Alle inzendingen over tesaam

na de crematie een wandeling in de vrieskou ik adem zuchtjes kringelwolkjes in ijsblauwe lucht en weet mijn wezen broos bezonken 't gedragen amen vloeit Uw ongedroomd verscheiden tesamen met mijn zielsgedachten en stijgen wij op tonen van een vederlicht gebed als koppel ringelduiven bovenwaarts altoos in vogelvlucht aaneengeklonken waaiert…

Diep in de donkere oceaan lichtte zij op als een kleurenpalet van alle meesterschilders tesamen. Mijn hoofdzaklamp bescheen deze wonderschone kolos met de meest sympathieke kleuren die ik ken.…

prachtig en met niets te vergelijken Een wereld vol kleur….In beweging gezet Dit beeld zal mijn leven voor altijd verijken Regenboog aan vissen sierlijke vinnen Groepen die samenscholen eensgezind Een parel ligt te schitteren op de zachte bodem In haar lege oester slaapt een lipviskind Kleine anemoonvisjes en watervlinders vol pracht Wonen tesamen…

Ik vergeef daarom jullie in Jezus naam En bid dat w’ Hem ooit zullen prijzen tesaam’!…

Gij zijt losgehaakt van het papier, dat u gebonden hield aan lettertekens, die tesamen stonden om wat zij wisselend van u bevonden; spel door zichzelve ritselend bezield tot zoveel vuur, dat er geen vezel blijft tussen wat is en wat er over schrijft.…

verholen achter stoïcijnse muren van gebleekt week maché geplakt Troosteloos deprimerend in stilte bekerend deze ontering en bezetting van kristallen ketters Gevelglimmend oogverblindend verminkend de brede basten en tere sponzige wortelgestellen gillend in ongewoon kwetsende hersenpan tonen Splijten karrewielen huiswaarts spoedend tesamen…

Het beroemde vingertje - parmantig in de lucht tesamen met verontwaardigd gezicht. Haar zwangere buik met jongen of wicht. Oreert Femke tegen bezuinigingstucht. Fulminerend tegen naderende ellende. Haar lipjes trillend van ridderend moraal. De kamer gaapt - hoort bekend verhaal. Einde verzorgingsstaat - harteloze Balkenende.…

onder de doden zocht ik hen van naam die op het veld hun eind' hadden gevonden ik stapte over lijken, zag hun wonden ze lagen daar, in plassen bloed, tesaam ik moest de moeders troosten die hun kraam- bedden vergeefs bestegen, kindermonden de borst gegeven hadden, ze bestonden niet meer, de boodschap was onaangenaam ze gaven lijf en leden…

zij vlecht heur haar, lang van eeuwig groeien en zwart van jeugdig genot, tesamen met gretige vingers uitzwermend over een gulzige boezem in mei zo. zocht zij mij te boeien ik, de oude heer in een overjarig krot met reeds één been in klei geen blik gunt zij mij weet toch wel de man te verleiden haar gratie vraagt mij een onbevredigende…

Randen raken wat ongezien blijft buiten het kader vindt licht altijd tegenlicht onzichtbare vertakkingen reiken vreemd verder alles is hier hoog en laag tesaam dichtbij en onaantastbaar de dood verkruimelt even traag als leven groeien doet Onbegrensd staat het zwart in de ijle stilte slaakt een kreet onhoorbaar ver de ruimte in waar…

laat me zwemmen in jouw ogen maar niet oeverloos op zee hou me dichter almaar dichter neemt jouw liefde mij dan mee of zal ik heel lang moeten dwalen zonder oponthoud misschien jou dan langzaam aan vergeten daar ik je nimmer meer zal zien of zullen we groeien wij tesamen in de diepste zin van het woord het van de daken schreeuwen totdat…

Ik deel dit Friesche wonder met al mijn bruiden, tesamen ervaren wij de mooiste indrukken. Dit vocht geneest ons van alle kwalen, kostbaarder dan nardusmirre, geestelijk goud, het zal de oude wonden niet openhalen en de grootste toverdokters zijn ermee vertrouwd.…

Een groot deel van de bevolking is ziek, geveld door een nare griep de ene lichting hoest en proest, dat doen de anderen weer niet die hebben een abbonnement op het toilet, tesamen met een emmer ze spugen zich een ongeluk, en vinden baat bij een diaree-remmer.…

soms wandel ik in grijze luchten tesamen met de aarde geuren van zwoele rotting zonder kleuren dan breek ik stilte zonder zuchten mijn stappen dragen dan erbarmen zwaar aan de groene waterkant waar de bomen rusten aangeland mijn donkere schaduw zwart omarmen als fijne druppels regen zwermen spoelen zij soms mijn treurnis weg en sieren…

voelt dit aangenaam Ik kijk in je warme ogen en zie er de liefde weerspiegelen mijn hart slaat op hol mijn ziel voelt zich vrij Het branden van binnen de lust opgewekt door jou ik sta in brand ik stijg naar hoogten hoogten ongekend Je hele lichaam trilt de opwinding zie ik in je ogen ik streel zachtjes je warme lichaam twee lichamen tesamen…

