt niet in diepe coma de ware reden voor jouw reisje ligt bij een houten kruis De tranen om je dode kind spoelen diepe glans uit een dunne laag vernis In pirouette slaat jouw passaatwind - als terminale…

Fit blijven, meten met anderen, teamgevoel koppel je hedendaags aan jóúw goede doel Je loopt ongetraind de marathon voor een enge kwaal Liefst ongeneeslijk, tergend lang en terminaal Het maakt eigenlijk niet uit waarvoor je het doet Jouw unieke doel oogst respect, het móét Zo beklim ik voor ALS per driewieler de Alpe d’Huez Collecteer 48 uur…

Snuif in m'n handen je zoete geurspoor je zweet van het vlugge fietsen (je was te laat) gevangen, bewaard in handdoek : koester ik deze avond druppelsgewijs wring de herinnering uit tussen de schrokkende dijen gulzig, terminaal wanhopig vlinderend op bekend terrein : daar lag je hoofd plooien in de drie-zit : tweelijf.…

Lieverd mag ik een lepeltje jus? Aardappels zijn anders zo droog Af en toe zie ik je slikken Toe, hou je nog even groot Steek de kaarsjes daar eens aan Trek de gordijnen maar veilig dicht Echt gezellig vind je niet Kom niet huilen, toe nou lief Erwtjes smaken niet met zout Rust maar even op mijn schouder Staar met mij niet verder dan morgen…

mijn witste bruidsjurk trek ik aan zie ik hem te wenken staan in nood zijn komst verwacht mijn bruidegom mijn knekelman, ik kom met een zeisslag maait hij mij spontaan apocriefe vleugels aan witsierlijke bruid doodsgezellin leedvrij eeuwige leegte in…

Als de zwaartekracht van de mens zo blijft hij kleven aan de aarde al wordt hij op grote hoogte gebracht zijn blik blijft op de wereld gericht! Hij durft te springen en te landen en zijn mooiste lach te tonen het leven mag geleefd worden "of er niks aan de hand is"!…

Durf jij voorzichtig om je heen te kijken want alles blijft maar gaat ook voorbij. Zie ook jij de vergankelijkheid van dingen, al lopen wij nog op met elkaar zij aan zij. Zoals ooit in oktober ons samenzijn bij zee, we brachten samen mooie herinneringen schelpen, oud eikenhout en een zeester blootvoets al juttend naar huis weer mee. Durf…

Wat behelst onzegbaarheid, als je al naar de randen van de aarde bent geleid, daar waar het eerst pikdonker is en dan weer licht, alles ook klaarheid geeft aan een echt open gezicht. Niet als gebeiteld gelaat al gevat in marmer of leisteen want ook jij, hoe zeg je dat, gaat nog niet elders heen. Niet naar daar waar de vele sterren overtogen…

Laten we allemaal een schaduw na op aard is dat wat ook de zon ons gebaart, een boom, een mens zelfs een struik fluitenkruid tot op een dag het andere licht dit alles terugfluit. Ik snap wel waarom vogels daarom in zwermen vliegen sporen zijn dan moeilijker te ontdekken ook op de grond als je als deel van een vlucht in de lucht over de landerijen…

Mag ik je schouder om even op uit te huilen, wees maar stil nu gaan de woorden toch verloren, ik wil eigenlijk alleen maar even voor verdriet schuilen nu kan ook ik woorden van troost even niet horen. Blijf gerust even zitten woordeloos mij warm omringen soms zijn er gewoon draden onbeschrijfelijke pijn ooit zal ook ik de vogels weer gewoon…

Wij zullen met zijn allen de terminal bezetten op parallelle wereldbollen om dan gerepatrieerd te worden met het neurale woord om van antwoord te dienen. Kut! Ten behoeve van wie? Ons heelal is een proton in het kleinste teentje van een ventje... maar dan een ietsiepietsie groter.…

Hij heeft van die dagen dat hij het is vergeten vergeten te glimlachen bij het opstaan, dat heb ik hem nooit verweten al kan ik het soms niet vergeten los te laten. Vooral toen het winterkoude was, ik nog maar pas van het onheil had vernomen, had ik langer nodig van deze ernst bij te komen. Ik houd nog vast, er is nog hoop en het voorjaar…

Het glinsterde en glom vandaag in het firmament het lot is er geland en heeft er eventjes wellicht onverplicht toch heel kort een hart verpand tussen de seringen en sneeuwklokjesboom aanbeland. Oh mensenkind met je smalle snuit liefde komt er soms op die tedere manieren uit. Er zijn zoveel soorten vreugde naast ook verdriet die een ander steeds…

Ik zelf ging vandaag op weg door huis een pad vinden verbeelde mij dat beeld van hun verschralende haar. De toetjes van gisteren stonden dus nog op de eettafel, het bestek en de borden waren al wel weggeborgen dus zonder die zorgen ging ik vandaag weer op weg. Het heeft geen zin om vandaag over gisteren over eergisteren te treuren, vandaag heet…