Alle inzendingen over tocht

het neerzetten van een achteloze voet in een andere richting, daar begint het mee, gevolgd door het voorbijzetten van de tweede (vleeszool in bestoven schoen), de volgende stappen en stappen; arm in de lucht, hier zwaait wat ginds werd opgeworpen en verderop zal worden opgevangen ('pakken wat je pakken kan'); gezwind ben je op weg gegaan,…

De raven gieren krassend rond, loom zwoegend door de locht, en stuwen traag ten horizont haar hongerige tocht. Waar ligt nu ’t doel? Waarheen de gang al door die woeste heiden?…

Snel stroomt het water weg van de bron neemt alles mee vooral de druppels vanaf het begin Volg de stroming tegendraads naar boven dwars door de nevels van de grote waterval Traag stroomt het water terug naar de bron laat alles achter behalve de druppels vanaf het begin…

Afscheid van Holland nemen valt niet zwaar, in Hilversum staat op beschaafd niveau een humanist te liegen; men hoeft maar een hand uitsteken om hem met een knop te smoren; uit Brussel is altijd muziek te horen. De weg naar 't zuiden weet niet meer hoe snel hij zich aan mij zal onderwerpen en ondertussen rijd ik de gemeente binnen van de verscholen…

De tiende dag, langs flats, voorbij de laatste HEMA, ziet u eerst een viaduct, daaronderdoor een houten dorpje zonder kerk, daarna loopt u de polder in. Blijf op de weg, die links en rechts door groene bomen wordt begrensd. Aan 't eind een klein en dicht café waarlangs een olietanker vaart. U draait zich om en wordt in 't dorp gestoken…

Het leven raast tussen steden en terloopse slaapplaatsen elke dag een ander ontwaken mijn huis is waar mijn lichaam is in de steensteeg van vervalstad of in de luxe van het dollarhotel ben ik thuis waar mijn lichaam ook wezen mag. ------------------------ uit: 'Deze dagen', 1998.…

Want 'k zweer, dat 'k waar ben, als geen die hier wonen, Opdat wat gij hoort, in mijn Lied, van 't Schone Op uw verdre tocht door 't Leven u schoor'! ------------------------- uit: Verzen II (1902)…

[Fietsend naar zijn werk, passeert Anton Korteweg elke dag twee tunnels (tussen Leiden en Den Haag). Op de eerste ontmoet hij om 8h20 de woorden: "Astrid, I love you". Om 8h30 passeert hij de tweede tunnel en ziet staan: "Astrid skelethoer. Negative erection". Deze steeds weerkerende dagelijkse realiteit inspireerde hem tot volgend gedicht…

Ik ben ze moe die verre tochten, Slechts met ons hart als reisgezel, Waar waaiend stof bleek wat wij zochten, En ieder welkom een vaarwel. Ik bid U dus, mijn jonge makker, Stap zacht en demp Uw vreugdgeschal, Want róept Uw lokkend lied mij wakker, Ik vrees, dat ik U volgen zal.…

En verre tochten gaan en zullen gaan... En schepen varen heen en zullen varen... En ogen staren na en zullen staren... 't Slaat wild, mijn harte, en wilder zal het slaan!... Geen woud, doorkruist van wegel, baan en laan, - een oerwoud!... Ach!…

Maanverlicht het smalle pad langs onderbelichte schaduwen die lijken te zwaaien of wenken misschien wel koelte toewuiven in de windstil verwarmde nacht Eindelijk glinstert het water zich steeds meer uitbreidend tot een spiegelende vlakte die uitnodigend welkom heet Op haar hoofd haar gewaad tussen lange zwarte haren koel verwelkomt tintelende…

Dans de herfst in, de bruinkleurige, spit de aarde om, je velgen bespat met slierten in een Ford zonder olievlek de avond in. En antwoord zonder spot, Jack, ontneem de nacht zijn wijzers, voor jou de wissers, vuige kledder over de beslagen ruit, nu bewijzen zich de pedalen en daarmee uit. Het zijn de uren van diepe kleuren, losse draden…

We hebben onze expeditie grondig voorbereid. We kennen de plek waar we het spoor bijster zullen raken waar we door de grappen heen zullen zijn en een lawine ons gezelschap zal halveren. Daar zal december blijven duren en de storm zal onze sentimenten aanwakkeren op een manier die onze geldschieters zal bekoren. De nacht voor het vertrek richten…

