Alle inzendingen over terugzien

in mij huis je voor vast los van de valse schaamte was je tenslotte daar aarzelend, maar toch in bad en bed gekropen het vale kleed van netheid losgedaan en nu, na zo veel ongelukken weet ik je nog, daar waar ik droom, mijn hand ligt op de jouwe mijn adem lust jouw mond jij bent me niet ontkomen…

De huwelijkskus terugzien en twijfelen – hoe kussen we nu?…

Als ik nog even moet blijven hier zul je met me praten dat voel ik En als ook mijn tijd gekomen is zul je me leiden dat weet ik Maar als we elkaar terugzien beloof me dan dat je nooit meer bij me weg gaat…

Kon ik nog maar even bij je zijn Kon ik maar weten waar je nu bent Het doet me zoveel pijn Alles zou ik er voor willen geven, elke cent Kon ik je nog maar even zien Kon ik je nog maar even vasthouden Alles van ons samen zal ik onthouden En ooit zal ik je weer terugzien, misschien Kon ik maar.. Kon ik maar..…

als een vrouw in je armen ligt en jij in haar armen wil je haar terugzien voor altijd of was het iets van die ene ochtendschemering overal de gebedsoproep van de moskee terwijl zij een gebedje sloeg wat ze deed ergens diep vandaan die gebedsoproep toen over de sluimerende stad in dat ochtendlicht, en zij Fatima in Fez,…

mist was er vandaag hier in mijn straat een straat verder was de mist alweer weg wilde terugfietsen om nog even de mist in mijn straat te zien een soort terugzien had echter haast moest op tijd zijn en ben doorgegaan naar de pont maar op het water was die mist er weer opnieuw hoewel anders…

ik draag mijn eiland op m’n rug mijn oogmerk in het haar, onafgestempeld mijn gisteren is vanaf morgen onderweg daartussen oogt het als een zomeravond overdag loomheid in een bloemetjesjurk vergeten te bellen een half genuttigd maal, onbeslapen bord terugzien op een verwilderd pad in tegengestelde richting…

Bodemloos diep in mijn hart Nu en dan verward Maar jij blijft wel bezit hebben over mijn hart Het verdriet blijft immens intens en Jou ooit mogen terugzien is en blijft mijn enige wens. Bodemloos diep in mijn hart Werkt enkel de helende kracht Die ik van jou verwacht…

Daar waar aan de einder mijn landweg versmelt met de mengeling van blauw wit en veelkleurig zwart en in meedogenloze variaties het verhaal wordt verteld over het schijnbaar gewin van het zo geschonden hart Daar kiemen onzichtbaar voor het verbogen licht de trillenden handen van verloren gezichten bij iedere moeizame tred verheldert…

Je bent er nog. In deze zachte vreemde heb je op mij gewacht. De deur staat aan. Mijn lippen raken je. Ik neem de stille bewijzen waar van je bestaan. En naar de dood getekend door de jaren hervinden wij met onze ogen dicht het leven in eenvoudige gebaren. De eerste merel zingt het donker licht. De wandeling, de brug. Knotwilgen duiken…

Je bent hier lang niet geweest en kwam terug om nog een keer te kijken. Had het niet meer veranderd moeten zijn? Maar het is enkel voor een deel zoals je je kan herinneren, een groter deel zoals je denkt dat het was. Je schuift dat wat je je herinnert verder uit elkaar, om nog een keer te zoeken. Om daar met je heer herinnering…

Ik passeerde mijn ouders van veel jonger tot anderhalf keer ouder dan zij, serieuzer werd ik, grootmoeder werd ik Ervaring, mijn leven herkennen in vrienden en het terugzien in de kinderen en kleinkinderen Samen optrekken onze lichamen vertrouwd met mankementen, pijn en rommelige herinneringen En nu wil ik naar buiten weg uit het…

Zo’n stap zet je gewetensvol Je kiest voor liefde geven Ervaring heb je dan nog niet Maar samen weet je zeker Dat je een toekomst ziet Dat je een keuze hebt gemaakt Voor nieuw beginnend leven En als de ouders terugzien op de opgegroeide kinderen die zelf hun keuzes maken bedenken ze, hoop ik, laat ze hun gang maar gaan bemoei je er…

woorden die steun geven verdomd waar zijn ze toch herinneringen bijeenvoegen in een gouden boek inbinden over het eeuwige leven ja, je vader is hier nog je kan hem niet meer horen en zien al evenmin maar hij kijkt vast tevreden naar wie jij geworden bent uit hem ben jij geboren je was dochter en vriendin en om die goede reden is een terugzien…

