Alle inzendingen over terugkeer woorden stilte

Na alle woorden zie ik jou in stilte weer en ik zwijg voortaan.…

Jij hebt een bijzonder mooie geest: de stilte erin bekoort me nog het meest, wanneer jij de liefde in mijn ogen leest.…

Stilte van woorden die veranderen en terugkeren in beloftes die ik met dromen vul wanneer jij me vraagt wat ik wil vinden in de nacht die ons laat verdwalen met echo's en de liefde die alles kleurt en tekent wat we aanraken en weer zullen verliezen wanneer we ontwaken en alleen onze eigen eenzame stem terugvinden…

Dwalen in de sneeuw die sporen vraagt maar niets in de stilte verder draagt.…

over moed en macht heen mag hij op verzoek van zijn iele goden niet langer de trom nog roeren noch stil noch luid maar zich bekeren tot de stilte in hart en hoofd en terugkeren naar het begin hij nog een soort visje was teveel al verspeelde hij woorden aan de dove oren der toeschouwers van zijn laffe daden daags het gevlucht onder het…

Woorden gaan als een vergeet-mij-nietje. Behalve de zin die nooit is uitgesproken. Alles naar de kant in een hoek geveegd. Het hart met de schouders ineengedoken. Als schaamte of misschien onwetendheid. Het woord dat onopgelost blijft knagen. Een terugkerende onbeschrijfelijke steek. Het woord dat je blijvend mee moet dragen.…

Loze blikken gewisseld de stille wensen het blind verlangen naar wat was verloren geen zekerheid gekregen met moeite gedragen terugkerend rumoer in de dagen die komen vertrouwen en zonlicht een avond van stilte bomen die ruisen rivieren die stromen vol blijvende hoop.…

Na zesentwintig jaar gevangenschap niet gebroken Integendeel zelfs, opnieuw ontloken Zijn leven in dienst van de zwarte bevolking gaan zetten Een vrijheidsstrijder tegen de rassenwetten Bleef al die jaren terecht de vredespijp roken 'Er is geen terugkeer op de weg naar de vrijheid' Aanvaard en accepteer alsjeblieft gelijkheid Samen…

met vallen en opstaan verankert beetje bij beetje elk voetspoor mijn gehechtheid bij elke stap de gedachte hoe duizelingwekkend je aardigheidjes mij aantrekken met spreidarmen vang ik je walswind je stof uit rulle grond gewaaid poedert mijn gezicht onontkoombaar is de terugkeer naar mijn gang van kruipen met opstand en verval beetje…

Een hint van erbarmen is merkbaar in de lucht. Bries van traag verwarmen in een onmerkbare zucht. Lome dampige deken, door zonnen verwarmd. Aan het zwerk bezweken en door loodgrijs omarmd. Wolken die zo zwaar wegen dat ze wijken onder hun gewicht. Weggespoeld door louterende regen in warme druppels op mijn gezicht.…

over mijlenverre bossen zong een waterdichte zwaan zijn vleugellied voor altijd vrij in zijn gewassen ziel voor de avond viel was er een brief hij rustte argeloos in tijd, vergeten tussen zwervend stof en de grief van oude woorden maar de morgen bracht verloren oorden binnen ander nieuws nog voor haar adem ouder werd vertelde ze…

Alle revoluties wissen de dood van mijn moeder niet uit. En alle vooruitgang hindert niet dat ik mijn vader heb gehaat. Ik doe nog altijd, te laat van school, de stap naar de keukendeur en licht de klink op, bang dat de deur weer te hard kraakt. Alles is mogelijk: mijn vader zwijgt of leest mij met strenge ogen de les; mijn moeder glimlacht…

Soms stilletjes aan verdwenen Dan hoor je de stilte En kan je alleen nog wenen…

om het geld een kerk zonder gebeden geen naam meer fout gespeld televisie met slechts beelden stemmen kenden geen geluid een instrument dat speelde blies enkel stilte uit als woorden er niet waren een wereld van verschil dan sprak ik met gebaren en bleef hier alles stil…

Er is 'n wachten op de loop der dingen Alles zou rond zijn als er woorden kwamen Alles zou rond zijn als er noten kwamen noten op je zang Ben bang dat er stiltes zullen vallen als kralen van 'n gebroken ketting.…