We weten niet wat de bergen vandaag met ons zullen beginnen. We hebben voedsel, drank en stevige schoenen. En we vertrekken. De top en niets anders verwacht ons. Een nieuw uitzicht op de wereld. En misschien komt een moment waarop we niet hoger meer durven en evenmin nog terug. Wanneer het duister valt en de bergen rondom dus ongenaakbaar…

in beweging rechte ruggen en soms licht gebogen Ruggen die van de meet weten geen loopje nemen met deze tocht Wind kan de lopers inspinnen tegen houden als met honderd handen de innerlijke stem kan een duivelse influistering doen:'geef op, geef maar op' je voeten willen je niet langer dragen' en op je handen kun je niet lopen…

Stevige korte massieve gedaante zag ik door het doorschijnende water optornen tegen onzichtbare stormen, een steen gekoesterd aan de borst. Voorovergebogen kluizenaar verzonken in gedachten, stap na stap behoedzaam vorderend op de van keien vergeven grond. Onmogelijk was het als kind al de aandacht te trekken van een ijsbeer in een stuiter…

Is deze tocht een vlucht, een woordeloos gevecht om lucht. Het noorden liet ik achter me. De andere hel doe jij mij aan, balorige balling. Leid jij me verder met je verzen. ik ben niet uitgerust voor deze reis doorheen dit schimmenrijk. Voer me van kring naar kring, van gracht naar gracht en wapen me met dapperheid.…

Met 1 plastic tas van het warenhuis met de rode zon met gebogen schouders traag te voet langs de bleekgroene heesters langs het dode kanaal over het grote lege plein. Duidelijk het javelwater, de melk en het brood in het zakje. Keert hij tevreden terug? ---------------------------- uit: 'Dubbelzanger', 2002.…

je voelde het zweet op je wenkbrauwen rusten, je keek waar je liep en het leek alsof de aarde terugkeek, de stenen de bladeren van vorig jaar wenkten je eerst en weken dan weer, ze maakten je dronken, je struikelde maar je bleef overeind, je leefde gewaarschuwd en je gedachten zweefden niet langer maar ze bezonken tegen een veld violetblauwe…

Een regenavond naar huis, een tocht naar mezelf langs spiegelende zebrapaden tot de andere kant. Die akelige achtervolger losgooien gaat niet: om de achttien meter sta ik in de schijnwerpers, ze werpen beschaduwde vraagtekens af met betraande ogen.…

We waren als twee regendruppels die langzaam samenvloeiden bij onze tocht naar omlaag. Maar spatten uiteindelijk in een regenplas uit elkaar, gedoemd om elkaar te verliezen.…

lange lege nachten verlangen loutert klautert langzaam langs mijn ruggeladder langoureus mi lanct na di het tocht van binnen…

Vermoeid de last Van de wereld Op zijn schouders Gedragen - had hij Na 't volbrengen Van de zware tocht - Opgelucht zijn last In 't voorportaal Van de hemel opgetast…

Door het duister struin ik in de dieptes van mijn ziel om mijzelf te vinden in een altijd draaiend wiel één met oneindige verhalen hier is waarheid vergezocht en ik loop maar wat te dralen op mijn eeuwigdurende tocht…

Kan ik me niets meer herinneren waren misschien dwaze verbeeldingen over trouwe liefde die zo op de tocht van de straat, in drift en onbeholpen bezield denkend aan jouw armen met een ander om de eerzucht vocht.…

na Tocht Het Leven blaast Tot waar de Wind Is uitgeraast En Stilte keert In’t Land…

ondanks zijn dood voelde ik de stille eerbied voor de gewijde belofte om terug te komen te verrijzen voor zijn boodschap van naastenliefde die de apostelen zullen uitdragen aan zijn volk ik wilde de steen raken maar voelde al de lichte tocht die het herrezen zijn maakte…

Prinsheerlijk lig ik in mijn bed Stress tot pret te kneden Buiten waart de nachtvorst En zet zijn eerste schreden Op zijn koude tocht Zojuist heeft hij de zomer Aan een vroege lente verkocht…

De reis terug was een stille tocht en mijn verdriet was op ...…

de oude brug ging je spelend over en voegde hem voor altijd toe aan je route je zocht en vond een brug naar je eigen samen een nieuwe oerbrug is geslagen en mijmerend onderneem je de tocht naar begin…