Alle inzendingen over tijd beschouwen

En uit het diepst van mijn hart vol respect anderen als verheven te beschouwen. ******* Gehandhaafd heb ik verloren momenten tezamen met uitgemergelde beenderen welken mij de herfst drachtiger maakten dan jonge enten van een steeds weer nieuw begin – niet dat de lente bezworen is met leugens, want wat men ziet is de zuivere compilatie…

De rust, die stille impressie vermeende beschouwing, bijzonder speciale mensen, blauwer kan het soms niet. Blauwdenkers zijn idealisten. Er zouden slechts een handvol soortgelijke blauwe diamanten in de wereld bestaan.…

Ik kijk wel uit, ben niet zo masochistisch als vrouwen denken, hoewel ik wel vaak de kous op de getormenteerde kop krijg, maar ik beschouw het totaalbeeld en de fragmentarische eeuwigheden, die ik in het absolute geheim met mijn Godin deel. Punt uit.…

Na al die jaren schiet mij dit nog in de zin, wanneer ik bij het wakker worden jou beschouw en dan weer besef hoe zielsveel ik van je hou. Ik schrijf dit vers en fluister het in je oren, zodat je maar weet dat wij bij elkaar horen.…

zo dom, dat doet dubbel lijden daarom lieve mensen allemaal, stuur Hem liefde en veel bloemen beschouw Hem als je makker stop met blazen, stopt het razen en besef heel goed... maak dat Beest niet wakker!…

hoe moet iemand mij wel niet beschouwen een sukkel die zich wegtrekt omdat ik geen recht heb op respect ik wil geen medelijden of dat mensen voor me strijden en ze de kans geef mijn problemen te verspreiden liefde voelt onverdiend want ben ik wel een goeie vriend? eenzaamheid is naar maar toch geeft het veiligheid echt waar…

Pythagoras zo wordt gezegd, kwam in een smederij terecht met vier fervente smeden. Daar werd met slaan uit volle kracht, een fikse herrie voortgebracht, maar Pythje riep tevreden: 'Dit klinkt uniek en wonderschoon want elke hamer heeft zijn toon. Ik ga ze even wegen.' En die gewichten, als verwacht verhielden zich als 6 en 8 en 12 en…

de tijd beweegt als stroop plakt mij vast aan stilstaan ik ploeg door kleverige dagen en mijn gedachten draaien kolken maar brengen niets meer dichterbij de tijd gaat weg en zwijgt noemt geen naam of plaats aanzien moet ik volgens hem stilstaan met mijn armen open zegt, hierzijn brengt je dichterbij de tijd laat mij te wankel achter ik…

Een woud van twijfel rijgt zich aaneen in zwijgen, onder de kalende kruin niets verteerd waarin het bladgoed zich herkent, het doorbloedt als levend bewijs het weefsel van de nerven. slechts met de gedachten waarin ik verdwaal, op het einde te trots voor een beklag, onmogelijk de serene grond onder de wortels te verruilen van een…

Dat smalle, dat benepene dat afgebakende, met zelfs om elk tuintje hoe klein dan ook, een hekje. Het is toch niet voor niets dat Van het Reve De Avonden heeft geschreven. En ik wou weg. Maar duizend bloemen gingen bloeien, het bruiste en het broeide, we werden baas in eigen buik, en gaven de vrede een kans. Oh yes, the times they were…

Men zegt: tijd heelt wonden, edoch wanneer de tijd op is, krijgen wonden geen tijd meer te helen!…

ik ben al gauw tevreden: goed is goed genoeg. je hoeft maar een beetje van me te houden, maar: houd lang van me. ons kind hoeft niet per sé te scoren op het veld. de deur piept, alles gaat kapot. je trapt op mijn beduimelde bril, maakt de sleutels kwijt, we zien ons door de vingers. je ruikt naar een nestje jonge katjes, heerlijk slapend…

terug van waar ze was de straat met een geur van olie en benzine de pizzeria en kebab en uitlaatgassen en kut alweer de fiets gestolen alles is weer zoals het altijd was passend als haar oude favoriete jas hij loopt weer als vanouds door het altijd eerlijke bos hoort tussen het kloppen van de ijverige specht een overvliegende koekoek…