De nacht ademt licht, Columbus dagen van weleer in beeldende kunst terugzien zorgen voor een herleving.. het geluid van ons zwijgen kan niet ongehoord blijven, balancerend op het verweerde koord doet zij onze vriendschap natrillen, Jij nog altijd dichtbij in Amerika ik hier verder weg in Holland hebben onze eigen horizon..…

om het beeld vast te houden ik wil het terugzien keer op keer want morgen is het er misschien niet meer!…

Samen met jou, had ik alles wat ik wou Samen met jou, was ik een gelukkig mens Samen met jou, was de lucht altijd helder blauw Samen met jou, had ik niks meer nodig, zelfs geen wens Toen werd je ziek en stond je ineens te koop De dag dat je weg moest kwam veel te snel Ik was zo boos en verdrietig, maar ik hield hoop Ooit zou ik je weer terugzien…

Wanneer zal ik je weer terugzien? Dat is dus niet bekend. Uiteraard is jouw geluk het belangrijkste maar of het went? Ik zou je het liefste hier houden, maar ik weet het: dat is niet goed. Daarom laat ik je ook gaan met een lach en een traan en hoop ik dat je niet ziet hoeveel pijn het me doet.…

Je woorden snijden in mijn ziel Stekend als een scherp mes Je wilt je wit wassen Nooit meer willen terugzien Je eigen weg inslaan.. Ga dan, vlieg dan maar weg In stille lafheid verdwijnen Ga dan, jij die ooit in liefde geloofde? Laat je zweven op de vele leugens De waarheid altijd versluierde..…

geluk ligt in jouw ontwapenende blik in de overgave aan het spel van een onschuldig kind in dat overweldigende mooie bloemstuk in die alles zeggende snik als mensen elkaar na jaren weer terugzien het zit vaak in het kleine en valt niet af te dwingen het waait je soms zomaar aan met de wind het ligt in de eerste voorjaarszon die…

In ons hart zullen we het bewaren terugzien naar die mooie tijd de jaren zijn voorbij gevlogen maar de herinnering raken we nooit kwijt.…

Een lichte schone schaar van bloeiende kindren Zal hieruit stijgen naar haar schone borsten, Ik zie ze spelen in de nevels ginder en Mijn ogen niet naar hier terugzien dorsten. Goud zijn hun lichamen, zij zinderen Door de luchten, en stillen alle dorsten. --------------------------------- uit: Sonnetten (1934)…

Welk een schone schaar van bloeiende kindren Zal zich voeden aan deze schone borsten, Ik zie ze spelen in de nevels ginder en Mijn ogen niet naar hier terugzien dorsten. Goud zijn hun lichamen, zij zinderen Door de luchten, en stillen alle dorsten.…

het ijs wordt maar niet dikker ik zak er telkens weer doorheen als ik denk: nu gaat het sta ik plotseling alleen nergens vind ik houvast begrip is werelds verloren schat ik moet opnieuw leren leven niet terugzien op wat ik had het ijs wordt niet meer dikker elke dag ga ik er doorheen onbegrip zal ik trotseren de wereld lijkt van steen…

Misschien, als ik de rust heb gevonden Wil ik je weer terugzien. Nu wil ik dat je gaat laat me verder met rust. Wie weet bel ik je nog wel als het gedaan is met mijn strijdlust.…

Als ik aan je denk,kijk ik omhoog,in het blauw, om ff te memoreren en wat ik weet even terugzien. Had je graag wat beter leren kennen, klinkt raar,maar je werd geleefd. Je wilde graag een ieder believen een soort "verwennen", een nobel streven,totdat jijzelf het uiteindelijk begeeft.…

We kunnen terugzien op vele goede jaren Waarin God ons heeft willen bewaren Hem willen we dan ook loven en prijzen En Hem voor al het goede dank bewijzen.…

Het gordijn van nevel opentrekken de herinneringen ontsluiten durven omhelzen wat eens was achter elke traan een voltooide tijd niets keert weer alles is eindig met trillende handen de foto’s bekijken van het lijkt een veel te ver verleden leren dealen met het heden waarin het martelend besef van niet meer nooit meer een terugreis…

Als je nog zou leven en je zou deze foto’s terugzien, zou ik je willen vragen: Mam, was je gelukkig en had je van het leven dat je hebt mogen leven ooit spijt? Ik kreeg vandaag een enveloppe met inhoud woorden schieten mij te kort!…

steeds leg ik kleine woordjes neer die als kiezels en brood mij het pad doen terugzien vanwaar ik kwam, er waren geen woorden, mijn God hoe leefde ik in mijn huid zonder kleur en betekenis namen zijn niet om te noemen, maar ' k draag ze in de vlamboog van mijn ogen, het verblindt het heilig bestaan om de heuse waarheid te ontkrachten en…