Alle inzendingen over treffen

Sneeuwwit de schaarse haren boven een volrimpeld gezicht bijna los van deze wereld maar toch nog bij de tijd treur maar niet om mij als ik er niet meer ben ik heb genoten en geleefd wat ik jullie toewens vanuit die andere wereld zal ik vertellen in je dromen als je mij daar treft maar alvast één ding: toeval kan een ieder treffen…

Waar wij dichters menen de waarheid Tot op het bot te ontleden als wij Onze gedichten schrijven, Komt het niet zelden voor Dat wij de waarheid beschrijven Zoals wij die waarnemen - Of wij daarmee ook De werkelijkheid treffen Valt nog maar te bezien: We beschrijven haar immers Zoals wij onze werkelijkheid zien…

Zo de storm ons treffen mocht, Hij toch hield u op uw tocht Meest voor bui en vlaag geborgen; Meer, ja meer dan moedermin, Meer dan vaderlijke zorgen Had Zijn liefde voor u in. Wis de traan dan uit het oog 't Biddend harte dan omhoog, Als ons leed en smart omringen!…

Hij gebruikt mij om jou te treffen. Ik bots tegen de rand en door die ander te kussen bereik ik jouw kant. Wij naderen elkaar volgens een wetmatig verband. God glundert als ik bij jou stilval grijpt naar het krijt ondertussen. ------------------------------- uit: 'Speelgoed', 2000.…

In verte waar meeuwen hun schreeuw krijsen in noorderwind dwalen gedachten samen heel even dacht ik jou hier te treffen te horen en te voelen maar het blijkt een illusie van de nacht het donker verbergt mijn getergde gelaat ik proef het zilte zout raap zilveren tranen in zand wis de sporen in dit verlaten land…

ben jij boterzacht en smeltend in mijn handen de geur van vroege poldertochten draag jij in het haar En toch zoals de lotus ademt, stremt de tijd jouw jeugd en betaalt herinneringen met momenten die voor altijd verloren blijken te zijn Maar mijn lief, ons sterven zal gepaard gaan met een lach en de wetenschap dat de dood ons niet kan treffen…

In wit winterse dromen zag ik jouw ziel vertrekken naar een onmetelijk duister met licht van lente in zicht en in bladvallende herfst verloor ik mijn dromen die niet langer zomerden in mijn somber gedicht ik had niet gedacht dat het mij zo zou treffen jouw sterven in verloren liefde een stille duisternis in mijn vergeten verleden…

Ledige ogen blikken naar binnen, treffen zichzelf en komen tot zinnen. Doof het licht, doof het heden, wat nu was is alweer in tijd vergleden…

Het vuur van de open haard Brengt de warmte hier in huis Mijn eigen hout en eigen bank Maar voel me hier niet thuis Het lege bed als oude foto Van een kind met brede lach Met in zijn hand een waterijsje Op een warme zomerdag Maar zoals foto’s doen beseffen Gaat de tijd steeds veel te vlug Kon ik haar hart maar treffen Dan kwam ze, misschien…

Mijn hoofd wil niet meer denken… Wat er door jouw hoofd heen gaat Echt spijt dat je mij moest krenken Of blij dat we zijn uitgepraat Hoop met alle diepte in mijn hart Dat je ooit zult gaan beseffen Dat je een vriendin zoals ik Niet zo snel meer aan zal treffen Maar blijf mijn eigen vraag steeds horen Heel verdrietig en bevreesd Heb ik…

schrijf me sprekend van de dode die ik niet ben noch dat vroom gebeiteld beeld met ogen vol chagrijn houw me vrij uit grauwe kerken hak mijn valse ego om boetseer mijn wezen en mijn woorden naar de ware die ik ben want ik walg van religieuze pap met brokken waan en klodders schijn ken mijn vuur en mijn verlangen je te treffen…

Nemesis, Maät, Portia Godinnen van gerechtigheid Met zwaarden zilver en zuiver Trekken zij ten strijd' Zij doorboren ieder onrecht Totdat ieder recht is gedaan En wie hen op hun weg komt Kijken zij genadeloos aan Hun zwaarden treffen het duister En het licht breekt er doorheen Voor wie de weg ooit kwijt was: Dat licht, daar gaan we heen…

De lage cijfergevers zijn misschien een beetje selectief: ze vinden in mijn verzen steeds weer reden tot een diepe grief, maar liever dan een vijf of vier vind ik wat argumenten hier waarom ze me zo willen treffen maar...wie durft nu zijn stem verheffen???…

Nieuwsgierig naar hetgeen ik aan zal treffen hoor ik mijn eigen stem verheffen bij het zien van deze strijd. Is het verblijf van marter Steen nog niet verleden tijd? Al eerder troffen wij een eendenei. Vol afschuw ruim ik veren van een sneeuwwitte duif. Wanneer ik mij voorover buig denk ik niet echt aan vrede.…

