Netgedichten

netgedicht (nr. 49.104):

Open en onvoltooid ?

Wie nog tranen over heeft zal
zich daar tegen moet weren, of
opgaan in een bodemloze wereldzee,
waarop zwarte zwanen leren zich
spiegelen met de sterren mee.

Als beleven kijken is, te wijken
voor alles in het nietig menselijk
stof, geen pakkende gelijkenis en
worden ideeën snel geschiedenis,
verleer mezelf niet te overschatten.

Verwen dan het liefst een naamloos
en eenzaam kind wat ik ken, in het
gestolde idioom van het leven is het
moeilijk in te schatten op welke oprechtste
schouder je de bron van tranen vindt.

Ik gunde mij die horizon, er bestaat geen
wereld zonder droom, in een schoonheid
zonder broosheid wint de dood als grootste
aandeelhouder. In z’n afgespeelde tijd is nog
niets verloren, blijven levens open en onvoltooid.