Slaap maar mijn zusje je bent immers moe Sluit gauw je heldere kijkertjes toe Rondom je wiegje zwijgt alles nu stil Niemand van ons die je slaap storen wil Wij hebben heerlijk tesamen gespeeld Het had ons zeker nog lang niet verveeld Had zusjes Moe niet gezegd:"Nu is 't tijd" En 't lieve schatje in 't wiegje geleid Slaap nu mijn kindje…

zo moeilijk om te zeggen Verfoeilijk om 't uit te moeten leggen Dat hovaardige het niet kunnen vatten Op het duistere pad met zwarte katten Hoge ogen en een valse tong Hebben mij putten gegraven terwijl ik zong Omdat ik Uw bevelen heb gezocht God die mij heeft vrijgekocht Voor de wereld zijn wij de gedrochten Die Messias Jeshua tesaam…

Ik heb zo vaak, in stilte alleen, gemeend, Dat gij van elke kant, door alle muren, Verschijnen zoudt en wij tesaam vereend Verbleven tot ge uw hart mij had geleend Om 't nimmer, nimmer, nimmer terug te sturen. Maar deze nacht, de eerste na uw brief, Hebt ge in mijn zaalge droom mij toegesproken. Ik zag uw mond, die zei: ik heb u lief.…

Ze voelden zich tesamen één en waren in de wolken. Je kan verwachten, wat er kwam, nadat er was bemind. Welja: het was een wollig lam. Een wolk was 't van een kind! Ze waren stapel op elkaar. Er kwam een stapel wolken, die door hun tomeloos gepaar de hemel ging bevolken.…

vogel vliegend vuur, mijn schitterlief van altijddoore duur - en tot de wereld die zo in mij was verzameld vroeger als in spiegelglas, werd gij - ik heb het alles opgehoopt tot u, het is in u gedoopt als brandend hout in vuur, o mijn licht schitterlief van altijdduur - zijt gij daardoor misschien zo opgeblonken, liefdesherinnering tesaam…

‘k Nam je in de fietstas mee tesamen met toiletpapier en gaf je thuis flink water, nu pronk je sterk en fier, tevreden op mijn tafel, open al je knopjes om kleur te geven hier aan mijn donk’re kamer.…

oudheid met wat glas waar het licht van schuwt mijn zomer is de grijns van de verniste wolken voorbij en duidt mijn bestaan op de aflossing van karma, niets tegenstrijdigs verhaalt het verleden in het lijden van telkens het ontwijken ervan nochtans laaf ik me aan de wijn die me in geschonken wordt door de rechterhand, dezelfde hand die tesaam…

De sneeuw wolkt als vitrage voor de ramen Hij houdt de wereld buiten en sereen Breken wij onze jeugd af steen na steen Triest scharen zich de meubelen tesamen De vensterbank met stervende cyclamen Zegt dat het nooit meer wordt zoals voorheen Gelijmde briefjes waarop onze namen Leiden ons veilig door de uren heen Wij openen de kast met de…

Maria en Jozef liepen tesaam de donkere straten door en vroegen bij alle menschen aan en vonden er geen gehoor En hadden eindelijk in een stal hunnen intrek genomen en zochten zwijgend zich terecht in dit hun onderkomen.…

Zes mezen komen eten, allemaal tesaam. Op en neer, en heen en weer, kom en ga soms ondersteboven doen ze elkander na. 't Is één groot feest, en ik geniet het meest. Dan in één roetsj... naar de overkant. Naar Rikus: “Kom jongens, hij heeft pindakaas, zo lekker!” Ik kijk het lachend aan.…

Dat huis waar de tuin een fresco was van bloemen, fruit en groen waarin we heerlijk speelden elke warme “zondagnoen” en ied’reen wanneer fonkelden de pretlichtjes der nacht, rondom een konkelfoezend vuur tesamen werd gebracht Dat huis waar nu geen grootmoederkloek meer opendoet de deur en waar geen grootvader meer leeft als een patroon…

En beide, dit denkend in onze breinen, aan elkaar hangend, de armen om de hoofden, zijn we als de zee en ’t land aan elkaar hangend, of als de berg en ’t dal samen tesamen. Zo ruist de zee het land een lied, zo wil ik met een wit gezicht van hartstocht voor u eeuwig klinken van mijne dankbaarheid.…

Eens, toen wij na de nacht tesaam verrezen Lagen de rozen vochtig en gebroken, ik en gij Wisten die lange nacht de regen, ik noch gij Konden van teerheid immermeer genezen. Gij hebt de witte en de rode rozenbladen Gebeurd in uwe smalle hand, - zij vielen Vochtig en sidderend weer in ’t diepe gras.…

Het is goed om God de Heer te dienen Kom dan tot Hem en prijs Zijn naam Met al Zijn schepselen tesaam. Het is goed om God de Heer te dienen Want Hij wil altijd voor ons zorgen Vertrouw maar op Hem, elke morgen. Het is goed om God de Heer te dienen Gods goedheid reikt tot in eeuwigheid En Hij is het die ons aller leven leidt.…

Weer tesamen na zoveel jaren... en onze mond is stom. Is er dan niets te zeggen - kom laten we eens zien waar we gebleven waren.…