Het luchten het treffen het breken het stelen het vasthouden het opvreten het winnen het schenken erin dragen wie achterbleven de weg naar het hare het laten uitgaan, maar wie krijgt het erop trappen, alsof het niets was met heel mijn 'tuut' de vrouw van je 'biep' een pak van mijn 'zap' Waar het pompend van vol is en wat er dan…

in glas zag anderen op mijn schaduw trappen zwaaide en keek om hoorde slechts de echo’s van hun passen ben in het volle licht getreden mijn silhouet is nu verbannen uit het heden ontmoet de zwarte kat loop onder ladders door het onverwachte heb ik wel gehad leer eindelijk beseffen dat alles wat ik doe mijn schaduw ook zal treffen…

dan is er zo’n dag waarin gevoelens de stilte treffen het beseffen te zijn gedreven naar een gesloten lijn niet ten volle mens te kunnen zijn hoe energiek ook gevoelens van binnen hoe dan te beginnen klanken blijven verborgen in een onbekend verhaal geschreven in een vreemde taal laat mij slapen als het bloemenkind tot ik…

hoe klein ben je op een avond als deze een nietig atoompje dat best wel geïmponeerd is als één miljard mensen geloven wie ben ik dan om tegen te spreken al mijn goede argumenten treffen geen doel laat dat ook maar zo vanavond deze avond geen voet tussen de deur geen snerende opmerkingen maar bewondering voor die goede ziel…

om toekomst te geven aan het nieuwe leven door wat wij nu doen gedragen door elkaar bronnen wij de vindtocht naar het nieuwe gewoon in ruil voor het ontwijken in de omgang met elkaar kunnen wij samen mijden wat ons nu vermijden doet zo rijm en ritme vindend op de anderhalve meter zullen wij de ruimte vinden elkaar opnieuw te treffen…

drijven in het midden Gelaten met het lot getart in eenzaamheid verlaten zelfs door god onzichtbaar leed verzwaard trekt in het bodemloze putten echo`s wensen woest golvend brullend uit den boze kreten treffen doven kaarsen blikken als blinden dicht druip ik er mijn tijd voorbij en jij mag er jouw wegen vinden…

mijn voorspiegel kijkt bedenkelijk dit zal geen dag worden om lang de adem te sparen, het lachen is al lang vergaan nu het lijf zich om gepijnigde botten wikkelt in een door blindheid omlijst landschap mijn ik vraagt aan de spiegel wat hier de bedoeling van is, of elke voorzet doel moet treffen, zoals geestverwarring zonder spraak…

Nu ieder moment het zwaard ook mij kan treffen en ik ademloos verdwijn. Weet, dat ik wederkeer, in de allermooiste vormen denkbaar. Als het moment aanbreekt dat mijn woorden vervagen. Mijn liefde zal je verder dragen. Als niets meer vanzelfsprekend is voel dan dat wat ik nalaat, in iedere stille kamer.…

De milde nacht geurt het verlaten veld toont zijn korte ontluiking gewekte teunisbloemen gaan langzaam open verlangen naar al wat door het duister waart naderbij zweeft en verdwijnt in hun wijde kelken dalen sterrenstralen neer als zachte degenstoten treffen diep _ bezingen het gewone gebeuren zich toe te vertrouwen aan welbekend…

woorden vullen de ruimte pijn snijdt door ons heen daar waar wij alle maskers laten zakken treffen onze zielen elkaar naakter dan ooit zien met andere ogen het lichaam spreekt voelen ons alleen lijden verlaten dragen tezamen delen affectie krijgen respons op vragen die wij niet hadden vuisten gebald het leven gevierd…

Angst dominerend mijn horizon In de jaren door de tijd Te bang, te laat, En daarna weer te veel spijt Om het weerloos treffen Jegens andermans chagrijn en nijd Vaardigheden hier omtrent Ontbraken in het geheel Leren om niet bang te zijn Voor het volwassen zandbakgedrag Is een vaardigheid die Voor mij maar heel langzaam went…

Angst domineerde mijn horizon Alle jaren door de tijd Te bang, te laat, En daarna weer te veel spijt Over het weerloos treffen Met andermans chagrijn en nijd Vaardigheden hieromtrent Ontbraken in het geheel Leren om niet bang te zijn Voor het volwassen zandbakgedrag Is een vaardigheid die Voor mij maar heel langzaam went UMCG…

het is een begenadigd treffen in een tijdloos licht .. - hoewel het verhaal van je leven nogal wat te wensen overliet verdwijnt dan zeker ieder leed .. alle pijn .. en elk verdriet ..…

Ik mis het praten Gewoon even met jou Heb dit los moeten laten Voor die andere vrouw Die jou weer gelukkig doet zijn En voor jou de zon laat schijnen Ik vind dit voor jou erg fijn Ik hoop voor jou dat dit niet meer zal verdwijnen Zij moet beseffen Een eerlijk iemand zoals jou Zal ze niet zo gauw meer treffen Die vindt ze niet meer…

maar zijn losse flodders, treffen hun doel, doen de vergadering alweer verzanden, in de patronen die er, in de jaren, zo storend zijn ingeslopen. Geraakt door moedeloosheid besluiten zij, net als een vorige keer, om maar weer te zwijgen, doen pragmatisch hun ding en gaan, om vijf uur, snel naar huis terwijl het schip dobbert.…

Prijs de dag niet voor het avond is werd me altijd gezegd, nu is het avond en we treffen het dus niet slecht, want de bomen ruisen, de vogels fluiten, het gemaaide gras geurt het avondrood kleurt. Wat wil een mens nog meer?…