Alle inzendingen over tijd beschouwen

Of moet ik dat gewoon als menselijk beschouwen, en ben ik bevooroordeeld omdat ik ben verkracht? Soms is het moeilijk om nog te geloven, in eerlijkheid, en in "alles komt wel goed", want er is niemand die mij dat echt kan beloven, de regel is simpel, doe zoals het moet.…

op keer voorgoed   het water als dit gevoel hier binnen gevoed door onzichtbare krachten   het ebt weg en komt en verandert geduldig en vasthoudend het profiel van mijn leven   onder spiegelglad water aan de oppervlak geen rimpeling niets te merken van deze getijdenslag   tussen eb en vloed staat alles even stil een moment van beschouwen…

Wij zaten aan het kalme plein, voor 't open venster van ons klein vertrek, de avond te beschouwen. Wij zagen hoe de hemel, bleek en ver, over de gevels week van de ons omringende gebouwen.…

Leer u-zelve recht beschouwen: ’t Leven weet geen stand te houen, Maar ’t ontsnelt ons in zijn draf. Haast genaakt u ’t ogenblik Dat u aller schepslen schrik, In een blinde hoek verscholen, Aangestapt op wollen zolen, Onzacht toeroept: Hier ben ik! Ach, wat is des werelds lust Ras geblust! o Hoe vluchtig is ’t genoegen!…

Wij reden door de tunnel met de wagen En waren toch wel lichtelijk bevreesd En daarom was het eventjes groot feest Toen wij wat verderop het licht weer zagen. Het einde van de tunnel, meende ik, Maar niks, er stond een auto in de fik.…

Er wordt weer heel wat achterom gekeken. Men kijkt vooral naar wat is misgegaan en wat men beter anders had gedaan. Dat helpt geen donder, zo is mij gebleken. Ook heb ik geen idee wat er gaat komen, dus heb ik me maar niets meer voorgenomen.…

Ik ben in een script geboren regie heb ik niet nodig, ik speel een soevereine held in elk verhaal, rolverdeling lijkt overbodig, isolement van de verbeelding deel ik met elk primitief hart. De wieg stond op een onbewoond eiland van verlaten kunst, cursief omringd door de golven van het alfabet, in de getijden van geluk herrees…

Ach, de dood is maar een korte leemte in de levensloop van de levende taal, als de geest haar duivelse masker vallen laat. De Poëzie de winst opeist, haar Muze het laatste woord verbindt in stervenszeeën van beroering, lijst dit als een tijdloze weg in het geweten en de richting wijst. Vanuit die cultuur, de abstractie en objectiviteit…

Het wordt weer zomer, z’n volle wagen is op pad met de korenschoven naar de molenstenen van de tijd, zijn krakende karrenwiel strijkt de plooien van de laatste morgenstond op zijn voorhoofd glad.…

Ik bekeek mijzelf als een stapel oude kranten, waarop ik als redacteur zijn stem en z’n zegen rust, de tijd verslaat op het hete aanbeeld van de waan, daar gloeit in nachten de blaasbalg van het nieuws weer aan.…

Ik kijk vooruit naar het vangnet van de tijd, waarvan ik de mazen nog moet boeten, in welk dwangmatig gesponnen geluk ik ben beland, misschien word ik voor die laatste stap gered. Illustratie Claudio Dacosta ( Brl )…

Op de blanke toppen van de duinenrij maakte ze haar uitzicht en boezem vrij, de adem van de horizon borstelt het golvende helm en bindt het gebronsde haar, gebleekt door het zout van eerdere jaren, waaruit haar meeuwen waren opgestegen. Zij dingen naar de hand in een volgende vallei en naar de verste uithoeken van de zee, zich…

De duisternis gaf mij een hand, je zonden zal ik strelen, in het grauwe boetekleed van verlangen gaf je mij een laatste nacht, liet je slagen beuken op het holle vat van gegiste beloften, die snel waren vermorst, ik zal met een sleutel van de tijd de opening herwinnen voor de toekomst verborgen in je moederborst.…

De twijfelaar zegt, dat ik een ander fust aan moet slaan met flexibele duigen, wankelmoedige ruggengraat door de tijd geringd. Eikenhout doordrenkt door loog en listig bier, schaars verlicht door een spongat waaruit alleen de duivel zich bezondigd aan het tappen van het zielennat.…

Ik streelde je wakker in een morgendicht, onderzoek wat je eerder hebt geloofd en vervloek de gisting tussen de engel en de sater, waarin je z’n minnaar werd in donker licht, ik verdoof de duivel met een gelijke waan die rondwaart door de botte hoornen op het hoofd. Ik wil niet strijden met een verwachting, die de geest verwart…

