inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 4.891):

Uren

De sneeuw wolkt als vitrage voor de ramen
Hij houdt de wereld buiten en sereen
Breken wij onze jeugd af steen na steen
Triest scharen zich de meubelen tesamen

De vensterbank met stervende cyclamen
Zegt dat het nooit meer wordt zoals voorheen
Gelijmde briefjes waarop onze namen
Leiden ons veilig door de uren heen

Wij openen de kast met de japonnen
Waaruit zich vaag haar tere geur bevrijdt
En hebben dan opnieuw van onbezonnen
Maar altijd weer vergeven daden spijt

Haar nieuwe jurk met gouden draad gesponnen
Zwerft nooit gedragen verder door de tijd

Schrijver: Corry>Doorn, 13 juni 2004


Geplaatst in de categorie: emoties

2.0 met 3 stemmen aantal keer bekeken 446

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)