Ze zijn niet te vergelijken met de zachte kracht van universele ziele-intuïtie, waarbij sprakeloosheid de broosheid gaat overschrijden van klank en woord wanneer men zielewijsheid in stilte hoort.…

de stilte van papier aangeraakt door zwaarte buigen zinnen in hun klank er is niets te horen, buitenom de woorden rond mijn oude oren tegen wil en dank het klimt in ogen, torenhoog gestapeld tot een vorm- en uitgedacht volgens de norm van wat er is geleerd elke letter kleurt verweerd en jong ook tegelijk…

Er was nog zo onnoemelijk veel te zeggen, maar de woorden bleven uit. In plaats daarvan had de stilte zijn intrede gedaan. Ze bedekte alles, zowel het gezegde als het ongezegde. En in die stilte was alles volmaakt. Het was goed, omdat het goed was.…

Woorden met een echo die het maanlicht aanraakt. In de stilte van de wakende gedachten die zoeken naar een belofte voor een volgende reis en een nieuwe droom over een tijdloze verhaal dat ooit begon met de verlossende hoop en een zee van volgende ogen die geduldig wachten op sprekende beelden van hun zwijgende maan.…

Hij zal niet klagen, hij zal niet moeilijk doen en hij zal evenmin in een opwelling de stilte doorbreken, want rigoureus is hij niet – maar een vechter zal hij blijven tot aan zijn dood.…

Zonder jou ben ik gebleven waar de leegte een droom wordt van woorden die lijken op geluk en gelukkige gedachten die elke herinnering laten terugkeren als jij weer fluistert waarom we nooit meer eenzaam ontwaken…

je was er gisteren, om middernacht tot bij mij en het afscheid dat je niet kon bezitten ik wilde terugkeren en mezelf omringen met de eerste woorden en de toen nog onbekende handen zonder te wijzigen wat één voor één volgde en mij aanraakte als een onweerstaanbaar gedicht je was er, zoveel groter dan in mezelf…

tevergeefs het wachten op de terugkeer een teken, een woord blijven ogen voor altijd gesloten wegebbende glimlach veranderde jouw bestemming plots van het aardse naar het hemelse waar engelen zich nu over jou zullen ontfermen waar je voor altijd schijnen zal…

Jou verlaten was niet meer dan een handomdraai en tijdelijk de schemer je hardvochtige terugkeer was zoveel meer onverstaanbaar maar niemand verliest zich in in tijdloosheid lang of in stilte even wandelen wij in de schaduw over zomerresten van het veld het vacht van kale bomen wachtend op de sneeuwballade van gesmolten pijn buigen doe…

Alleen geleden In verdronken maanden Immense leegte Zonder baken Een terminus post quem voor mijn geest Die niet begreep Waarom de sluier van stilte Mij moest omhullen Geen fluistering Die mij doet hunkeren Naar de terugkeer Van weleer Verdwalen voor weken In mijn verleden Waar ik zal rusten En smachten naar jouw verloren ziel…

als je ’t wilt horen zou ik je zeggen vannacht dat tijd nooit vergaat, helderheid nooit wegvloeit uit het hart van het licht; dat wij verder leven in de herinnering als woorden op andere lippen en zeggen dat het vergeten niet groeit noch de stilte op eenzame straten; dat het dagelijkse vuur alles verbrandt, paden niet verdwijnen er altijd…

in alle woorden schuchter geschikt zal hij je vinden dagen verglijden onmiskenbaar het hart is te week van maand tot jaar herken dit gevoel vergeet niet te bezinnen weet daarbij ook dat je zal terugkeren nooit onbewust wellicht in een ander gedicht…

Langzaam verdrink ik in de wereld van geluidloos lawaai ik zie monden bewegen maar beheers niet hun taal hun lachen scheurt de trommelvliezen van mijn ziel ik speur het zwerk naar de oorzaak van pijn, zoek in mijn gerafelde binnenkant langzaam terugkerend naar de wrede stilte van het niet erbij horen de hoofdse schelpen aan…

Duisternis dimt nacht tamelijk zacht in een dromend woorden onderkomen misschien een schim, in hem de ziel zou deze twijfels thans herkennen of toch een dweil, met tegenzin die nog zijn grenzen moet verkennen vermenigvuldig zinloos zwijgen verlegen inhoud, het hart paraat we gaan naar huis, doorbreek de stilte schaduw der liefde, aangelegen…

voorbij de deur toen de ochtend kwam de geur van dood in het gras ik zat naast jou en mijn eigen leven in zachte kleuren en witte vlokken je zou niet terugkeren toch niet naar mij, slechts diepe stilte in het afscheid ik heb je gestreeld in het druppelend daglicht en in al die jaren, langzaam oud ga nu, mijn vriend naar het onbekende…