Man en vrouw in verzet niet zwicht, lijfelijk met gelijke taal in de daad tot hun moraal verplicht, een geluid wat vleugels houdt. de weg ontwaart, waar de vrije woordvlinders zwerven om de leugens te ontdekken, zichzelf en niemand spaart om de hemel van hun levensdrang te overtuigen. In een ontmoeting met de waarheid, start een begin…

Het sterven herkent zich in de kleine dood van afscheid, elk moment van minnekozen verlegt de schaduw van de tijd.…

Kinderen uit het paradijs planten hun kleurige parasols in schaduwen van de regenbogen, op het schoolplein van de dorpen wordt de eindigheid door dans gewist, gedenktekens van wanhoop en extase, schittering in de ogen lekt door scheuren van de dageraad. Onder een gewelfde paraplu boren duizend stemmen stille gaatjes in de moezon…

Raak z’n pijl de roos van het licht waar de schaduw van de tijd de rug recht in zijn afgesloten kooi. We zijn een theater van geluid, souffleurs van een glorierijk verleden meningen en stemmingen van het heden. Publiek, de dichters op de eerste rij van blinde stoelen, mijn plaats is achteraan onder het gebrandmerkte raam.…

Spelend onder een stolp van glas wat geen glas meer is, de substantie beperkt en versterkt het in en uitzicht van plakjes geschaafde tijd..…

Geluk is een meervoudig equivalent enerzijds gewogen in een gesponnen web en door een suikerspin verleid, raakt ik een schuwe droom niet kwijt waarin ik in haar zoete wederkerigheid werd gekend. Anderzijds als het handvat breekt en het genot in de werkelijkheid verbleekt, wat kan ik verwachten in de sluwe ironie van spot door de schaduw…

Geschuimde regels op een gedachtezee in oceanen van onvoorspelbaarheid waarin ik tijdloos onderga. drenkeling naakt zonder vinnen en schubben, filter de woorden met de kieuwen, om het zuurstofrijke vocabulaire uitzicht te vernieuwen. elders, een landschap al weet ik niet waar dat ligt als ik het rijmen kan met de mond en ogen dicht…

In z’n afgespeelde tijd is nog niets verloren, blijven levens open en onvoltooid.…

Het lijkt allemaal zo vreemd, ideeën en wetten vervreemd van naam, anoniem ongrijpbaar, wie zal weten hoe de ziel er morgen voorstaat, zijn licht gespeend van sterren die opstijgen als het avondrood zijn vleugels openslaat. Uit het gezicht van uitdrukkingloze goden die stilletjes verdwijnen in een overdaad van overmacht en overgaat…

Hij zwerft eenzelvig op de werf kerft diepe krassen met zijn stem het scherpst van elke vlucht en trede breng de huivering in mijn lichaam het zijn de onbekenden op het erf, een zwarte kraai die schipbreuk leed. Mij met beide vlerken beet, in eigen ziel zijn thuisland meed, toen ik zijn gouden kooi open deed, het is de vogel vrij van naam…

De geur van een hibiscus duurt een dag, ster in een hartstochtelijk uur van tegenspraak tussen landschap en hemel, een vrouw belichaamt water en vuur dat ze in zich draagt, brandstof van herboren lavendel. Wat zij niet weet, zuurstof als kleur is echt, wat zich in de eerste aanschijn aan levende wezens hecht, een speelse kracht…

Alles zien is niets begrijpen, het motto van de schrijver te wonen in zijn religie, verstuurt de tijd met de post het ene gedicht verlaat zich weer op een ander, vergeten gestalten worden door anderen afgelost.…

Wanneer ik morgen je moet verlaten mijn zoon, word ik weer dat kind, die allerkleinste jongen die je in je armen neemt, vervreemdt me niet van de vurigste wens je om mij in jou te rijpen als ware een waarachtig mens. Ontkleedt me van angsten als stoffelijk wezen en leg mij in het glazen ledikant, waarin ook jij geboren werd, vertel me…

Lokroep van late vlinders uit het aardse heem, op transparante vleugels van glas , vertellen hun intiemste verhalen aan de moerassen van de waterplas, door ervaring moe gestreden door de doornen van de tijd.…

Mijn dagelijks sterven herkent zich in de strijd met de kleine dood van afscheid na een moment van minnepozen, richtpunt op een schaduwblos in spiegelschrift van de tijd.…