Hoog in de lucht Draagt de wind Tranen van de Andes Bereiken nooit de oceaan Ik draag het mee Lichaamstaal Handen en voeten De armoede kleurde De tranen rood En ik draag het mee Nergens was het veilig Op elke hoek loerden ogen Ongelukken per ongeluk Droefheid en frustratie Ik draag het mee Tranen mengen zich Met het leven ten…

eerst nietsvermoedend nog van het dodelijk verderf dat magere hein strooide hoopte ik wakker wordend de nachtmerrie te verlaten waarin als overrijp de appels uit de boom van leven vielen als een koude ochtenddouche was ontnuchterend het nieuws dat er geen ontsnappen was aan de haard van het inferno dat met afgrijselijke explosies de…

waar zijn de dagen dat ik als vrije vogel op de rug van de wind gedoopt in regen sneeuw of zonnestralen met de stroom mee of soms er tegenin overal vliegen kon met vastgebonden voeten de vleugels geknipt achter tralies van glas zing ik nu gekooid het lied van verlangen dat snel een einde komt aan de horror van angst die ons het leven…

waar ik kijk naar de kisten die veel te vaak en zo frequent door steegjes en straten gaan verduistert ons een grote wolk alle dagen zoals de nachten zijn die wij het liefst verjagen willen met het zaad van vierend leven waar de ruimte van de afstand zich met zwarte sluiers behangt voor processies van een afscheid zouden wij liefst met…

onzichtbaar als een sluipschutter worden de mensen benaderd om dan aangeraakt te worden gelijk kleintjes tikkertje spelen met een onverhoedse handdruk een zoen of een kus op de wang als het niet met een niesbui is de samenleving raakt ontredderd door gezaaide verbijstering en angst waar het monster niemand ontziend onder de leden van…

al belemmert ons de afstand de ruimte die wij laten moeten elkaar de wang of rug te strelen ver weg houden wij elkaar dichtbij omdat juist de afstand ons sterkt voor de toekomst die komen gaat nu klein voor ons de wereld wordt bouwen wij een brug naar elkaar met een boeket kleurrijk geurend van samen gemaakte herinneringen uit de tuin van…

woekerend zamelt het volk heel gewone maar ook rare dingen die wij gewoon nog ons alle dagen kopen kunnen onderwijl vechten medici met alles wat zij hebben voor gezondheid en leven van mensen jong en oud aangedaan door het virus dat ons en onze economie het gewone doen en laten naast ook de adem neemt niet aflatend is hun inzet hoewel…

voor het kamerraam gezeten aanschouw ik het voorbijgaan van de wereld om mij heen die ik als een film op televisie achter glas bekijken moet als zij niet lopend onderweg zijn wekken de mensen die passeren in of op hun ijzeren karos gezeten dat gewoon de wereld doordraait alsof aan haar toch niets mankeert mijn stemming en mijn gedachten…

----------------------- ------------------------------------ regen op het raam een wolk schuift voorbij de zon de meeuw zweeft op licht. ------------------------------------ ----------------------…

Terwijl de dag steeds verder schrijdt, en ik, op blote voeten, ze eindelijk vind en blij als een kind mijn woordjes schrijf… ga ik pas beseffen: Het was slechts een kwestie van tijd.…

balanceren manouvreren compenseren en /heb lief produceren en zegen, amen.…

Als ik de tijd dood, de doodgewone tijd raak ik besef van tijd een beetje kwijt. Als ik gewoon dood dan dood ik doodgewoon een vlieg of mug, of soms dood ik gewoon de tijd. Maar dood ik de dood, heel doodgewoon dan is er niks meer over dan heel gewoon, de doodgemaakte doodgewone tijd!…

Hoe de dagen mij ontkomen, steeds waait er een nieuwe tegen het raam. Een somber kind in de keuken eet niet meer uit mijn pannen. Zeldzaam is het oude leven dat voelt als immer. Intussen verwaaien mijn uren, ze zijn de echte, wat tegen mijn raam slaat is het echte leven, het huidige, dat van mij, dat van mij eet. -----------------…

Vandaag is verleden van morgen zoals ook toekomst wordt verleden tijd. Heel dit leven rijgt de dagen opgebouwd uit uren van toekomst naar verleden tijd.…

R DE NEUS VAN FREDERIK VAN EEDEN - Een beschouwing over de betekenis van reuk en geur in zijn werk. Amsterdam, Candide, 1996. 1e druk. Paperback/garenloos/flappen, 20cmx12,5cm…

Het boek bezorgde mij beschouwende momenten: deed ik de mens en mensheid niet te vaak te kort? Thans prijkt het ding te midden van mijn folianten, al bleef het officieel dan van mijn kinderen. Vertaald, zegt men, kwam het terecht in vele landen, zelfs in het zwarte spookland van Siberië…

Deze tuin verkleint het aardse streven, schenkt zijn beschouwende bezoekers moed voor het geheime, wachtende leven. ------------------------------------------------------------ Het bovenstaande gedicht gaat over de oude, rustgevende begraafplaats van Drachten.…