Netgedichten

netgedicht (nr. 24.521):

Uitweg in een inzicht, maar in het geheel niet

Het mij
is de uitweg
uit de psychologische tijd.
Rest mij de tijd te vatten,
maar ik val slechts in herhaling
van een lange lijn tijdbuigers.
Mijn voorouders hadden lange tenen,
ze werden om de oren geslagen
met grote oogkleppen.
Onder voorbehoud van een kerk.

Wij reizen altijd in de toekomst
van de oorsprong naar een einde
van inzichtelijk formaat, maar
het zal ermee gedaan zijn ook.
Met dat inzicht;
Een ezel wordt niet plots paard.

Mijn hersencellen werken hard,
de synapsen visualiseren zich
omringen zich met neuronen.
Plots doet zich de singulariteit voor,
de omkering van het perspectief
als het ware. Wij met zijn allen
spelen informatie door op deze
synapslijke wereldbol...
Wij zullen met zijn allen
de terminal bezetten
op parallelle wereldbollen
om dan
gerepatrieerd te worden
met het neurale woord om
van antwoord te dienen.
Kut! Ten behoeve van wie?

Ons heelal is een proton
in het kleinste teentje van een ventje...
maar dan een ietsiepietsie groter.

Mocht ik nu een gaatje prikken
tot in zijn dimensie,
ik maande hem iets minder hard te denken...
toch niet in mijn tijd!